Όταν κοιτάς στο χάρτη το μισό Αιγαίο, και συγκεκριμένα στο βόρειο τμήμα, βλέπεις ότι τα μίλια ανάμεσα στα λιγοστά νησιά είναι αρκετά και έτσι τα νησιώτικα πατήματα τα έχουμε ονομάσει θαλασσινά σκαλοπάτια. Ε, λοιπόν το τρίτο σκαλοπάτι διάλεξαν πρίν από λίγα χρόνια, τέσσερα σκάφη του Ομίλου της Αλεξανδρούπολης και συγκεκριμένα το νησί του Αϊ Στράτη για μια τετραήμερη επίσκεψη, από τις πολλές που έχουν γίνει στο νησί αυτό.

Από το 1999 που το είχαμε επισκεφθεί για πρώτη φορά, προσφέροντας βιβλία για την βιβλιοθήκη του σχολείου, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Καθε χρόνο μας περιμένει και κάτι νέο στο μικρό αυτό νησί με τις πολλές χρυσαφένιες αμμουδιές που προσφέρονται απλόχερα στον σκαφάτο επισκέπτη. Η νοερή προετοιμασία, η φροντίδα του σκάφους, και ότι άλλο χρειάζεται, είναι πάντα το επίκεντρο λίγες μέρες πριν την αναχώρηση. Γι αυτό λέμε πάντα ότι είναι μαγικός ο τρόπος που επιλέξαμε να αφιερώνουμε λίγες η πολλές μέρες για τις διακοπές μας, τις θαλασσινές εξορμήσεις. Η μέρα που θα αφήσεις την μπαρούμα για να κυλήσει του φουσκωτό στην θάλασσα, και να ακολουθήσουν όλα τα άλλα, έφθασε, φύγαμε…

Τον σχετικά καλό καιρό που συναντήσαμε στο κατέβασμα, θα προτιμούσαμε να τον έχουμε στο γυρισμό. Εκεί στο πέρασμα Λήμνου-Σαμοθράκης όπου συνήθως υπάρχουν κύματα από δύο διευθύνσεις, και αν σε ρωτήσει κανείς για την κατεύθυνση τους δύσκολα μπορείς να απαντήσεις, κοινώς μας κάνει πάντα τη ζωή δύσκολη. Βέβαια όταν αφήναμε πίσω μας τις Θρακικές ακτές μόνο αυτό δεν σκεπτόμασταν.

Απίστευτες παραλίες με πρόσβαση συνήθως μόνο από την θάλασσα.

Τέλος πάντων, οι πυξίδες ξεκουράζονται καθώς σημαδεύουμε οπτικά στο δυτικό άκρο της Σαμοθράκης εκείνο το μεσημέρι στα μέσα του Ιουλίου. Εικοσιπέντε μίλια για να ζεσταθούν τα άλογα των YAMAHA και έπεται συνέχεια.

Κάθε φορά που περνάμε ανοικτά από το νησί πηγαίνοντας πιο πέρα, νότια, το αισθανόμαστε ότι δεν πάμε για… καφέ, κάπου κοντά και η προδιάθεση είναι ανάλογη. Κάποιες σκόρπιες ματιές στην πυξίδα και την στέλνουμε πάλι για ύπνο, καθώς το χαμηλό περίγραμμα της Λήμνου άρχίζει να αχνοφαίνεται, είπαμε είναι το δεύτερο σκαλοπάτι…

Φαίνεται ότι τα δελφίνια έχουν πανελλήνια συνάντηση, γιατί η θάλασσα βράζει από τα πανέξυπνα αυτά πλάσματα με το μόνιμο χαμόγελο. Θέλοντας να παρατείνουμε την παρέα μαζί τους, κόβουμε ταχύτητα και δίνοντας έτσι την ευχέρεια να μας ακολουθήσουν αρκετά.

