Αν νομίζει κάποιος ότι τα φουσκωτά είναι μόνο για την θάλασσα, για τα μικρά η μεγάλα ταξίδια παρέα με τα θαλασσοπούλια στις μαγικές και ζεστές μέρες του καλοκαιριού, κάνει μεγάλο λάθος. Την άνοιξη βέβαια όλα σχεδόν τα φουσκωτά μας βρίσκονται ακόμη σε χειμερία νάρκη. Λεω σχεδόν γιατί κάποια φουσκωτά (είπαμε το αίμα νερό δεν γίνεται) όχι ακριβώς σαν αυτά που χρόνια τώρα ξέρουμε, αλλά ειδικά ενισχυμένα, χωρίς κινητήρες, στρογγυλευμένα σαν απλές βάρκες, έχουν σκοπό κάθε χρόνο να μας μεταφέρουν σε ένα κόσμο μαγικό, στον κόσμο του κοινώς λεγόμενου rafting.
Μέχρι το σημείο εκκίνησης, θα πάμε φυσικά με τα αυτοκίνητά μας, από εκεί και πέρα αναλαμβάνουν την συνέχεια, από τις όχθες των υπέροχων ποταμών, αυτών των υδάτινων δρόμων, που συνεχίζουν το αιώνιο ταξίδι τους. Ε, λοιπόν ας μοιραστούμε για λίγο και εμείς τη μαγεία της ροής τους, εύκολης η δύσκολης δεν έχει και τόση σημασία. Η διάθεση για κάτι διαφορετικό μετράει. Τα υπόλοιπα αφήστε τα στη φύση. Αυτή ξέρει να ανταμείβει με τον καλύτερο τρόπο αυτούς που τη λατρεύουν και θεωρούν ότι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, και ας μεταφερθούμε κάπου αλλού… Τόπος η μικρή γέφυρα που ενώνει τις δύο όχθες του ποταμού Καλαρύτικου νοτιοανατολικά των Ιωαννίνων. Για όσους ετοιμάζονται να ανοίξουν κάποιο χάρτη, ο Καλαρρύτικος είναι παραπόταμος του Άραχθου και χύνεται σ αυτόν κάπου στη μέση της διαδρομής του τελευταίου. Οπότε αν αποφασίσει κανείς να κάνει ράφτιγκ στον Καλαρύτικο και δεν θέλει να σταματήσει στο σημείο που ενώνεται με τον Αραχθο, θα συνεχίσει και στη κλασσική και πανέμορφη διαδρομή του Άραχθου μέχρι το γεφύρι της Πλάκας που δυστυχώς δεν υπάρχει πλέον.
Στο υποσυνείδητο όλων όσων άσχολούνται με ράφτιγκ στην περιοχή και όχι μόνο, προκαλεί μια στενόχωρη σκιά, τόσα χρόνια το είχαμε κάτι ανώτερο από σημείο κατατεθέν όχι μόνο της περιοχής αλλά όλης της Ελλάδας. Όμως πίσω στα δικά μας, στη γλώσσα των ράφτερς ο Καλαρύτικος αποκαλείται «αντρικός ποταμός» με ότι αυτό σημαίνει. Είναι τρίτου βαθμού δυσκολίας με τεσσάρια περάσματα, ενώ από το σημείο που χύνεται στον Άραχθο, η διαδρομή είναι δεύτερου βαθμού με τριάρια περάσματα. Το τι σημαίνει τέταρτου βαθμού δεν μπορεί κανείς να το περιγράψει εύκολα. Όμως υπάρχει τρόπος, ελάτε να το νιώσετε μέσα στο ίδιο το ποτάμι…
Τι είπατε, αν είναι επικίνδυνο; Xωρίς υπερβολή, θεωρώ ότι πιο επικίνδυνο είναι να φθάσει κανείς εκεί περνώντας από τους ελληνικούς δρόμους. Κίνδυνος πάντα θα υπάρχει παντού. Άλλος διαλεγει την ορειβασία και ρισκάρει. Ακόμη και αυτός που γράφει ένα βιβλίο ρισκάρει την πνευματική του υπόσταση.
Φύγαμε, το όνειρο ξεκινάει…
Υπάρχουν μερικές λέξεις, κάποιες καταστάσεις, για τις οποίες περαιτέρω μετάφραση δεν υπάρχει, ή το νοιώθεις, το ζείς η άστο καλύτερα. Στο άκουσμά τους, νοερά και αστραπιαία μεταφέρεσαι σε σκηνικά μυθικά με αρκετή δόση αδρεναλίνης να σε πλημμυρίζει και να σε κάνει να βάζεις στο περιθώριο τους όποιους δισταγμούς.
Αλλά, για στάσου, γιατί νοερά και όχι ψυχή τε και σώματι.
