ZΩ ΣΗΜΑΙΝΕΙ… ΤΑΞΙΔΕΥΩ !
Ήταν ένα από αυτά τα πρωινά λίγο πριν βγει ο ήλιος που ο ουρανός μοιάζει με νερωμένο ούζο, εξαφανίζοντας τ αστέρια ενώ τα πάντα ετοιμάζονται να υποδεχθούν τον μεγάλο πορφυρένιο δίσκο την αυτού μεγαλειότητα τον ήλιο, ο οποίος θα άρχιζε σε λίγο να μας κυνηγάει μια και η κατεύθυνση στο ξεκίνημα μας ήταν δυτική. Το ξεκίνημα όπως πάντα από τη βάση μας, το όμορφο, πρακτικό με τεράστια γλύστρα λιμανάκι της Μάκρης, μόλις δέκα χιλιόμετρα από την Αλεξανδρούπολη.
Τα σκάφη μόνιμα αραγμένα επάνω στα τρέηλερ, είκοσι …μέτρα από την γλύστρα. Είπαμε οι ευκολίες απίστευτες σε σύγκριση με ότι μαθαίναμε, διαβάζαμε για τα περισσότερα μέρη της Ελλάδος, όπου επικρατούσαν δύσκολες συνθήκες τότε στην εξυπηρέτηση των κατόχων φουσκωτών και μη σκαφών.
Το ψυχοφθόρο σκηνικό του καιρού δεν αλλάζει ποτέ τις παραμονές κάποιου θαλασσινού ταξιδιού. Δελτίο καιρού από …168 πηγές ενημέρωσης και επιλογή του …καλύτερου. Στην ανάγκη πηγαίνεις στο πρώτο σκαλοπάτι του ταξιδιού σου και περιμένεις κάνοντας συγχρόνως κρυφά …τάματα στον Ποσειδώνα.
Τα δύο φουσκωτά με τα πληρώματα, δηλαδή δύο οικογένειες με τα πιτσιρίκια, αγουροξυπνημένα, περιμένουν να τελειώσει η διαδικασία της καθέλκυσης, και να αρχίσουμε να πλέουμε στη ρότα που είχαμε χαράξει πριν από λίγο καιρό. Η απόσταση από την Μάκρη μέχρι την Θάσο είναι 47 μίλια, ουκ ολίγα, αλλά συνήθως το πρωί τον καιρό τον έχουμε δευτερόπρυμα. Πυξίδα δεν χρειάζεται γιατί συνήθως το σμαραγδένιο νησί φαίνεται καθαρά από εδώ, οπότε απολαμβάνουμε την πλεύση, χαζεύοντας το βουνό Ίσμαρος που αρχίζει και απομακρύνεται καθώς η πορεία μας στις 267 μοίρες μας πάει δυτικά. Στο πρόγραμμα είναι να χαρούμε όλη την ανατολική ακτογραμμή της Θάσου που είναι όλα τα… λεφτά. Ξεκινώντας από τον Λιμένα, την πρωτεύουσα του νησιού, αρχίζουμε να πλέουμε νότια, σταματώντας στα πιο όμορφα κολπάκια, και είναι πολλά ευτυχώς. Τα πεύκα δεν σταματάνε πουθενά να κουβεντιάζουν με τις αμμουδιές, και τι αμμουδιές, φεύγει και η νύστα και στη θέση της η ατελείωτη τρέλα για βουτιές στα απίστευτα νερά που για να περιγράψεις το χρώμα χρειάζεσαι… χρωματολόγιο. Το κλασσικό κολπάκι του Καλόγηρου που δεν το πιάνει ποτέ ο καιρός, στη συνέχεια ο τεράστιος κόλπος που περιλαμβάνει την Χρυσή Αμμουδιά και την Χρυσή Ακτή. Εμείς όμως στεκόμαστε σε ένα υπέροχο και απόμερο κολπάκι στο βορεινό άκρο της Αμμουδιάς, λίγοι σταματάνε εδώ, για μας όμως είναι ο παράδεισος. Οι ώρες περνούν, είναι μόλις η πρώτη μας μέρα, και νομίζουμε ότι ειμαστε μέρες εδώ, και κάποια στιγμή το παίρνουμε απόφαση για το επόμενο σκηνικο του ονείρου.