Η Λήμνος με την ανύπαρκτη βλάστηση, θυμίζει Κυκλάδες. Η παράλληλη πλεύση με το νησί μας δίνει την δυνατότητα για πολλοστή φορά, να απολαύσουμε την Μύρινα με το αγέρωχο κάστρο της, που το βράδυ με τον υπέροχο του φωτισμό φαίνεται σαν να αιωρείται.

Το μικρό εκκλησάκι πάνω στο λόφο του Αϊ Μηνά.

Από εδώ και με πορεία 190 μοίρες βρίσκεται 22 μίλια το λιμάνι του Αϊ Στράτη που φαίνεται άλλωστε. Ο καιρός αγρίεψε, δυστυχώς, και οι ταχύτητες μειώνονται, με το άτσαλο κυματισμό που επιβεβαιώνει αυτά που λέγαμε προηγουμένως. Όπως και να έχει το πράγμα είναι μόνο 22 μίλια και η πέτρα στα… νεφρά θα πέσει στον γυρισμό.

Όσο αφορά την μορφολογία, την οπτική εικόνα όταν προσεγγίζει κανείς το νησί, μοιάζει με κυκλαδονήσι, χωρίς βέβαια τους μαγικούς λευκούς οικισμούς των Κυκλάδων. Έχει φυσικά την δική του γραφικότητα ο μοναδικός οικισμός που βρίσκεται στο δυτικό τμήμα του νησιού.

Διοικητικά ανήκει στον νομό Λέσβου, ενώ απέχει 18 μίλια από την Λήμνο, που είναι και το πλησιέστερο σημείο για να προσεγγίσει κανείς στο νησί. Η ακτογραμμή του νησιού φθάνει τα 37 χιλιόμετρα και μέσα σε αυτά στην δυτική κυρίως πλευρά, περιλαμβάνονται εκπληκτικές δαντελωτές παραλίες, με ψιλή και πεντακάθαρη άμμο. Το όνομα του Αϊ Στράτη χρονολογείται από την εποχή του Βυζαντίου, από τον Όσιο Ευστράτιο.

Νάχα χίλια μάτια...

Όταν αναφερόμαστε στον Αϊ Στράτη, το μυαλό μοιραία και συνειρμικά πηγαίνει στην περίοδο των εκτοπισμών, της εξορίας, των διώξεων. Εκατοντάδες, χιλιάδες μάλλον, περάσανε από εδώ, επώνυμοι αλλά κυρίως ανώνυμοι που κάποτε και για κάποια χρόνια, το νησί έγινε το σπίτι τους.

Ξεκινώντας από το 1929, φθάνει στην κορύφωση την περίοδο 1936-1947, και τερματίζεται το 1962. Ένα τεράστιο πραγματικά κεφάλαιο στα δεδομένα του Αϊ Στράτη που άφησε αμέτρητες μνήμες, καταστάσεις, προσωπικές ιστορίες… Υπάρχει ένα μουσείο που λειτουργεί την καλοκαιρινή περίοδο, με ότι αφορά την παραπάνω περίοδο.

Αφήνουμε όμως την ιστορική αναδρομή, και περνάμε στο παρόν. Ο μοναδικός οικισμός και το λιμάνι, θυμίζει κλασσική νησιωτική Ελλάδα, με τα μικρά αλιευτικά που θα φύγουν για να πάνε να ρίξουν τα αστακόδιχτα. Εδώ τα πάντα είναι εύκολα. Το βενζινάδικο απέχει 50 μέτρα, τα ταβερνάκια το ίδιο, τα καφέ πιο κοντά, προσπαθούμε να μην αφήσουμε κανένα παραπονεμένο, όπως είναι και το σωστό, άλλωστε μας γνωρίζουν τόσα χρόνια. Προσωρινά το βενζινάδικο που είναι δημοτικό, είναι εκτός λειτουργίας, τελεί υπό αναβάθμιση και αναμένεται να λειτουργήσει πάλι μόλις τελειώσουν τα γραφειοκρατικά. Μπράβο στην δραστήρια τοπική αυτοδιοίκηση του νησιού, που προσπαθεί και έχει καταφέρει να φθάσει σε πολύ καλό επίπεδο για τον επισκέπτη.

