Το δεύτερο μέρος τους ταξιδιού Θεσσαλονίκη - Σπέτσες - Λευκάδα.
3η μέρα του ταξιδιού
ΝΗΣΙΑ ΤΡΙΖΟΝΙΑ
Μετά από πολλά σχόλια και τηλεφωνήματα που κάνατε φίλοι μου μετά την δημοσίευση στο περιοδικό του πρώτου μέρους του ταξιδίου για τη ρότα μας Θεσσαλονίκη - Σπέτσες - Λευκάδα και την παράκλησή σας για περισσότερες ναυτικές πληροφορίες, σημειώνω πρώτα χρήσιμες πληροφορίες για όσους έχουν ρότα από το Σαρωνικό προς τα Επτάνησα και αντιστρόφως και θέλουν να κάνουν μία «ενδιάμεση στάση». Είναι ασφαλές αγκυροβόλιο, υπάρχουν πολλές θέσεις στον ντόκο, αλλά και αν είναι γεμάτος υπάρχουν πολλά ασφαλή σημεία που μπορούμε να φουντάρουμε αρόδου και να βγούμε με την υπηρέτρια.
H τρίτη ημέρα μας (από την αναχώρηση στην Κατερίνη) ξεκινά με καφεδάκι, σε ένα από τα πιο γραφικά δεσίματα που έχω κάνει, σε «μεσαιωνικό» τοπίο στο σκάφος μέσα στο «λιμάνι - κάστρο» της Ναυπάκτου. Τα άλλα που τώρα πρόχειρα έρχονται στη μνήμη μου είναι στο Μόλυβο στη Λέσβο στη θέση που με βάζει ο αγαπημένος φίλος, καπετάνιος και συνεργάτης του περιοδικού Αντώνης Παγώνης, στη Ρόδο στο παλιό λιμάνι, στο Καστελόριζο, στο Κεράτιο κόλπο της Κωνσταντινούπολης και στην Αττάλεια, στα παράλια της Μικράς Ασίας.
Συνεχίζουμε με ξενάγηση στην όμορφη Ναύπακτο. Ανεβαίνοντας στο Κάστρο στο λόφο, συναντάμε ΝΕΑ ΠΑΙΔΙΑ που πάνε να το επισκεφτούν, κρατώντας χάρτες και βιβλία πληροφοριών. Χαίρομαι ιδιαίτερα, μία ακόμη απόδειξη ότι η νέα γενιά είναι καλύτερη από τη δική μας (η οποία, σε μεγάλο ποσοστό, έχει ως πρώτο της μέλημα να μάθει τις καλές ταβέρνες της κάθε περιοχής που επισκέπτεται και όχι τα σημειά αρχαιολογικού ή ευρύτερα πολιτιστικού ενδιαφέροντος. Θα μου πεις είναι και αυτά σημεία γαστρονομικού ενδιαφέροντος...)
Το μεσημεράκι αποπλέουμε, περνάμε την γέφυρα Ρίου - Αντιρίου και μετά σύριζα με το νησί Οξειά, ή αλλιώς Οξυά που ανήκει στο σύμπλεγμα των Εχινάδων νήσων. Είναι το πρώτο νησί του Ιονίου πελάγους που συναντάμε βγαίνοντας από τον Πατραϊκό κόλπο, σχετικά κοντά στις εκβολές του Αχελώου. Το νησί πουλήθηκε στο «ανυποψίαστο» εμίρη του Κατάρ που ήθελε να κάνει σημαντικές επενδύσεις, δεν ήξερε όμως που έμπλεξε. Γραφειοκρατία, natura και άλλα τέτοια που κάνουν τη χώρα μας... φιλική σε επενδύσεις τον έκαναν να φύγει τρέχοντας και βρίζοντας.
Η ρότα μας προς την ωραιότερη ανατολική παραλία της ΙΘΑΚΗΣ με διαυγή - τυρκουάζ νερά, το ΦΙΛΙΑΤΡΟ συντεταγμένες: 38ο 22’ 18”, 20ο 44΄ 31”. Μπανάκι (26,7 βαθμούς η θάλασσα) και μετά πορεία προς το ΒΑΘΥ. Η είσοδος είναι πάντα εντυπωσιακή, με το... βαθύ κόλπο. Ανεφοδιασμός στο ντόκο αριστερά κατευθείαν από τη μάνικα, (πάρτε τηλέφωνο στο βενζινά, ειδικά αν πάτε μεσημέρι μήπως λείπει και θα έρθει αμέσως, Yacht Refuelling Station τηλ. 694 475 0829), συν. 38°22'08.2”N 20°43'03.2"E. Υπάρχουν και βυτία που φέρνουν καύσιμα με φορτηγό, ύστερα από τηλέφωνο. Το νερό στην Ιθάκη είναι ακριβό, φροντίστε να έχετε γεμάτες τις δεξαμενές σας. Απέναντι στην άλλη πλευρά του κόλπου μπορείτε να πλαγιοδετήσετε εύκολα και να κάνετε τις προμήθειές σας (και φρούτα) από ένα σχετικά καλό super market (είναι δίπλα στο ντόκο και αν χρειασθεί μπορούμε να δανεισθούμε και ένα καροτσάκι μεταφοράς).