Και το μέρος αυτό είναι το πανέμορφο… σκαφάτο κολπάκι της Αλυκής στη Θάσο. Το πέρασμα του Αγίου όρους, το Πόρτο Κουφό και το κυρίως μενού οι Σποράδες μπορούν να περιμένουν.
Φοβερές αμμουδιές, πεύκα μέχρι το κύμα και πάνω από όλα γαλαζοπράσινα νερά, για όσους δεν ξέρουν τι εστί Αλυκή. Στην αμμουδιά μπροστά τέσσερα-πέντε ταβερνάκια, διαλέγεις και δένεις το φουσκωτό στο τελευταίο …τραπεζάκι (σήμερα υπάρχουν σημαδούρες στα εκατό μέτρα περίπου για τα σκάφη κάτι που το θεωρώ σωστό μέτρο). Κόσμος γενικά ημερήσιος, διότι δωμάτια υπάρχουν ελάχιστα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που αγκυροβολούσαμε εδώ, τα συναισθήματα όμως τα ίδια, ιδίως τα βραδάκια που βλέπεις την πανσέληνο να παίζει κρυφτό μαζί μας ανάμεσα στα πεύκα. Σκηνικό μαγικό που θα σε συνοδεύει μέχρι το χειμώνα… Αυτά αγοράζεις όταν πληρώνεις με δυσκολία τις δόσεις της …εξωλέμβιας. Το μυστικό είναι το ταξίδι, το κάθε ταξίδι, να μην είναι φωτοτυπία του προηγούμενου στο ίδιο μέρος, σαν την μέρα της… μαρμότας, και να το χαίρεσαι σαν να είναι η πρώτη φορά. Μια κινέζικη παροιμία λέει ότι ο καλύτερος ταξιδιώτης είναι αυτός που δεν έχει σαφή προορισμό. Την σεβόμαστε εξ ανάγκης με μικρές παραλλαγές. Προορισμός υπάρχει αλλά και τα μποφόρ δυστυχώς και αυτά υπάρχουν και μερικές φορές, δηλαδή τις περισσότερες, επιβεβαιώνουν τον …Κινέζο.
Τα νησιωτικά μας συμπλέγματα θεωρούνται εξωτικά για τους ξένους, που δεν έχουν την τύχη να ζουν εδώ. Ενώ υπάρχουν πανέμορφα μέρη σε όλο τον κόσμο δεν θέλουμε να φύγουμε καλοκαιριάτικα και να αφήσουμε όλες αυτές τις θαλασσινές ρότες, που πρωτοχαράχτηκαν πριν από χιλιάδες χρόνια, με μόνη βοήθεια όσα νησιά φαινόταν με το μάτι, και τα προμηνύματα του καιρού. Ούτε GBS ούτε …κινητά.
Εκεί που είσαι δύο-τρείς πιθαμές πάνω από το νερό, προσπαθείς να τα χαρείς όλα, βουτώντας και εξερευνώντας τον κρυστάλλινο βυθό, στη συνέχεια απολαμβάνεις την κρύα σου μπύρα στο ταβερνάκι και καταλήγεις να ταξιδεύεις μέσα από τις σελίδες κάποιου καλού βιβλίου. Η κάψουλα του χρόνου έχει σταματήσει. Αναρωτιέσαι που είσαι περισσότερο αυτές τις στιγμές, στο παρελθόν, στο παρόν η στο μέλλον. Δεν μπορεί, πρέπει να συνωμότησε το σύμπαν και οι φυσικές δυνάμεις για να γίνει όλο αυτό το Ελληνικό αρχιπέλαγος. Ειδικά σε μερικά μέρη όπως εδώ, φαίνεται ο σμιλευτής της φύσης ήταν στα κέφια του εκείνη την ημέρα.
Η επιβεβαίωση έρχεται αργά το βράδυ όταν απολαμβάνεις το ποτό σου στο διπλανό καφέ, που είναι πρώτης τάξης ευκαιρία για το νοερό ξετύλιγμα όλων των ευχάριστων αναμνήσεων.