Διάλεξε όποια παραλία θέλεις, θα είσαι εσύ και η παρέα σου…

Δεν θα ξεχάσω την εικόνα που επαναλαμβάνεται πάντα, μετά το ξεψάρισμα των δυχτιών, ότι απομένει στην προβλήτα, πέτρες, κοχύλια, φύκια, καθαρίζονται από τους ψαράδες και δεν μένει ούτε λέπι… Και μια και μιλάμε για ψαράδες, μόλις μπήκαμε στο λιμάνι με τα φουσκωτά, κοιτάζαμε που θα δέσουμε, μια και στο λιμάνι δεν υπήρχαν θέσεις από τις πλαγιοδετήσεις των αλιευτικών. Χωρίς να προλάβουμε να πούμε τίποτα, πήραν δύο μεγάλα τρεχαντήρια, τα έδεσαν σε διπλή σειρά στην άλλη πλευρά, για να μπορέσουμε να δέσουμε όλοι μαζί, όπως και έγινε…

Στην βορεινή πλευρά του λιμανιού υπάρχουν πεντακάθαρα λουτρά για τους σκαφάτους επισκέπτες. Και τα καλύτερα έρχονται. Κατ εξοχήν αστακονήσι ο Αϊ Στράτης, μας φιλεύει με κάποιες αξέχαστες αστακομακαρονάδες, όσο για τις τιμές, ευχάριστη έκπληξη, όσοι πάτε θα το διαπιστώσετε. Από τον οικισμό ξεκινάει ένα μικρό τμήμα ασφαλτοστρωμένου δρόμου, στη συνέχεια γίνεται ένας χωματόδρομος περίπου δέκα χιλιομέτρων και καταλήγει στο νοτιότερο τμήμα του νησιού. Εκεί υπάρχει το μνημείο του ηρωικού υποσμηναγού Νικολάου Σιαλμά, που τον Ιούνιο του 1992, πετώντας με το μαχητικό του αεροπλάνο και κυνηγώντας για να αναχαιτήσει εχθρικά αεροπλάνα «πέταξε» για πάντα εκεί ψηλά, την στιγμή που άλλοι κατεβάζανε και καίγανε την ελληνική σημαία. Ένας ήρωας από αυτή την πάστα που ξέρει να βγάζει αυτός ο τόπος.

Το ελάχιστο που έχει να κάνει ο επισκέπτης είναι να δρομολογήσει μια επίσκεψη, κάτι που δυστυχώς δεν μπορέσαμε να κάνουμε, παρά τις προσπάθειες μας να βρούμε μεταφορικό μέσο. Tην επόμενη φορά θα είναι το πρώτο μας μέλημα.

Από κάποια παλαιότερη συγκέντρωση φουσκωτών από διάφορα μέρη της Ελλάδας στον Αϊ Στράτη.

Είναι κάποιες φορές που λές να αφήσεις το σκάφος σου, το φουσκωτό σου, εκεί που βρίσκεται, να παρεις το πρώτο πλοίο που θα φεύγει κάποιο πρωινό και να μη σκοτίζεσαι για τον καιρό και το «ξύλο» που σε περιμένει στο όρτσα τεσσάρι η πεντάρι. Θα κάθεσαι σε κάποιο πάγκο στο κατάστρωμα με ένα βιβλίο στο χέρι και θα προσπαθείς να διαβάσεις ανάμεσα στα όποια γραφικά και… νεοελληνικά συμβαίνουν συνήθως εκεί. Μετά από κάποιες ώρες, ιδίως όταν θα φθάσεις στον προορισμό σου στεγνός μεν, αδιάφορος δε, αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό το σενάριο δεν περπατάει, είναι κάπως στεγνό.