Ε, λοιπόν αυτό κάνουμε και εμείς, η μικρή ορειβατική ομάδα από την μακρινή Αλεξανδρούπολη, που εδώ και είκοσι περίπου χρόνια, μας γεμίζει με αστείρευτες εικόνες. Το κερασάκι στην ορειβατική… τούρτα ονομάζεται κατάβαση κάποιου αφρισμένου ποταμού. Προσπαθούμε να μοιραζόμαστε και εμείς για λίγο την μαγεία των διαδρομών, περνώντας από απίστευτα τοπία που ελάχιστοι βλέπουν μια και οι οδικές προσβάσεις είναι από ελάχιστες μέχρι μηδενικές.
Απύθμενα βάραθρα, σχεδόν απάτητα βουνά, συνθέτουν ένα σκηνικό που δύσκολα βρίσκεις.
Δεν χρειάζεται να κάνετε και πολλά πράγματα, απλώς να επικοινωνήσετε με μια εταιρία που δραστηριοποιείται στην περιοχή, από σας χρειάζεται μόνο διάθεση για κάτι καινούργιο στην ζωή σας…
Οι φουσκωτές βάρκες μας περιμένουν έτοιμες στην όχθη του πανέμορφου και ορμητικού Καλαρύτικου, στη γέφυρα του Γκόγκου, ενώ οι γύρω βουνοκορφές είναι χιονισμένες. Το νερό σχεδόν στο όριο, για τους αμύητους, λέμε ότι και στα ποτάμια υπάρχουν απαγορευτικά.
Ακολουθεί η καθιερωμένη ενημέρωση, μοιράζονται οι στολές από νεοπρέν, κράνη, σωσίβια, κουπιά και οι συμμετέχοντες χωρίζονται, ανάλογα με προηγούμενη εμπειρία από τον επικεφαλής της εταιρίας που ειδικεύεται στην περιοχή με τετοιου είδους δραστηριότητες. Την ώρα που γίνεται η απαραίτητη ενημέρωση από τους οδηγούς κάθε βάρκας, κοιτάω το ποτάμι δίπλα μας και απολαμβάνω το στέρεο έδαφος. Τα όρια μας θα αρχίσουμε να τα μετράμε με το ρίξιμο των φουσκωτών στο ποτάμι.
Το βάπτισμα ξεκινάει με την μεταφορά στο νερό, από εδώ και πέρα δεν υπάρχει επιστροφή. Υπάρχει το ποτάμι, και τα παραγγέλματα του οδηγού. Ξεχνάς τα πάντα είσαι σε κάποια άλλη διάσταση όταν αρχίζουν τα περάσματα και προσπαθείς να κρατηθείς επάνω στην βάρκα και κωπηλατείς προσέχοντας μη σου φύγει το κουπί για τι μετά θα γίνεις απλώς… μεταφερόμενος.
Οι πρώτες συγκινήσεις και εμπειρίες δίνουν μια αίσθηση σιγουριάς, που σε ακολουθεί μέχρι το τέλος, φθάνεις στο σημείο να ψάχνεις δυσκολότερα περάσματα. Στη θάλασσα όταν αγριεύει ο Ποσειδώνας παλεύεις με τα κύματα, εδώ δεν ξέρω ποιός θεός υπάρχει, αλλά κοιτάς να περνάς τα περάσματα. Δεν υπάρχει χρόνος, νοιώθεις την δύναμη του ποταμού, ενώ σε κάποια ήρεμα κομμάτια προλαβαίνεις να ρουφάς το οπτικό νέκταρ που η φύση απλώνει απλόχερα μπροστά σου. Μερικές φορές βέβαια ξεχνιέσαι και τα παραγγέλματα του οδηγού πάνε περίπατο. Κάποιες άλλες πάλι κοιτάς αν λείπει κανείς…
Ένα διαλειμα στην μέση της διαδρομής, είναι πρώτης τάξης ευκαιρία για ανταλλαγή εντυπώσεων καθώς οι φουσκωτές βάρκες πιάνουν την μια όχθη για λίγα λεπτά. Όλη η διαδρομή Καλαρύτικος και Αραχθος είναι περίπου τρείς και μισή ώρες, ανάλογα με την ποσότητα και την ροή του νερού.