Το κυνηγητό του ήλιου συνεχίζεται, καθώς μετά από δύο μέρες εδώ, συνεχίζουμε νοτιοδυτικά για το πέρασμα της χερσονήσου του Αγίου όρους. Από το νότιο τμήμα της Θάσου μέχρι εδώ είναι 33 μίλια. Ο Άθωνας μας κοιτάει από τα 2033 μέτρα καθώς περνάμε ξυστά από το ακρωτήρι μέσα σε μια ανέλπιστη ήρεμη θάλασσα, ναι εδώ που καταστράφηκε ο στόλος του Ξέρξη. Πως αλλάζουν τα πράγματα, πριν από λίγους μήνες είχαμε ανέβει στην κορυφή σε μια ορειβατική εξόρμηση και κοιτούσαμε από εκεί τα πλεούμενα που μοιάζανε με παιχνιδάκια, τώρα συμβαίνει ακριβώς το αντίστροφο. Η θάλασσα έχει μπουνατσάρει εντελώς καθώς μπαίνουμε σε ένα από τα καλύτερα φυσικά λιμάνια της χώρας, το Πόρτο Κουφό. Πρώτη φορά εδώ, και λένε η πρώτη εικόνα είναι το πάν. Όμορφο και καθαρό περιβάλλον, με ανέσεις, ευρυχωρία μέχρι και γκαζόν στο μοναδικό παραλιακό δρομάκι. Γραφικά ταβερνάκια, και το …βενζινάδικο δίπλα για να γεμίσει τα σωθικά των δύο φουσκωτών. Με κόπο αποχωριζόμαστε την άλλη μέρα το λιμανάκι μας, καθώς σήμερα η πυξίδα δείχνει νότια πενήντα περίπου μίλια. Ο καλός καιρός συνεχίζεται και στα μισά της διαδρομής προσπερνάμε και χαιρετάμε ένα ιστιοπλόο που γνωρίσαμε το προηγούμενο βράδυ. Είπαμε όλοι χωράμε σ αυτό το γαλάζιο γήπεδο, που διακόπτεται μόνο από τις χάντρες ενός χρυσού κομπολογιού που είναι τα νησιά μας, τώρα αν είναι οι Σποράδες, η οι Κυκλάδες μικρή σημασία έχει. Και εμείς τι κάνουμε, φροντίζουμε σαν λαός να μη λείπουν τα….σκουπίδια από πουθενά. Ευτυχώς σε κάποια μικρά, έρημα νησιά όπως εδώ η κατάσταση είναι κάπως διαφορετική.
Τα Γιούρα και το Πιπέρι είναι αυτά που μας καλοσωρίζουν έστω και από κάποια απόσταση. Όλα αυτά τα νερά, τα νησιά είναι άγνωστα σε μας, τουλάχιστον σε πλεύση με τα φουσκωτά μας. Σίγουρα πλέουμε με προσοχή, αλλά οι πρώτες εικόνες μας προετοιμάζουν για ένα από τα ομορφότερα νησιωτικά συμπλέγματα του Αιγαίου. Κάναμε το λάθος και αφήσαμε την επίσκεψη στη Ψαθούρα για την επιστροφή κάτι που λόγω καιρού δεν έγινε ποτέ. Δεν πειράζει ο κλειστός κόλπος του Πλανήτη στα βόρεια καθώς και ο Άγιος Πέτρος στα νότια στο νησί της κυρα-Παναγιάς μας περιμένει με μια διαύγεια νερών ιδίως στον δεύτερο που συναγωνίζεται το εξωτερικό περιβάλλον, άντε να βγεις από μια θάλασσα που σε κρατάει σαν σειρήνα, ενώ εσύ δεν έχεις πρόθεση να κλείσεις τα αυτιά σου από το τραγούδι της.