Ωραία, έφθασες για τις πολύτιμες μικρές η μεγάλες διακοπές σου, βρήκες το κατάλυμά σου, και αρχίζουν οι ατελείωτες ώρες στην ίδια σχεδόν παραλία ή άντε και στην άλλη πλευρά του νησιού, θα κοιτάς απ’ έξω κάθε πρωί όλους αυτούς τους σκαφάτους, που με κάθε λογής σκάφος, θα φεύγουν για να γευτούν απ’ ευθείας το νέκταρ των ερημικών και κυρίως απρόσιτων όρμων με τις απάτητες αμμουδιές, εκεί όπου ο πιο δυνατός ήχος είναι τα κυματάκια που χτυπάνε στο σκάφος σου η καταλήγουν στην παραλία. Εκεί όπου φουνταρισμένος θα κολυμπάς γύρω από το φουσκωτό σου, που θα λικνίζεται στην απογευματινή ρεστία. Όχι ότι δεν υπάρχουν και οι δύσκολες στιγμές, πολλές και επίπονες, ειδικά όταν το φρεσκάρισμα έρχεται πιο γρηγορά από ότι υπολόγιζες. Όταν όμως θα επιστρέφεις αργά το απόγευμα στη βάση από την οποία ξεκίνησες το πρωί, συνήθως ανάμεσα από την ικανοποίηση για την αντιμετώπιση του καιρού, θα υπάρχει εκτός από την κούραση το χαμόγελο που θα φθάνει μέχρι τα αυτιά. Μερικές φορές βέβαια δεν θα σε δούν να επιστρέφεις, είτε γιατί το κολπάκι τελικά ήταν πιο όμορφο από ότι υπολόγιζες και αποφάσισες να μιλήσεις το βράδυ με τα αστέρια από άλλη γωνία, είτε γιατί το απέναντι κοντινό ή μακρυνό νησί σου έγνεψε τραγουδώντας σαν άλλη σειρήνα, και ως συνήθως εμείς δεν βάζουμε ποτέ στα αυτιά μας κερί…

Επαναλαμβάνω σίγουρα δεν είναι πάντα ρόδινα τα πράγματα όμως το γεύμα γίνεται πιο νόστιμο όταν το διαλέγουμε εμείς και όχι όταν μας το προσφέρουν έτοιμο. Το ίδιο δεν συμβαίνει όταν ξεκινάς με το αυτοκίνητό σου για άλλες πολιτείες; Είσαι και αισθάνεσαι πολύ πιο ελεύθερος και κυρίως έχεις την ικανοποίηση ότι πήγες εσύ, δεν σε πήγαν…

Η… παρέα μας στην επιστροφή.

Το μυστικό με την τιμή της βεζνίνης στα ύψη, είναι λίγα μίλια - πολλές μέρες…

Σε κάποια συνάντηση φουσκωτών σκαφών από αρκετά μέρη της Ελλάδας το 2001, που έγινε εδώ και συμμετείχε και ο μικρός μας όμιλος με οκτώ σκάφη, μέσα στα πλαίσια των εκδηλώσεων ο δήμαρχος, δώρισε σε κάθε κυβερνήτη φουσκωτού, ένα υπέροχο φωτογραφικό λεύκωμα του γηγενή φωτογράφου Βασίλη Μανικάκη, με τίτλο «Φωτογραφικά Ίχνη. Ένα συγκινητικό ασπρόμαυρο πέρασμα στο χρόνο με εικόνες, τις χάρτινες αναμνήσεις όπως είναι καλύτερα να λέμε, όπως τις κατέγραψε ο σπουδαίος αυτός φωτογράφος σε όλες τις πτυχές της ζωής εκεί στο νησί. Είναι αφιερωμένο σε όλους τους κατοίκους του νησιού, και σε όσους έζησαν εκεί. Συναισθηματικά το κουβάρι ξετυλίγεται από τον πόλεμο μέχρι τον εμφύλιο, ο καθημερινός βίος, τα γλέντια, οι εξόριστοι, οι επαγγελματικές στιγμές, αμέτρητες εικόνες. Αν μια φωτογραφία αξίζει χίλιες λέξεις, τότε ολόκληρος το λεύκωμα καταλαβαίνει κανείς τι εκφράζει… Το φυλάω σαν κόρη οφθαλμού στην βιβλιοθήκη.