Αποπλέουμε σύντομα, διότι σημασία δεν έχει ο προορισμός άλλα το ταξίδι που θα έλεγε και ο Καβάφης, αφού πρώτα κάνουμε μία στιγμιαία στάση στο ΛΑΖΑΡΕΤΟ, το μικρό κατάφυτο νησάκι που είναι στη μέση του κόλπου. Επόμενος σταθμός μας το γραφικό ΚΙΟΝΙ στην Ιθάκη, όπου και εδώ υπάρχουν πολλά μέρη που μπορούμε να δέσουμε στο ντόκο ή να φουντάρουμε αρόδου. Παλαιότερα αποφεύγαμε να δέσουμε στο ντόκο και προτιμούσαμε αρόδου. Ο λόγος ήταν τα γρήγορα καταμαράν που έφευγαν ταυτόχρονα από την Πάτρα και έκαναν «κόντρα» για το ποιός θα φτάσει πρώτος στην Ιταλία με αποτέλεσμα να σηκώνουν τεράστιο κύμα που έμπαινε «ζωντανό» στο λιμάνι και να γίνονται πολλές ζημιές στα σκάφη. Έπρεπε - σχήμα λόγου - να γίνει το ατύχημα με τον κολυμβητή και κυρίως να είναι πλέον πανάκριβα τα καύσιμα, για να μειωθούν οι ταχύτητες διέλευσης.
Τελευταίες βουτιές στις εξαιρετικές παραλίες της βόρειας Ιθάκης και πορεία προς το ΦΙΣΚΑΡΔΟ, δύσκολο λιμάνι, λίγες θέσεις, πολλά σκάφη γιατί το Φισκάρδο είναι πολυδιαφημισμένο. Είναι το μόνο λιμάνι της διαδρομής μας στο οποίο δεν είχαμε φροντίσει να κάνουμε κράτηση για το δέσιμό μας, γιατί υπάρχουν κάποια “μυστικά σημεία” που όποτε πηγαίνω τα βρίσκω ελεύθερα.
Λέω να σας τα αποκαλύψω... ελπίζοντας ότι θα είμαστε στο Ιόνιο σε διαφορετικές ημερομηνίες, οπότε όταν ξαναπεράσω θα τα βρω πάλι ελεύθερα...
Μπαίνοντας στη μπούκα θα δούμε απέναντι μπροστά από τις ταβέρνες και στα αριστερά από την ταβέρνα της Τασίας (που την έκανε διάσημη ο Μαμαλάκης και όχι μόνο), κενές θέσεις. Αν έχουμε σκάφη μέχρι 10 μέτρα με μικρό βύθισμα μπορούμε να δέσουμε.
ΠΡΟΣΟΧΗ Αν μπούμε απρόσεκτα και πάμε απευθείας να δέσουμε θα πάρουμε το ποδαρικό στο χέρι, ή στην καλύτερη περίπτωση θα στραβώσουμε την προπέλα, διότι μπροστά και παράλληλα με το ντόκο υπάρχουν μεγάλοι τσιμεντένιοι ορθογώνιοι ογκόλιθοι λίγα εκατοστά κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, που δεν φαίνονται. Ένα φουσκωτό, που ευτυχώς πήγαινε σιγά, χτύπησε σε ένα από αυτούς. Λέω στον καπετάνιο του που μετά γκρίνιαζε και έψαχνε ποιός και γιατί έριξε αυτά τα εμπόδια «Το θέμα δεν είναι γιατί υπάρχουν τα μπλόκια, ποιος τα έβαλε ή γιατί δεν σημειώνονται στο χάρτη του GPS, εσύ που μπαίνεις αργά το απόγευμα, σχεδόν βράδυ, σε ένα λιμάνι που προφανώς δεν ξέρεις, γιατί δεν διερωτήθηκες πως σε ένα λιμάνι ασφυκτικά γεμάτο υπάρχουν πολλές κενές θέσεις στο ίδιο σημείο και κυρίως, γιατί δεν βάζεις στην πλώρη σου ένα άτομο με φακό να ελέγχει συνεχώς τα νερά ;».