Το φουσκωτό γίνεται σπίτι σου με όλες τις ανέσεις, που χρειάζεσαι σε τέτοια μέρη. Ο πρώτος κόλπος του Πλανήτη φαντάζει κάπως απόκοσμος, κλειστός σαν λίμνη σχεδόν, μας προκαλεί να κάνουμε ένα γύρο πρώτα για μια μικρή εξερεύνηση και έπειτα τους ζυγούς λύσατε…Η συνέχεια όμως είναι ακόμη καλύτερη. Φεύγοντας από τον Πλανήτη στην νότια πλευρά του νησιού υπάρχει όπως είπαμε ο έτερος κόλπος του Αγίου Πέτρου. Με μια λέξη, μαγεία… Υπήνεμος κόλπος μια και κοιτάζει προς νότο, σχηματίζει μικρότερα κολπάκια, οπότε διαλέγετε και …βουτάτε. Και από πλεούμενα από όλα έχει ο …μπαξές, ιστιοπλοϊκά, cruisers, φουσκωτά… Άντε να βγάλεις τα παιδιά από τη θάλασσα, και γιατί να τα βγάλεις. Εδώ ας κάνουμε μια μικρή παρένθεση, στα μέρη που ζούμε, στην ακριτική Αλεξανδρούπολη δεν μας λείπει η θάλασσα, μερικές φορές μάλιστα λέμε γιατί να ρίξουμε το φουσκωτό, αφού μπροστά μας υπάρχουν ατελείωτες παραλίες με πεντακάθαρη άμμο. Όμως όταν αποφασίζεις να χαράξεις την δική σου ρότα με το φουσκωτό που αποφάσισες να ακολουθήσεις με τα δικά σου κριτήρια, ε, τότε τα πράγματα αλλάζουν, το Αιγαίο είναι ανεπανάληπτο, και δεν το κάνεις μόνο για να… απόσβεση του φουσκωτού, αλλά για την χαρά της πλεύσης, του μικροαπρόοπτου, της όποιας μικρής η μεγάλης ναυτοσύνης. Άλλο να ταξιδεύεις στην ξηρά με λεωφορείο και άλλο με το δικό σου αυτοκίνητο…
Κάποια από αυτά τα μέρη χρειάστηκαν αιώνες για να γίνουν τα γλυπτά της θάλασσας, οι ανυπόμονες χειμωνιάτικες οπτασίες, που θα γίνουν πραγματικότητα κάθε καλοκαίρι όταν θα σπρώχνεις την μανέτα του φουσκωτού σου σκάφους για να ρουφήξεις ηδονικά το νέκταρ της προσωρινής απομυθοποίησης και πραγματοποίησης των ονείρων σου.
Όταν χορταίνεις κάπου-αν υπάρχει τέτοιος όρος σ αυτά τα μέρη- απλώς πάς παρακάτω. Και το όνομα του …΄παρακάτω Αλόννησος. Από μακριά η Αλόννησος και το γειτονικό μικρό νησί Περιστέρα μοιάζουν με ένα. Όταν πλησιάζεις όμως περνάς από ένα παραμυθένιο στενό δίαυλο που τα μάτια σου κοιτούν μια δεξιά και μια αριστερά. Η κατάληξη γίνεται στην γραφική Στενή Βάλα, που σου προσφέρει με όχι πολύ φασαρία- ανάλογα με την εποχή βέβαια- όλα όσα χρειάζεσαι. Προηγουμένως έχεις οργώσει όλες τις επώνυμες και μη παραλίες του νησιού όπως Τζωρτζ γιαλός, Κοκκινόκαστρο, Καλαμάκια και πολλές άλλες που τα ονόματα τα δίνεις εσύ ανάλογα με το πώς εκτιμάς αυτά που βλέπεις και απολαμβάνεις. Σε κάτι τετοια μέρη περιμένεις από συνήθεια ο στοχασμός σου να θρυμματιστεί από το θόρυβο αυτοκινήτου, μάταια όμως. Από τη στιγμή που γύρισες το κλειδί και τα θαλασσινά άλογα της YAMAHA ηρέμησαν, τίποτα δυσάρεστο δεν θα ταλαιπωρήσει τον αισθητήρα της ακοής σου, παρά μόνο αυτά που σε κάποιο γραφείο, είχαν την μορφή ονείρου… Το ταξίδι τώρα αρχίζει, ταξίδεψε, ανακάλυψε, κολύμπησε, ψάρεψε στους μικρούς όρμους, μόνο σεβασμό στο περιβάλλον. Αισθάνεσαι τυχερός που ζείς σ αυτή τη χώρα που όμως είναι συνήθως όμορφη εκεί που δυστυχώς δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι προτιμότερο να μη φωτογραφίζουμε περιγράφοντας κάθε όμορφο όρμο αλλά ας ανακαλύψει ο καθένας με τα δικά του μάτια και ας καδράρει το κάθε σκηνικό μόνος του, αυτό που χρειάζεται περισσότερο είναι το ερέθισμα, το ξεκίνημα, η μίζα που λέμε….