Σχεδόν κάθε χρόνο ο δρόμος μας φέρνει, η μάλλον καλύτερα μας έφερνε λόγω της κρίσης, στον Αϊ Στράτη για λίγες μέρες, στο φιλόξενο λιμανάκι δένανε όσα φουσκωτά αποφασίζανε να κατηφορίσουνε στο κέντρο του βορείου Αιγαίου. Θυμάμαι κάποιο σούρουπο την άφιξη και την αναχώρηση του πλοίου της άγονης γραμμής, όλο το νησί στο πόδι. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια υπάρχει σχεδόν καθημερινή σύνδεση, καιρού επιτρέποντος με την Λήμνο με το τοπικο πλοίο, το ΑΙΟΛΙΣ, και με το πλοιο της «άγονης» γραμμής συνδέεται με τη Λαύριο και την Καβάλα. Το χειμώνα από προσωπική εμπειρία, δεν ήταν σίγουρο ότι το πλοίο θα δέσει στο λιμάνι ή θα συνεχίσει για τον επόμενο προορισμό. Ήταν συνάρτηση με τα κέφια του Ποσειδώνα.

Από προσωπική εμπειρία σε κάποιο ταξίδι από Λαύριο για Καβάλα που περνούσε και από τον Αϊ Στράτη, με το πλοίο πριν χρόνια, θυμάμαι την αγωνία στα πρόσωπα των κατοίκων επιβατών του νησιού, καθώς φθάνοντας έξω από το τότε μικρό λιμάνι με 7 μποφώρ και μετά από διαβουλεύσεις, το πλοίο δεν μπόρεσε να δέσει και συνέχισε για Λήμνο. Ούτε εκεί κατόρθωσε να δέσει (δεν υπήρχε τότε το σημερινό μεγάλο και ασφαλές λιμάνι της Μύρινας) και συνέχισε για Καβάλα. Όπως έλεγε μέσα στην στενοχώρια του κάποιος από τον Αϊ Στράτη, «κάποια μέρα θα φθάσουμε και στο νησί μας».

Ο οικισμός με το λιμάνι όπως φαίνονται από τον λόφο του Αϊ Μηνά.

Σήμερα βέβαια υπάρχει το νέο μεγάλο τμήμα του λιμανιού και το πλοίο της γραμμής μπαίνει μέσα για να δέσει χωρίς πρόβλημα.

Κοιτούσα κάποια στιγμή το πλοίο της γραμμής, που σήκωνε τους κάβους και κατηφόριζε νότια, στο άδειο από νησιά πέλαγος. Έτσι αισθανόμασταν τρείς φορές που συνεχίσαμε με τα φουσκωτά νότια προς τις Κυκλάδες. Ατελείωτες στιγμές πίσω από την κονσόλα του φουσκωτού, με το μάτι να σαρώνει διαρκώς τον ορίζοντα και να μη σκαλώνει το βλέμμα πουθενά…

Στην πλάγια του λόφου που είναι βόρεια του οικισμού υπάρχουν, για να θυμίζουν το φοβερό σεισμό του 1968, μερικά σπίτια, όσα γλύτωσαν, καθώς και μερικά χαλάσματα, σαν φαντάσματα, που τα συναντάει κανείς αν περπατήσει από το δρόμο που ανηφορίζει μέχρι την κορυφή του λόφου του Αϊ Μηνά, από όπου η θέα είναι πανέμορφη. Ένα μικρό κατάλευκο εκκλησάκι σου κάνει παρέα εκεί ψηλά. Μετά τον σεισμό, κάτω στο πλάτωμα, στην θέση των λαχανόκηπων δημιουργήθηκε ο οικισμός με νέα σπίτια, οι ντόπιοι όμως ακόμη αναπολούν το παλιό χωριό που αμφιθεατρικά απλωμένο στο λόφο δέσποζε στην περιοχή. Αρκετοί κάτοικοι τότε φύγανε στο εξωτερικό, οι περισσότεροι στην Αυστραλία.

