Λίγο πριν κλείσει το καλοκαίρι το τελευταίο Σάββατο του Σεπτεμβρίου έριξα το φουσκωτό στην θάλασσα κι έβαλα ρότα για το νησί της Άνδρου. Η αλήθεια είναι ότι παρ’ όλο που είχα γυρίσει όλα εκεί γύρω τα νησιά δεν είχα πάει ποτέ μου, ούτε με το πλοίο της γραμμής. Ευκαιρία λοιπόν να την επισκεφθώ να δω τις ομορφιές της, τόσο από την θάλασσα, όσο κι από την ενδοχώρα.

Πολλά είχα ακούσει από φίλους και γνωστούς κι από πολύ καιρό τώρα μου είχαν κινήσει το ενδιαφέρον τα λεγόμενά τους γι αυτό το νησί, που τα κρύβει τόσα καλά και που αξίζει να τα δει κανείς. Είναι το δεύτερο σε έκταση νησί των Κυκλάδων, με ψηλά βουνά, πολλές χαράδρες, μικρά ποτάμια, κοιλάδες με αμπέλια, τρεχούμενα νερά, οπωροφόρα δένδρα, ελιές και ιαματικές πηγές. Τον χειμώνα κατακλύζεται από πολλούς χειμάρους και ρέματα. Η ακτογραμμή της είναι βραχώδης, εκτός από τον κόλπο του Γαύριου. Έτσι λοιπόν πρωί Σαββάτου με έναν πολύ καλό καιρό 3Βf άφησα πίσω μου την γλύστρα της Αναβύσσου, δεξιά μου τον Πάτροκλο και μετά το Σούνιο και την Μακρόνησσο, σημάδεψα το βόρειο ακρωτήρι της Τζιάς με προορισμό το Μπατσί της Άνδρου.

Με ταχύτητα 26-27 κόμβους υπολόγιζα σε δύο ώρες παρά κάτι να έφθανα στο λιμανάκι του Μπατσίου, καλύπτοντας 47 περίπου ναυτικά μίλια απόστασης. Όσο ανέβαινα προς την Τζια δυνάμωσε λίγο ο καιρός στα 4 Βf έξω από το Βουρκάρι, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Βοριάς κατέβαινε από τον Κάβο Ντόρο και πλησιάζοντας προς το άνοιγμα και προς το Μπατσί, έγινε καθαρό πεντάρι. Μείωσα λίγο την ταχύτητα στους 23 με 24 κόμβους και μετά από δύο ώρες παρά κάτι - όπως είχα υπολογίσει - έμπαινα στο λιμανάκι στο Μπατσί. Έδεσα από το μέσα μέρος της προβλήτας, που βρίσκεται στο βάθος σε ρεμέτζο που ήταν έτοιμο χωρίς να χρειαστεί να ρίξω πρύμνια άγκυρα. Έσβησα την μηχανή, άνοιξα την τέντα ήλιου κι έκατσα πίνοντας έναν ζεστό καφέ, στον πίσω καναπέ να χαλαρώσω, νοιώθοντας αυτό το υπέροχο αίσθημα που νοιώθουμε όλοι όταν φθάνουμε στον προορισμό με το φουσκωτό μας.

Το Μπατσί είναι ένα παραλιακό παραδοσιακό χωριό σε απόσταση 8 χλμ από το κεντρικό λιμάνι του Γαυρίου και 27 χλμ από την Χώρα. Έχει μια μεγάλη παραλία βραβευμένη με γαλάζια σημαία και πριν το 1950 είχε 590 κατοικους με δημοτικό σχολείο, ταχυδρομείο και σταθμό χωροφυλακής. Το 2001 το χωριό είχε 924 κατοικους και το 2011 πανω απο 1.000.Τώρα έχει εξελιχθεί σε ένα από τα τουριστικότερα χωριά της Άνδρου.

Το βραδάκι βόλτα γύρω γύρω από τον φυσικό κόλπο του χωριού με την αμμουδερή παραλία και του λιγοστούς πλέον τουρίστες που νομίζω για την εποχή δεν ήταν και λίγοι, γιατί όπως φαίνεται το καλοκαίρι καλά κρατεί. Ο ύπνος μεσ’ το φουσκωτό όταν έπεσα να κοιμηθώ ήταν άλλο πράγμα, ότι και να πούμε ήταν η ατέλειωτη χαλάρωση. Πρωί της Κυριακής νοίκιασα αυτοκίνητο για να γυρίσω μέσα το νησί. Τράβηξα τον δρόμο από την μεριά του Κορθίου και πριν φθάσω στην Χώρα έστριψα αριστερά για το χωριό Μένητες, όπου εκεί βρέθηκα σε μια απίστευτη τοποθεσία με πολλά τρεχούμενα νερά μεσ’ από στόματα λεόντων, μέσα στο πράσινο φυσικά υπήρχαν και δυο μαγαζάκια για καφέ ή για φαγητό.