Δένουμε με την πλώρη. Πάμε πολύ σιγά και με συνεχείς ελέγχους ή για σιγουριά - αυτό έκανα εγώ την πρώτη φορά που μπήκα στο λιμάνι πριν 25 μόλις χρόνια και τα νερά ήταν κατεβασμένα, με το OCEANIC 6.60 - έριξα μία πρυμνιά άγκυρα, έσβησα, σήκωσα τη μηχανή, έπεσα στη θάλασσα και έβγαλα το σκάφος περπατώντας ανάμεσα στα μπλόκια, τραβώντας τον πλωριό κάβο.
Αφού δέσουμε στο ντόκο ρίχνουμε με την υπηρέτρια και δεύτερη άγκυρα, έτσι ώστε να έχουμε δέσιμο μουστάκι στην πρύμνη και το σκάφος να μένει σχεδόν ακίνητο.
Ταλαιπωρία θα μου πεις, τι να κάνεις όμως, η ασφάλεια και ο ήσυχος ύπνος έχουν... κόπο.
Για τα σκάφη που είναι 10 - 13 μέτρα, έχουν ποδαρικά και θέλουν να δέσουν με την πρύμνη, συνήθως υπάρχει μία μόνο ελεύθερη θέση που είναι στο τέλος αυτού του ντόκου και αυτή είναι ελεύθερη διότι είναι πολύ δύσκολη. Πρέπει να δέσεις σε ντόκο που κάνει γωνία και να αποφύγεις ένα επικίνδυνο υπόγειο σκαλοπάτι από τσιμέντο. Το χειρότερο από όλα είναι ο βυθός, 2-3 μέτρα βάθος με φύκια, η άγκυρα δεν πιάνει με τίποτε. Βάζεις πορεία στο απέναντι ντοκάκι, φτάνεις σχεδόν μέχρι έξω, ρίχνεις άγκυρα και χωρίς να καργάρεις κάνεις ανάποδα λοξά προσέχοντας το τσιμεντάκι. Αν έχεις 2 μηχανές σηκώνεις την δεξιά και πας με την αριστερή και το bow thruster αν υπάρχει. Μόλις δέσεις τις πριμάτσες (συνιστώ χιαστί), ρίχνεις και δεύτερη άγκυρα με την υπηρέτρια και έτσι έχεις μουστάκι μπρος - πίσω. Εναλλακτικά με μία βουτιά δένεις ένα σχοινί στην άγκυρα και το τραβάς έξω στη στεριά ή το δένεις σε κάποιο από τα πολλά μπλόκια που έχουν οι τοπικοί ψαράδες. Στο τέλος σε όποια σχοινιά είναι ρηχά βάζεις σημαδούρες, γιατί σίγουρα θα πέσει κάποιος επάνω.
Αυτά τραβάς αν θες να πας στο Φισκάρδο βράδυ και να βρεις θέση. Θα μου πεις υπάρχει και η οδός να έχεις τηλεφωνήσει στον κουμανταδόρο του λιμανιού και να σου έχει κρατήσει τη θέση. Εδώ φίλοι μου δεν θα σας δώσω πληροφορίες για λόγους αρχής, δεν είναι επί του παρόντος αλλά κάποια στιγμή θα αναφερθώ σε αυτά τα παράσιτα που τους έκαναν “ανθρώπους” οι νεόπλουτοι σκαφάτοι. Προσωπικά επικοινωνώ για κρατήσεις ΜΟΝΟ με τις μαρίνες και το λιμενικό ταμείο, όπου αυτό υπάρχει.
4η ημέρα, η ολοκλήρωση του Ταξιδιού.
Η ρότα της τέταρτης ημέρα ξεκινά από το Φισκάρδο προς τη Σάμη Κεφαλλονιάς. Συναντάμε τις εξαιρετικές μικρές παραλίες - παραδείσους της ΒΑ Κεφαλλονιάς, που συνήθως είναι ήσυχες και ασφαλείς. Φθάνουμε στη Σάμη και εδώ ξεκινούν οι ευχάριστες εκπλήξεις.