Μιλάμε συχνά για άγονη γραμμή, για ξανασκεφθείτε το λίγο, ταιριάζει ο όρος άγονη, σε κάτι τέτοια νησιά; Εκεί στις έρημες, χρυσαφένιες παραλίες, που το μυαλό αδειάζει από πολλά ανούσια δεδομένα, μάλλον γόνιμη θα την έλεγα…

Τα φώτα ανάβουν, οι γεύσεις περιμένουν…

Θυμάμαι επίσης, έναν γνωστό ψαρά στο νησί που έλεγε, όταν βλέπουν πάνω από το νησί δύο μαχητικά αεροπλάνα, σημαίνει ότι είναι δικά μας, όταν είναι τρία τότε είναι δύο δικά μας που αναχαιτίζουν έναν από τους γείτονες…

 Όταν ο ορίζοντας αρχίζει να παίρνει εκείνο το πορφυρό χρώμα στα δυτικά, σκέπτεσαι ότι ίσως ήρθε πάλι η ώρα για να τιμήσεις άλλη μια αστακομακαρονάδα σε ένα απο τα δύο στέκια. Ευκαιρία για ναυτικές γνωριμές και αν κάποια στιγμή αισθάνεσαι ότι τα βλέφαρα αρχίζουν και βαραίνουν από το υπέροχο κρασί της Λήμνου, το φουσκωτό σου απέχει …50 μέτρα. Είπαμε, όλα βρίσκονται εκεί κοντά.

Το καλά προφυλαγμένο λιμάνι, περιορίζει την ρεστία, και τα όνειρα, συνήθως γαλάζια, σε οδηγούν στην επόμενη μέρα. Αφού απολαύσεις τον πρωινό σου καφέ, προμηθεύεσαι λίγα φαγώσιμα και λύνεις κάβους. Για πού; Μα για έναν από τους πανέμορφους κολπίσκους με τα σμαραγδένια νερά που βρίσκονται πολύ κοντά, νότια της μικρής ναυτικής πολιτείας. Εδώ στο λιμάνι θα μας ξαναδούν το απόγευμα. Φθάνεις σε λίγα λεπτά, ρίχνεις αγκυρα και τους… ζυγούς λύσατε.

Τις επόμενες ώρες θα έχεις γνωρίσει μέχρι την τελευταία γωνιά, στο μέρος που αποφάσισες να σταματήσεις τον χρόνο. Την επομένη μέρα διάλεξε την επόμενη αμμουδιά. Μάλλον ονειρικά κυλάει το σενάριο των διακοπών.

Οι ελεύθερες ώρες, γεμίζουν όλες τις μπαταρίες μας, μια και πολύ κοντά στον οικισμό αρχίζουν να ξετυλίγονται η μια παραλία πίσω από την άλλη, τα ονόματά τους: Φτελιώ, Λιδαριώ, Αγιαντώνης, Φράγκος, στα βόρεια το Αλωνίτσι, αν ξέχασα καμία θα επανορθώσουμε στην επόμενη επίσκεψη. Μέχρι πρόσφατα όλες αυτές οι παραλίες είχαν πρόσβαση μόνο με σκάφος, σήμερα μπορεί κανείς να φθάσει εκεί, από χωματόδρομους και έχουν γίνει προσιτές από όλους, αρκεί φυσικά να υπάρχει κατάλληλο μεταφορικό μέσο.