Η κατάβαση του Καλαρύτικου διαρκεί περίπου δύο ώρες, και στο σημείο που ενώνεται με τον Άραχθο, καταλαβαίνεις αμέσως την διαφορά. Ο Άραχθος είναι εξ ίσου αν όχι ομορφότερος, αλλά είναι πιο ήπιος, όχι ότι δεν έχει ένταση ειδικά στα τριάρια περάσματα, αλλά είναι αυτό που λέμε η χρυσή τομή, προλαβαίνεις να απολαύσεις περισσότερο τις κατακόρυφες από βουνά όχθες. Και το λέω αυτό γιατί και στα δύο ποτάμια υπάρχουν διαστήματα που για να δείς τον ουρανό πρέπει κοιτάξεις αρκετά ψηλά. Απόκρημνα, θεόρατα βουνά υψώνονται και στις δυο όχθες, το σκηνικό βγαλμένο από ονειρικές εικόνες. Σε κάποια σημεία μάλιστα που τα ποτάμια στενεύουν πάρα πολύ, λιγότερο από δέκα μέτρα και η ροή αυξάνεται είναι απίστευτο, όμως ας μην τα πούμε όλα…
Σε κάποιο σημείο της διαδρομής του Άραχθου, από τις κάθετες γρανιτένιες όχθες, υπάρχουν τρύπες στα βράχια από όπου αναβλύζουν νερά σαν παραμύθι. Στο σημείο αυτό κάθε φουσκωτή βάρκα περνάει από δίπλα και γεύεσαι τα παγωμένα συντριβάνια που πεφτουν επάνω σου. Ευτυχώς η στολή νεοπρέν που φοράμε δεν επιτρέπει να παγώσουμε. Από τις πρώτες στιγμές της κατάβασης μπαίνει μια μικρή ποσότητα νερού μέσα στην στολή, ζεσταίνεται με την θερμότητα του σώματος, και πλέον δεν αισθάνεσαι κρύο. Στα δύσκολα περάσματα τα μπουγέλα είναι συνεχή, ειδικά στους δύο που κάθονται μπροστά.
Tα δύσκολα περάσματα του Καλαρύτικου κυρίως, εκεί που η αδρεναλίνη κτυπάει κόκκινο.
Αν τύχει και πέσει κανείς, σπάνια περίπτωση, να θυμάται να κρατήσει το κουπί και να αφήσει να τον παρασύρει το ρεύμα, έχοντας όμως τα πόδια μπροστά για τυχόν επαφές με βράχια. Η βάρκα έρχεται δίπλα και με ειδικό χειρισμό ο διπλανός του τον τραβάει μέσα. Από προσωπική εμπειρία, είναι στιγμές που δεν τις ξεχνάς…
Σε τέτοιες εμπειρίες υπάρχουν στιγμές που κάποιος πρέπει να σου κλείσει το στόμα. Μισή ώρα πρίν το τέλος και του τμήματος του Άραχθου υπάρχει το κερασάκι στην τούρτα, και τι κερασάκι, οι βάρκες σταματάνε στην δεξιά όχθη και μόλις είκοσι μέτρα πιο πέρα και με το νερό μέχρι τη μέση, ακούγεται το γνώριμο συγκλονιστικό βουητό από τον καταρράκτη της Κλίφτης. Ένα μικρό φαράγγι με το νερό να πέφτει με τρομερή δύναμη και να δημιουργεί μία μοναδική αίσθηση. Όποιος θέλει, μπορεί να προχωρήσει όσο αντέχει τα «χάδια» του καταρράκτη. Οπτικό μπλάκ άουτ…
Το τέλος της διαδρομής με την εικόνα του μισού πλέον, θα το λέμε συνέχεια, γεφυριού της Πλάκας, σημαίνει ότι αρχίζει η νοσταλγία για την επόμενη κατάβαση, γεροί να είμαστε, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Καλαρύτικος στην αρχή και ο Άραχθος στη συνέχεια και οποιοδήποτε από τα πανέμορφα ελληνικά ποτάμια, που προσφέρονται για ράφτιγκ θα είναι εκεί. Εμείς πρέπει να βιαστούμε, καλή παρέα χρειάζεται που να μιλάει την ίδια γλώσσα της φύσης. Σ’ αυτή την εμπειρία δεν προσπαθείς να δαμάσεις το ποτάμι, απλά να μοιραστείς για λίγο το αέναο ταξίδι του και να νιώσεις τη δύναμή του. Παρ όλο που έχουμε κατεβεί αρκετές φορές και τα δύο ποτάμια, η επιθυμία δεν μειώνεται ποτέ, και η λαχτάρα για την επόμενη άνοιξη ξεκινάει την ώρα που βγάζεις την βρεμένη στολή σου...
Η όποια γλυκιά κούραση που αισθάνεσαι από το κουπί, σου θυμίζει τις εικόνες που είδες και οι οποίες θα σε συνοδεύουν για πολλές μέρες.
Ποτάμια υπάρχουν πολλά, εντελώς ήρεμα όπως ο Νέστος ή εξαιρετικά δύσκολα όπως ο Αώος που έχει μέχρι και πέμπτου βαθμού δυσκολία, όρεξη να υπάρχει. Η άνοιξη είναι η ιδανική εποχή για να ασχοληθεί κανείς με το ράφτιγκ, ας αρχίσει να κάνει όνειρα, έτσι και αλλιώς γεννηθήκαμε από την φύση και εκεί θα πάμε πάλι, δεν πρέπει να πηγαίνει ούτε στιγμή χαμένη από αυτό που λέγεται ζωή. Ας διαλέξουμε την παρέα, μια που ουσιαστικά δεν υπάρχουν όρια ηλικίας, αλλά ψυχής, για να αισθανθούμε ότι λίγος χρόνος από την ζωή μας δεν πήγε χαμένος. Αυλαία μέχρι το επόμενο ποτάμι, κάπου, οπουδήποτε…