Στη Στενή Βάλα υπάρχουν τα πάντα, καφέ, ταβερνάκια, δωμάτια για να μείνεις, και ένα μικρό λιμανάκι για να δέσεις, το καλοκαίρι βέβαια γίνεται ψιλοχαμός και εδώ, όμως με φουσκωτό κάπου θα μπορέσεις να βρεις μια γωνιά για διανυκτέρευση…
Την επομένη δικαιούμαστε περισσότερο… τεμπελιά και λίγα μίλια, και γιατί όχι όταν οι παραλίες, ιδίως όταν έχεις κάποιο σκάφος, είναι ατελείωτες στην Αλόννησο. Αλμύρα, διάβασμα, και ξανά αλμύρα… Για διανυκτέρευση στον παραλιακό οικισμό Βότση, που δεν είχε βέβαια το σημερινό υπέροχο λιμανάκι. Τότε, και ειδικά το βράδυ, έμπαινες σχεδόν κολυμπώντας στο φουσκωτό για ύπνο.
Όταν αποφασίζεις να αποχαιρετήσεις την Αλόννησο, το πρόγραμμα λέει Σκόπελο, τρόπος του λέγειν πρόγραμμα, αφού σταματάμε όπου θέλουμε και μένουμε εκεί που μας αρέσει. Βέβαια κοιτάμε πρώτα τον καιρό, αλλά εδώ στις Σποράδες οι αποστάσεις είναι πολύ μικρές και καλύπτονται εύκολα.
Το σκηνικό δεν αλλάζει και πολύ φθάνοντας στην Σκόπελο, βέβαια εδώ το τοπίο είναι ακόμη πιο κουκλίστικο. Η υπήνεμη πλευρά του νησιού που βλέπει νοτιοδυτικά είναι μαγεία, τι να λέμε τώρα… Κάποτε είχα πει ότι οι Σποράδες και ειδικά η Σκόπελος καθώς και η Θάσος είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη τα πιο σκαφάτα - αν υπάρχει αυτός ο όρος - νησιά. Ξεκινάς από τα νότια και αρχίζει η οπτική πανδαισία που μετουσιώνεται σε συνεχείς στάσεις. Στάφυλος, Αγνώντας, Λιμνονάρι αλλά και όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον Πάνορμο. Λες και δεν ξέραμε που θα μέναμε. Ο σκηνοθέτης, η φύση, οργιάζει ειδικά στο βάθος του κόλπου, το Μπλώ, δεν ξέρεις που να πρωτοκυτάξεις. Ο κόσμος βέβαια εδώ είναι αρκετός, με την γνωστή φασαρία. Και λοιπόν τι έγινε, την άλλη μέρα στα φουσκωτά και δρόμο, το μοναχικό κολπάκι δεν άργησε να βρεθεί, που είναι, παντού…
Πότε πέρασε αλήθεια και αυτή η μέρα, αύριο πάμε για την πόλη της Σκοπέλου με το λεωφορείο. Πανέμορφη, κτισμένη με ένα υπέροχο παραδοσιακό στυλ, αμφιθεατρικά, είναι καρποσταλική, άφθονα στέκια, τουριστικές καλαίσθητες εικόνες, είναι μια …χερσαία παρένθεση στις διακοπές μας. Στο λιμάνι της Σκοπέλου υπάρχουν όλες οι ανέσεις για κάποιον που θέλει να δέσει εδώ, καύσιμα, νερό, τα πάντα.
Ανάμεσα στο καλό κρασί και τα δώρα της θάλασσας αρχίζεις να εκτιμάς αυτά που θεωρείς αναγκαία, επειδή ζωή δεν είναι οι στιγμές που περάσανε αλλά αυτές που θυμόμαστε, χρειάζεται τελικά να περάσεις από κάποιο θαλασσινό εξαγνιστήρι, και όπως το χειμώνα παίρνουμε τα βουνά κυνηγώντας το θρόισμα των κιτρινισμένων χρυσοκίτρινων φύλλων, έτσι τις μέρες του ανελέητου ήλιου, ψάχνουμε να νοιώσουμε τον παφλασμό των κυμάτων ακόμη και των λιλιπούτειων που ίσα-ίσα φθάνουν στην καυτή άμμο για να τη δροσίσουν και να τις δώσουν τα σχήματα και τη μορφή που θέλουν. Και όταν οι ακτίνες του ήλιου αρχίζουν να γλαρώνουν από την νύστα και τη θέση τους παίρνουν ανθρώπινες ανακαλύψεις - λέγε με ηλεκτρικό - οι μεσημεριανές επίπεδες και ισοπεδωτικές εικόνες αρχίζουν να σχηματίζουν βραδινές γωνίες και σχήματα που μόνο η φαντασία ξέρει σε ποιους θεούς της θάλασσας ανήκουν.
Πολύ κοντά είναι και τα μικρά νησάκια Σκάντζουρα, Τσουγκριά που εδώ αφεντικά είναι οι δίαυλοι του χωροχρόνου που μέσω αυτών περνάς σε κάποια άλλη διάσταση από την στιγμή που η άγκυρα του φουσκωτού σου ακουμπήσει μαλακά στον κρυστάλλινο βυθό. Βγάζεις το λεξικό και σβήνεις μεγαλοπρεπώς δύο λέξεις, άγχος και σκοτούρες, ενώ προσθέτεις κάποιες άλλες περίεργες που για τον σημερινό άνθρωπο μάλλον αρχίζουν να εκλείπουν… Στην Τσουγκριά που είναι δίπλα στη Σκόπελο, υπάρχει μια οργανωμένη πλαζ, μπορείς να αγκυροβολήσεις είτε αρόδο, ειτε στο τέλος της παραλίας και να απολαύσεις τη μπύρα σου. Σε γενικές γραμμές είναι μικρογραφία των άλλων νησιών, πευκόφυτα, χρυσαφένιες παραλίες, ήπιοι καιροί, τι άλλο να ζητήσεις… Όσες μέρες μείναμε στις Σποράδες, ήταν αυτό που λέμε γεμάτες, χωρίς δυσκολίες, ένας παράδεισος για τον κάτοχο κάποιου μικρού σκάφους.
Ο σχετικά σύντομος γύρος της Σκιάθου με τις μαγικές της παραλίες, σηματοδοτεί το τέλος της παραμονής μας εδώ και οι Σποράδες σε λίγο θα μας κουνήσουν μαντήλι, υπόσχεση για να ξανάρθουμε όταν το νοιώσουμε ότι ήρθε πάλι ο καιρός. Από την Αλεξανδρούπολη μέχρι εδώ είναι περίπου 130 μίλια.
Βάζουμε πορεία για το Πόρτο Κουφό, η διαδρομή πιο γνωστή τώρα, τα δελφίνια περισσότερα και κάποιος τόνος παίζει στη μέση του πουθενά, ε, άντε μετά να συνέλθεις. Βέβαια και ο καιρός φρεσκάρησε και όπως είπαμε πιο πάνω ο διακαής μας πόθος για μια επίσκεψη έστω και μικρή στην Ψαθούρα αναβλήθηκε για την επόμενη φορά. Μια στενή και χαμηλή λωρίδα γης με ένα υπέροχο φάρο που μας έμεινε απωθημένο. Το μεσαίο πόδι της Χαλκιδικής, η Σιθωνία αρχίζει να διαγράφεται μπροστά μας, τον καιρό συνεχίζουμε να τον έχουμε όρτσα, αλλά έχουμε ένα άλλο πανέμορφο κεφάλαιο. Προσπερνάμε το λιμανάκι στο Πόρτο Κουφό και γραμμή για την Αμμουλιανή το μικρό νησάκι στον κόλπο του Αγίου όρους. Για καλή μας τύχη διακρίνουμε μερικά νησάκια εκεί κοντά στα νότια, σε απόσταση αναπνοής, τα Δρένια. Ε λοιπόν το κερασάκι στην τούρτα που λέγαμε. Προσωπικά ήταν ίσως ο καλύτερος προορισμός. Νησάκια που το μεγαλύτερο έχει λιγότερο από πεντακόσια μέτρα μήκος, ονόματα απλά, Τηγάνι, Σπαρμένο και διάφορα άλλα, ελιές, θάμνοι και ανάμεσα κάποιες σκηνές. Μάλιστα στο μεγαλύτερο λειτουργούσε και ένα μικρό παραλιακό ουζερί. Μόνο που χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή γιατί τα νερά είναι ρηχά και η πλεύση με μικρή ταχύτητα. Την Αμμουλιανή τελικά δεν την γυρίσαμε, την επόμενη φορά…
Αφήστε με εδώ λέω στην παρέα, υπερβολές δικαιολογημένες. Τα φουσκωτά καρφωμένα στην ψιλή άμμο στην παραλία χωρίς άγκυρες… Η μόνη βραδιά που απαρνηθήκαμε τον ύπνο στα φουσκωτά και στήσαμε σκηνάκια στην παραλία όπως τον παλιό καιρό, με φωτιά, φυσαρμόνικα και φεγγάρι. Να συνεχίσω;
Όταν την άλλη μέρα αποφασίζουμε να ξεκολλήσουμε από εδώ, γιατί χρειάστηκε ομολογουμένως προσπάθεια, περιπλέουμε την χερσόνησο του Αγίου Όρους στην επιτρεπόμενη απόσταση, τα 500 μέτρα ήταν τότε, χαζεύοντας τα μοναστήρια που είναι αραδιασμένα κατά μήκος των δυο πλευρών. Η τύχη μας συνεχίζεται, ο καιρός πέφτει και περνάμε τον Άθωνα πάλι με μπουνάτσα, σημαδεύοντας πλέον το γνωστό περίγραμμα της Θάσου.
Ο επίλογος στη Θάσο, στο μεγάλο κόλπο με την τεράστια αμμουδιά της Χρυσής Αμμουδιάς. Έχουμε ακόμη δύο μέρες, μια ανέμελη πλεύση στα δαντελωτές ακτές της ανατολικής δεν μας χαλάει καθόλου. Σίγουρα έχουμε ξαναπάει σε όλα τα όμορφα και υπήνεμα μέρη εκεί, όταν όμως ακούς την άγκυρα να πέφτει και το φουσκωτό να ακινητοποιείται βάζεις το κεφάλι στο νερό και το ξαναβγάζεις όταν αρχίζεις να κρυώνεις.
Όμως όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος, με βαριά καρδιά και ένα ακόμη πιο βαρύ χέρι σπρώχνει τη μανέτα απρόθυμα με κατεύθυνση ανατολικά. Πενήντα μίλια ακόμη από τα τετρακόσια περίπου που διανύσαμε. Τα Θρακικά βουνά αρχίζουν να φαίνονται, δεν χρειάζονται πυξίδες, σε δυο ώρες στο λιμανάκι της Μάκρης αραδιάζουμε στον ντόκο… μισό φορτηγό πράγματα.
Από πίσω η θάλασσα και γενικά η φύση θα συνεχίσει να πλέκει τον ιστό της νοσταλγίας… Αυτή που θα συντηρεί και θα εκκολάπτει τα επόμενα σου όνειρα. Τώρα αν θα είναι πάλι οι Σποράδες ή κάπου μακριά μέχρι το Καστελόριζο ή την Ανάφη (τότε μπορούσαμε ακόμη να κάνουμε μακρινά ταξίδια με την τιμή της βενζίνη σε σε… ανθρώπινα επίπεδα). Μερικές φορές σήμερα ονειρευόμαστε… τετράμετρα φουσκωτά, που θα μας βγάζουν κάθε μέρα στην θάλασσα, χωρίς να σκεπτόμαστε πότε θα… πληρωθούμε, όπως στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
ΑΥΛΑΙΑ
Υ.Σ. Το 2016 με την ευκαιρία της πανελλήνιας συνάντησης ομίλων φουσκωτών σκαφών στην Αλόννησο, που είχε διοργανώσει ο ΜΟΦΣ, είδαμε ότι πολλά πράγματα έχουν αλλάξει από τότε προς το καλό βέβαια όσο αφορά τους κατόχους σκαφών. Στην Αλόννησο υπάρχουν δυο όμορφα λιμάνια στο Πατητήρι και στο Βότση και φυσικά το μικρό καταφύγιο στην Στενή Βάλα. Στα δύο πρώτα μπορείς να προμηθευτείς καύσιμα, νερό και ότι άλλο χρειαστείς. Στην Σκόπελο το ίδιο σκηνικό όχι μόνο στο κυρίως λιμάνι αλλά και στο Λουτράκι και σε άλλα σημεία της νότιας πλευράς. Επίσης στη Θάσο το βυτίο θα έλθει στο λιμάνι του Λιμένα, και γενικά η ζωή είναι πιο εύκολη σήμερα.
Όσον αφορά την πλεύση προσοχή χρειάζεται όταν προσεγγίζουμε στα Δρένια, τα νησάκια δίπλα στην Αμμουλιανή.