Ο χρόνος όμως περνάει και η στιγμή που θα λύσουμε καβους πλησιάζει, ενώ κοιτάμε ανήσυχα τη σημαία στην κορυφή του λόφου που κοντεύει να φύγει από τον αέρα. Ίδια γεύση, αφρισμένο πέλαγος, 4 με 5 δύσκολα και άτσαλα μποφώρ στα όρτσα και υπομονή, η συνταγή γνωστή. Μια ανάσα στο λιμάνι της Λήμνου και φύγαμε.

Άφιξη στο φιλόξενο λιμανάκι του Αϊ Στράτη

Βέβαια όταν φθάνουμε στην Μύρινα υπάρχει μια καλή λύση για να αποφύγουμε τα 45 μίλια μέχρι τη Σαμοθράκη, που είναι συνήθως σπαστήρι με το συνηθισμένο βορειοανατολικό πεντάρι. Κατεύθυνση βορειοδυτικά για την Θάσο, συνήθως θα έχεις τον καιρό στην μπάντα. Πάμε να το καθιερώσουμε τα τελευταία χρόνια, και είναι η καλύτερη «άποσυμπίεση» και παράταση μέχρι την τελική επιστροφή, απλώς χρειάζονται περισσότερες μέρες. Ότι και να διαλέξουμε, όταν φθάσουμε στα δικά νερά, λέμε ότι φτάσαμε, είμαστε στην γειτονιά μας που… απομακρυνθήκαμε λίγο για 4 μέρες για να αντικρύσουμε και πάλι τις γνωστές και άγνωστες εικόνες του Αϊ Στράτη περίπου εβδομήντα μίλια νότια της Σαμοθράκης, με τα φουσκωτά μας.

Αυτό είναι το μαγικό τετράμηνο του ελληνικού καλοκαιριού, θα ταξιδεύουμε στον χωροχρόνο του θαλασσινων εικόνων και αισθήσεων με επιβάτες εμάς. Μέχρι να φύγουν από τον χώρο των εικόνων και να περάσουν στο χώρο των αναμνήσεων, θα έχουν έρθει τα… Χριστούγεννα ενώ με το γύρισμα του χρόνου, αρχίζουμε δειλά-δειλά να ξεσκουριάζουμε το κουμπάσο, ενώ προσπαθούμε να γεμίσουμε τον κουμπαρά των θαλασσινών εξορμήσεων, γιατί τα ρημάδια τα άλογα της εξωλέμβιας δεν τρώνε τίποτε άλλο εκτός από βενζίνη…

Μέχρι τότε θα συντηρούμε το θαλασσινό ταξιδιωτικό σύνδρομο με εικόνες όπως αυτή τώρα που γραφονται αυτές οι γραμμές μέσα στην θαλπωρή του αυτοκινήτου δίπλα σε κάποια αμμουδιά, λοξοκυτώντας όμως κάθε τόσο στα κύματα του νοτιά που έρχονται από την κατεύθυνση που σχεδιάζουμε να πάμε την επομενη φορά. Άσε που εδώ στον βορρά που είμαστε πιο… πάνω δεν γίνεται να πάμε. Αυλαία!

 ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΣΚΑΦΑΤΟΥΣ 

• Το βενζινάδικο είναι προσωρινά εκτός λειτουργίας, ο μέχρι τώρα υπεύθυνος απαντάει στο τηλεφωνο 6944 502234 για πληροφορίες που αφορούν την επαναλειτουργία του.
• Υπάρχει μέσα στο λιμανάκι μια υποτυπώδης παλιά γλύστρα για το ρίξιμο σκαφών, μικρών κυρίως.
• Όσο αφορά επικίνδυνα σημεία με ξέρες, στην δυτική πλευρά, που είναι και ο βασικός τουριστικός πόλος έλξης, με όλες τις παραλίες εκτός από το Αλωνίτσι που βρίσκεται βορειοανατολικά, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος. Κάποιες ξέρες υπάρχουν από το βορειοανατολικό άκρο μέχρι το νότιο ακρωτήρι, αλλά αυτή η πλευρά του νησιού είναι γενικά βραχώδης, και δεν προσφέρεται για αγκυροβολίες.