Ένα μέρος που όσα και να γράψω είναι λίγα. Πηγές, ποτάμι και πυκνή βλάστηση συνεθεταν ένα απίθανο σκηνικό. Επόμενος σταθμός η Χώρα της Άνδρου που βασικά δεν μοιάζει με τις άλλες Κυκλάδες, γιατί έχει μια αρχιτεκτονική ιδιαίτερη δική της. Εδώ είναι η πρωτεύουσα με πληθυσμό 1.428 κατοίκους. Βρίσκεται κτισμένη ανατολικά του νησιού κατά μήκος μιας μικρής χερσονήσου. Τον 19ο αιώνα με την ναυτιλία γνώρισε μεγάλη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη. Ο πρώτος πεζόδρομος που κατασκευάστηκε στην Ελλάδα ήταν στην Άνδρο από τον τότε Δήμαρχο Γεώργιο Εμπειρίκο.

Ακόμη κτισμένος πάνω σ’ έναν βράχο βρίσκεται και ο φάρος Τουρλίτης με συνολικό ύψος από την θάλασσα 36 μέτρα. Είναι ο μοναδικός φάρος στην Ελλάδα, που είναι μέσα στην θάλασσα και άρχισε να λειτουργεί το 1897. Βολτα στον κεντρικό πεζόδρομο με τα μαγαζιά μέχρι κάτω στην κεντρική πλατεία Καίρη. Φεύγοντας από την Χώρα και μετά το χωριό Στενιές έφθασα στα Αποίκια. Ένα παραδοσιακό χωριό με νεοκλασσικά σπίτια με πράσινα παράθυρα και κεραμίδια. Βρίσκεται σε μια πλαγιά στο όρος Πέταλο. Εδώ υπάρχει ο μεγαλύτερος νερόμυλος των Βαλκανίων και η γνωστή πηγή Σάριζα. Άφησα το αυτοκίνητο και περπατώντας σε ένα μονοπάτι μέσα σε οργιώδη βλάστηση βγήκα σε ένα πλάτωμα με έναν καταρράκτη να τρέχει μέσα σε μια λίμνη. Ο καταρράκτης έπεφτε από τεράστια βράχια που ήταν σαν μεγάλα βότσαλα μέσα στο πράσινο μια απίστευτη τοποθεσία, που δεν το φανταζόμουν ότι θα συναντούσα.

Στο χωριό Μένητες,  σε μια απίστευτη τοποθεσία με πολλά τρεχούμενα νερά, μεσ’ από στόματα λεόντων

Στην όμορφη παραλία Γυαλιά κάτω από το χωριό Στενιές απόλαυσα το γαλάζιο της θάλασσας. Το βραδάκυ με βρίσκει στο Γαύριο το κεντρικό λιμάνι της Άνδρου όπου δένει και το πλοίο της γραμμής που έρχεται από την Ραφήνα με κόσμο αρκετό για την εποχή. Όχι πως δεν μπορείς να δέσεις, αλλά μου φάνηκε λίγο δύσκολο να μείνεις με το φουσκωτό, γιατί είχε ρεστία συνέχεια και εκτός αυτού τα πλοία της γραμμής δημιουργούσαν κυματισμό που φυσικά επηρέαζε τα σκάφη και ειδικά τα ιστιοπλοϊκά που ήταν πλαγιοδετημένα. Η νύχτα με βρήκε μεσ’ το φουσκωτό να ρεμβάζω το ξάστερο του ουρανού μέχρι που έκλεισαν τα μάτια μου.

Δευτέρα ήταν η ημέρα της επιστροφής. Ο καιρός καλός με έναν ήλιο που έβγαινε πίσω από τα σπιτάκια του Μπατσίου και που με βρήκε να πίνω το καφεδάκι μου. Έβαλα μπρος την μηχανή, έλυσα τα σχοινιά και σιγά σιγά άφησα πίσω μου την όμορφη Άνδρο με τις καλύτερες εντυπώσεις, δίνοντας την υπόσχεση ότι θα ξαναπάω γιατί αξίζει πραγματικά.

Έσπρωξα την μανέτα μπροστά και με 27 κόμβους ταχύτητα με πολύ καλό καιρό, ούτε που κατάλαβα πότε έφθασα στην Μακρόνησσο. Μπήκα στον κόλπο που βρίσκεται στο νότιο άκρο του νησιού για ενα τελευταίο μπάνιο. Δεν υπήρχε ψυχή, εκτός από ένα ψαροκάϊκο που ήρθε για να νετάρει τα δίχτυα του. Το μεσημεράκι μια η ώρα ανέβαινα στο τρέιλερ στην γλύστρα της Αναβύσσου γεμάτος εικόνες από το όμορφο νησί της Άνδρου.

Για εμάς με τα φουσκωτά δεν είναι μακρυά από την Αθήνα. Είναι μια εκδρομή που την συνιστώ ανεπιφύλακτα και κυρίως να επισκεφθείτε την ενδοχώρα, που θα σας μείνει αλησμόνητη.

ΚΑΛΑ ΤΑΞΙΔΙΑ!