Το λιμανάκι έχει μετατραπεί σε Μαρίνα, στο ντόκο μας περιμένει ο υπεύθυνος με το γιο του, ρωτά πως να μας εξυπηρετήσει, του λέμε ότι απλά σταματάμε για καφέ, μας πλαγιοδετούν και μας δίνουν την κάρτα τους για μελλοντική χρήση. Φεύγοντας συναντάμε και δεύτερη μαρινούλα - αλιευτικό καταφύγιο, σε λίγο φθάνουμε στην Αγια Ευφημία. Μόλις καβαντζάρουμε κάτω απο το φανάρι εισόδου ένας τύπος μας ζητά να γυρίσουμε στο κανάλι 74, όπου μας ενημερώνει ότι είναι ο port captain και ότι είναι στη διάθεσή μας για κάθε εξυπηρέτηση. Σταματάμε για μπάνιο στην παραλία στο τέλος του κόλπου της Σύμης, συντεταγμένες 38ο 18’ 49’’, 20ο 37’ 17’’. Θυμάμαι το καλοκαίρι του 1978 όπου εδώ με το δεύτερο σκαφάκι μου (4,30) πέρασα 20 ημέρες διακοπών.
Στο tablet κατεβάζουμε την εισαγωγή από την ταινία «Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι», όπου η σκηνή της αερομαχίας γυρίστηκε στον κόλπο της Σάμης. Τι να κάνουμε και λίγη ιστορία για τους μικρούς μας ναύτες, για να μην ξεχνάμε την παιδαγωγική συνιστώσα του ταξιδιού.
Μεσημέρι ξεκινάμε για Λευκάδα, πρώτη μας στάση στον Παράδεισο των serfers τη Βασιλική. Επίσης και εδώ υπάρχει οργανωμένη κατάσταση στο λιμάνι, όπου βλέπουμε και μία δεύτερη πολύ μεγαλύτερη εξωτερική μαρίνα που δεν λειτουργεί ακόμη, αλλά είναι στη φάση της ολοκλήρωσης.
Πάμε στα Σύβοτα (Λευκάδας) για να πάρουμε τον Γιάννη, βλέπω δεκάδες ντοκάκια, με διάφορες σημαίες, στην αρχή νομίζω ότι ανήκουν σε φλοτίλες. Γρήγορα καταλαβαίνω ότι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ εδώ βρήκαν τον τρόπο να γλιτώσουν από τη ΔΑΙΔΑΛΩΔΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ (προφανώς με άδεια προσωρινών ντόκων, που τον χειμώνα βγαίνουν). Τα ντοκάκια λοιπόν ανήκουν στις παραλιακές ταβέρνες, έρχονται σε δένουν, μένεις δωρεάν και σου παρέχουν νερό και ηλεκτρικό για ένα βράδυ, αρκεί να φας στην ταβέρνα. Αν δεν ήμασταν σε δίαιτα και τρώγαμε όπως παλιά, θα μπορούσαμε να μείνουμε κανένα μήνα...
Συνεχίζουμε με μπάνιο και επισκέψεις στα... φιορδ του ΜΕΓΑΝΗΣΙΟΥ και εδώ η ίδια κατάσταση με πολλά σημεία για δέσιμο, ευκολίες, εγκαταστάσεις.
ΜΠΡΑΒΟ τους δεν είναι τυχαίο ότι έχουν μαζέψει στη ΛΕΥΚΑΔΑ χιλιάδες σκάφη από όλη την Ελλάδα, την Ιταλία και γενικότερα την Ευρώπη. Τα ακούτε διάφοροι νησιώτες και κάθε είδους Χαλκιδικιώτες του πρώτου ποδιού που "μισείτε τις μαρίνες". Μην κλαίγεστε ότι το ΙΟΝΙΟ μάζεψε όλα τα σκάφη. Δεν είναι μόνο ο βολικός καιρός, είναι και όλες αυτές οι υποδομές για σκάφη που φρόντισαν να δημιουργήσουν οι έξυπνοι Επτανήσιοι.
Μία τελευταία στάση στο ντόκο στή ΝΙΚΙΑΝΑ, που ήταν το ίδιο ακατάλληλος όπως τον ξέρω εδώ και πολλά χρόνια, ανοικτός στο καιρό, πολλά σκάφη, χάλια υποδομές. Στη συνέχεια μπαίνουμε στο δίαυλο και φθάνουμε στο λιμάνι της Λευκάδας όπου και δέσαμε. Στη μαρίνα Λευκάδας δεν υπήρχε θέση, παρά τα τηλέφωνα και τα mail μας.
Εδώ ολοκληρώνεται το ταξίδι μας των 500 ναυτικών μιλίων και αναμένουμε με αγωνία και γλυκιά προσμονή το ταξίδι επιστροφής του σκάφους που υπολογίζεται να είναι 600+ νμ αλλά με διαφορετική ρότα.
Σας εύχομαι καλά και ιδίως ασφαλή δεσίματα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Α' ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ.