Η πρόταση για τη συμμετοχή μου στα μέσα του Οκτώβρη 2018, σε μια οικολογικού περιεχομένου αποστολή στα Δωδεκάνησα ήρθε άξαφνα, και όπως είμαι επιρρεπής σε «ανήθικες προτάσεις» και με την προτροπή και της γυναίκας μου, βρέθηκα στη Σύρο απ’ όπου θα ξεκινούσαμε τέσσερα άτομα με το φουσκωτό για να επισκεφθούμε μέσα σε ένα 15θήμερο 16 νησιά των Κυκλάδων και των Δωδεκανήσων, διανύοντας πάνω από 600 μίλια. Μια αποστολή που τα είχε όλα. Θαλασσινό ταξίδι με όλες τις φθινοπωρινές καιρικές συνθήκες, δράσεις με σχολεία οικολογικού περιεχομένου, αλλά και γνωριμίες και δημιουργία φιλικών σχέσεων με αξιόλογους ανθρώπους που το κοινό σημείο επαφής είναι η ευαισθητοποίηση γύρω από το θαλάσσιο περιβάλλον. Τα νησιά που επισκεφτήκαμε ήταν η Σύρος, Μύκονος, Πάτμος, Αρκιοί, Λέρος, Τέλενδος, Κάλυμνος, Πλατιά, Ψέριμος, Κώς, Γυαλί, Νίσυρος, Σύμη, Ρόδος, Ανάφη, Κουφονήσια με επιστροφή στη Σύρο.

Εντύπωση μου έκαναν τα λόγια μαθητών στην Αντιμάχεια της Κω, που συζητούσαν μεταξύ τους λέγοντας «κοίτα που κατάφεραν να παρακολουθήσουμε με προσοχή, χωρίς να βαρεθούμε το σεμινάριο και για πρώτη φορά στη ζωή μας να μπούμε στη διαδικασία να καθαρίσουμε μια παραλία του νησιού μας»

Ο οργανισμός ALL FOR BLUE της Κατερίνας Τοπούζογλου, είχε αναλάβει, σε συνεργασία με την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου να οργανώσει την μεγαλύτερη αποστολή που έγινε στην Ελλάδα «KEEP AEGEAN BLUE», που προέβλεπε σεμινάρια σε Λύκεια, με θέμα την «προστασία του θαλάσσιου οικοσυστήματος, Shark Aware» και στη συνέχεια βιωματική δράση με παράκτιο καθαρισμό παραλιών από του μαθητές και υποβρύχιο καθαρισμό από δυο μέλη της αποστολής, σε συνεργασία με πιστοποιημένους δύτες με ελεύθερη και αυτόνομη κατάδυση. Τα συγκεντρωμένα σκουπίδια που όσο ήταν κρυμμένα στην παραλία και στο βυθό δεν φαίνονταν, όταν συγκεντρωνόντουσαν προκαλούσαν δέος. Χιλιάδες σκουπίδια συγκεντρώθηκαν όλες τις μέρες και τα συναισθήματα που μοιραστήκαμε με τους μαθητές και τους καθηγητές ήταν έντονα. Μετά την ολοκλήρωση κάθε δράσης τα σκουπίδια ζυγίζονταν από τους μαθητές και στο τέλος υπολογίστηκε ότι είχαν συγκεντρωθεί γύρω στα 5.500 κιλά σκουπίδια. Ότι μπορεί να φανταστεί κανείς βρέθηκε στις παραλίες και στη θάλασσα, όπως ελαστικά, ποδήλατα, πλαστικά αντικείμενα και σακούλες, δίχτυα, ακόμα και εσώρουχα.

Ας φορέσουμε όμως τα σωσίβιά μας και μέσα χειμώνα που διαβάζετε αυτό το άρθρο ας ταξιδέψουμε μαζί με ένα φουσκωτό διανύοντας εκατοντάδες μίλια. Κυβερνήτης μας σε ένα Marvel 9,60 ο Τάσος Ρούσσος (Ζαννίκος), συγκυβερνήτης και δύτης με ελεύθερη κατάδυση ο Γιάννης Ξανθάκης, πρωταθλητής υποβρύχιας σκοποβολής, η Κατερίνα Τοπούζογλου (η ξανθιά) ιδρύτρια του ALL FOR BLUE στην Ελλάδα και παγκόσμια πρωταθλήτρια υποβρύχιας σκοποβολής που είχε αναλάβει τη διοργάνωση και έκανε τα σεμινάρια. Μαζί τους και εγώ για να αποτυπώνω τις στιγμές στο φωτογραφικό μου φακό και να καλύψω δημοσιογραφικά την αποστολή.

Σύρος, Μύκονος, Πάτμος

Φεύγοντας από τον Πειραιά για Σύρο Σάββατο πρωί με το πλοίο της γραμμής, η θάλασσα ήταν κάτασπρη και η δύναμη του ανέμου δεν μας επέτρεπε να σταθούμε όρθιοι στο κατάστρωμα. Σε όλο το ταξίδι σκεφτόμαστε τι καιρό θα συναντούσαμε την επομένη που έπρεπε να κροσάρουμε το Ικάριο. Έδινε φυσικά πτώση των ανέμων, αλλά τα μίλια ήταν πολλά και το Ικάριο δεν χαρίζεται. Κυριακή πρωί, φοράμε νιτσεράδες και σωσίβια και κατεβαίνει η μανέτα με ρότα την Μύκονο. Με ένα καλό 5άρη βορειά στην μπάντα το Marvel, σερφάριζε ανάμεσα στα κύματα σε μια απίθανη πλεύση, με τον Τάσο να δουλεύει συνεχώς το τιμόνι και τη μανέτα. Μια στάση στη Μύκονο για καφεδάκι και να παραλάβουμε την Κατερίνα και έτοιμοι για το πέρασμα του Ικάριου. Τα προγνωστικά έδιναν βοριάδες 5-6αρια και η καλύτερη ρότα ήταν νότια της Μυκόνου για να απαγκιάσουμε τουλάχιστον ως το Τραγονήσι.

Στα Χταπόδια που τα περάσαμε βόρεια ο κυματισμός ήταν αρκετά μεγάλος και εγώ καθόμουν σοφράνο για να προστατεύω με το σώμα μου την Κατερίνα από τα μπουγέλα. Όσο ανοιγόμαστε στο Ικάριο, ο καιρός έστρωνε και ο Τάσος είχε βρει το τέμπο του. Σαν φτάσαμε κάτω από τον Κάβο Πάπα της Ικαρίας, είχε σχεδόν μπουνατσάρει. Καιρό βρήκαμε πλησιάζοντας την Πάτμο και λίγο έξω από το λιμάνι της Σκάλας.

Σταθήκαμε στην είσοδο του λιμανιού, κάτω από το επιβλητικό καστρομονάστηρο της Πάτμου, για μια live σύνδεση με την τηλεόραση στην εκπομπή της Ναταλίας Γερμανού. Ο φίλος μας καραβομαραγκός Γιώργος Καμίτσης μας περίμενε στην προβλήτα για να μας δέσει και μετά να χαλαρώσουμε και να περπατήσουμε στα άδεια από τουρίστες σοκάκια της Σκάλας, του λιμανιού της Πάτμου.

Δευτέρα πρωί βρεθήκαμε στο Γυμνάσιο, όπου μαθητές από το Λύκειο, το ΕΠΑΛ και το Εκκλησιαστικό Λύκειο Πάτμου θα παρακολουθούσαν το σεμινάριο. Μια Κατερίνα που από την πρώτη στιγμή κέρδιζε το ακροατήριο με τη φιλική προσέγγιση, αλλά και τα ενδιαφέροντα video και φωτογραφίες που υποστήριζαν τη θεματολογία του σεμιναρίου. Η συνέχεια δόθηκε με καθαρισμό της ακτής στη Σκάλα, στην οποία συμμετείχαν οι μαθητές, το καταδυτικό σκάφος του Θεολόγου Γιάνναρου με τους συνεργάτες του και σε ελεύθερη κατάδυση πέρα από την ομάδα, οι αυτοδύτες Γιώργος Καμίτσης και ο Έπαρχος Καλύμνου Γιάννης Θεμέλαρος (που τον αποκαλούσαμε κομάντο). Εντύπωση προξένησε σε όλους, πως από την πεντακάθαρη φαινομενικά παραλία, συγκεντρώθηκαν πάνω από 150 κιλά σκουπίδια.

Πάτμος, Αρκιοί

Μπορεί οι μαθητές της Πάτμου και των άλλων νησιών να είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν το σεμινάριο, υπήρχαν όμως και οι ακριτικοί Αρκιοί που είχαν έναν μόνο μαθητή, το Χρήστο. Αψηφώντας την κούραση και εκτός προγράμματος, τελειώνοντας αργά το μεσημέρι τη δράση, φορτώνουμε πράγματα και κατεβάζουμε μανέτα με ρότα τους Αρκιούς, έχοντας μαζί μας και τον «κομάντο - αυτοδύτη» Έπαρχο.

Παρόλο που ήταν μέσα Οκτώβρη, είχε ακόμα τουριστικά σκάφη το λιμάνι. Οι δυο ξακουστές και πολύχρωμες ταβέρνες του «Νικόλα» και του «Τρύπα», εξυπηρετούσαν τους λιγοστούς επισκέπτες. Περπατήσαμε ως το σχολείο, όπου μας περίμενε η δασκάλα Μαρία Τσιαλέρα, μαζί με τον μοναδικό της μαθητή Χρήστο. Παραμονές 28ης Οκτωβρίου και η αίθουσα ήταν σημαιοστολισμένη. Ο Χρηστάκης, κρατώντας τη σημαία, ανέβηκε στο βάθρο και απήγγειλε το ποίημά του. Ήταν από τις πλέον συγκινητικές στιγμές σε όλη την αποστολή. Η Κατερίνα παρουσίασε στο Χρήστο, αλλά και στη δασκάλα του το σεμινάριο. Εντυπωσιάστηκε ο Χρήστος όταν άκουσε ότι οι καρχαρίες δεν τρώνε κρέας από άνθρωπο και ζώα, αλλά μόνο θαλάσσιους οργανισμούς. Κατάλαβε πως πεθαίνουν οι θαλάσσιοι οργανισμοί τρώγοντας πλαστικά, που τα μπερδεύουν με τις μέδουσες. Στο τέλος καμάρωσε όταν αυτός και η δασκάλα του πήραν το δίπλωμα παρακολούθησης του σεμιναρίου από τον παγκόσμιο περιβαλλοντικό οργανισμό Project Aware.

Αρκιοί, Λέρος

Κόντευε να χαθεί ο ήλιος όταν φύγαμε από τους Αρκιούς με ρότα το Λακκί της Λέρου, με έναν πολύ εξασθενημένο βοριά. Μπήκαμε στο μεγαλύτερο φυσικό λιμάνι του Αιγαίου, που ήταν ναυτική βάση των Ιταλών. Οι Ιταλικές επιρροές είναι εμφανείς και αποτυπωμένες στα κτίρια που κοσμούν το Λακκί. Στη Λέρο έχουμε πολλούς φίλους και η βραδιά μας πέρασε ευχάριστα.

Στο ενετικό κτίριο που στεγάζεται το Κινηματοθέτρο στο Λακκί, έγινε την επομένη η παρουσίαση στους μαθητές και ακολούθησε ο καθαρισμός σε παραλία δίπλα στο λιμάνι. Πέρα από τους μαθητές που είχαν αναλάβει την ακτή, την στην περισυλλογή σκουπιδιών από το βυθό βοήθησε ο Έπαρχος, δύτες του λιμενικού και του στρατού, αλλά και επαγγελματίες δύτες από το Hydrovius. Πεντακόσια κιλά σκουπίδια συγκεντρώθηκαν και εντύπωση μου έκαναν τα ναυάγια από ποδήλατα, κάγκελα αλλά και πολύ μεγάλα μεταλλικά αντικείμενα.

Τέλενδος, Κάλυμνος

Τελειώνοντας αργά το μεσημέρι την δράση, φορτώνουμε πράγματα και αφήνουμε τη Λέρο για να περάσουμε το δίαυλο ανάμεσα στην Κάλυμνο και την Τέλενδο. Οι αχτίδες του ήλιου που έπεφταν πλαγιαστά πάνω στη δυτική πλευρά της Τελένδου, τόνιζαν τη μορφή της «πριγκιποπούλας», που σχηματίζεται στο βουνό δυτικά του νησιού. Η Τέλενδος είχε ακόμα και αυτή την εποχή επισκέπτες. Τα κουκλίστικα και γεμάτα χρώμα σπιτάκια κατά μήκος της ακτογραμμής σκλάβωναν τα μάτια. Από την άλλη μεριά τα απόκρημνα βουνά της Καλύμνου, έπαιρναν όμορφες αποχρώσεις από τις κοκκινωπές φθινοπωρινές αχτίδες του ήλιου. Δεν τους βλέπαμε, αλλά σίγουρα κάποιοι αναρριχητές θα ήταν σκαρφαλωμένοι στα βράχια. Μπήκαμε στο μεγάλο λιμάνι της Καλύμνου με τα εκατοντάδες ψαροκάικα. Τα μάτια μας μαγνητίζουν το επαρχείο και το ναυτικό μουσείο που ήταν ήδη φωταγωγημένα. Νυχτοπερπάτημα στην πολύβουη από ντόπιους πόλη, ανάμεσα σε καφέ, ταβέρνες για να φτάσουμε στο οικοδομικό συγκρότημα του επαρχείου με τη μητρόπολη, το ναυτικό μουσείο και ανάμεσα την ψηφιδωτή αυλή. Η μυρουδιά από χταποδάκι στα κάρβουνα με τράβηξε για ένα ουζάκι.

Το σεμινάριο έγινε στο παραδοσιακό κτίριο του Γυμνασίου στο Χωριό και ακολούθησε καθαρισμός στην παραλία Γέφυρα. Ηλιόλουστη η μέρα και όσοι βούτηξαν το χάρηκαν διπλά. Μαζί με την ομάδα συμμετείχαν στον υποβρύχιο καθαρισμό ο προπονητής του ΠΡΩΤΕΑ Μιχάλης Γλυνάτσης, ο εκπαιδευτής καταδύσεων Παύλος Ταβουλάρης και ο καταδυτικός σύλλογος γυναικών Καλύμνου.

Πλατιά, Ψέριμος, Κως

Έχοντας βρει πλέον το τέμπο μας στην καθημερινή μετακίνηση με φόρτωμα, ξεφόρτωμα αποσκευών, με μια υπέροχη θάλασσα που δεν ξεπερνούσε τα 2-3Β, φεύγουμε για την Πλατιά, ένα μακρόστενο νησάκι ανάμεσα στην Κάλυμνο και την Ψέριμο, φημισμένο για τα καταγάλανα νερά και την ολόλευκη άμμο. Δυστυχώς το σπιτάκι που έχτισαν για να μείνει κάποιος που ενδιαφερόταν να γίνει μόνιμος κάτοικος ερήμωσε. Αναμνήσεις πολλές μου ήρθαν στο μυαλό από προηγούμενες επισκέψεις και κουβεντούλα με την Ιταλίδα γυναίκα του.

Η Ψέριμος ήταν μια δρασκελιά και περάσαμε μπροστά από την εκκλησιά της Παναγιάς της Γραφιώτισσας, εκεί όπου ο Παπαγιάννης από το Τιγκάκι της Κω έκανε το «Αιγαίου Προσκύνημα». Ένα εκκλησάκι που υποχωρώντας το έδαφος από τη θάλασσα είχε μείνει μόνο το ιερό του ναού με το τέμπλο, να χάσκει πάνω από τη θάλασσα. Από εκεί έκανε ένα τρισάγιο και από κάτω δεκάδες σκάφη. Μια αξέχαστη αποστολή που οργάνωσε ο όμιλος φουσκωτών της Κω. Δυστυχώς οι ερωτοτροπίες της θάλασσας με την ακτή τράβηξαν και το υπόλοιπο έδαφος και έτσι χάθηκε και το ιερό του ναού.

Μπήκαμε στο λιμάνι της Ψερίμου με τα λιγοστά πλέον εναπομείναντα ημερόπλοια να ετοιμάζονται να φύγουν. Ήταν μια καλοκαιρινή και ηλιόλουστη μέρα και η χρυσαφένια και πεντακάθαρη παραλία της Ψερίμου μας είχε μαγέψει. Έπρεπε όμως να φτάσουμε στην Κω και είπαμε να φύγουμε καταγράφοντας μόνο όμορφες εικόνες, δίνοντας ραντεβού για το επόμενο καλοκαίρι.

Ανοιγόμαστε αρκετά από ΒΑ κάβο της Κω για να αποφύγουμε τα αβαθή και πλησιάζουμε στην πόλη της Κω. Στη Δημοτική μαρίνα μας περίμενε το βοηθητικό σκάφος της μαρίνας για να μας δέσει με ασφάλεια. Έχω κουραστεί να λέω και να γράφω ότι είναι η καλύτερη μαρίνα της Ελλάδας, και παρόλο που είναι δημοτική, λειτουργεί άψογα και το προσωπικό σε σκλαβώνει με την συμπεριφορά του. Μια όαση ομορφιάς, δίπλα στην πόλη που τα έχει όλα. Σε ένα πεντακάθαρο περιβάλλοντα χώρο με φοίνικες, βρίσκεις cafe, εστιατόρια, super market, καταστήματα ναυτιλιακών και μπροστά σου ένα δάσος από άλμπουρα και στο βάθος τα Μικρασιατικά παράλια. Καθημερινό μας στέκι για φαγητό ήταν το Skipper café Bistro Restaurant, του φίλου μας Αντώνη.

Εδώ θα μέναμε δυο βράδια και θα χαλαρώναμε από το καθημερινό κουβάλημα της μετακίνησης. Η Κως αν και ήταν το τέλος της σεζόν είχε ακόμα επισκέπτες. Άλλες εικόνες φυσικά καταγράφεις το καλοκαίρι και άλλες το χειμώνα, αλλά κάθε εποχή έχει την ομορφιά της. Βόλτες μέσα στην παλιά πόλη αλλά και αντάμωμα με φίλους από την Κω.

Στην Κω η δράση περιλάμβανε, τη μια μέρα σχολεία που βρίσκονταν στην Πόλη της Κω και την επόμενη στην Αντιμάχεια που βρίσκεται στο κέντρο του νησιού με καθαρισμό της παραλίας στα Καρδάμενα.

Γυαλί, Νίσυρος, Σύμη

Παρασκευή μεσημέρι μαζί με τους μαθητές που τέλειωναν τα μαθήματα, θα είχαμε και εμείς ένα ελεύθερο από πρόγραμμα Σαββατοκύριακο. Αποχαιρετούμε του φίλους μας στη μαρίνα και κατεβάζουμε μανέτα με ρότα το Γυαλί, το νησάκι που βρίσκεται ανάμεσα στην Κω και τη Νίσυρο. Το Γυαλί είναι το μόνο νησί -μάλλον παγκόσμια- με ορυχεία που εξάγουν από τα έγκατα της γης, άριστης ποιότητας ελαφρόπετρα. Η ελαφρόπετρα βέβαια μπορεί να βρίσκεται στα έγκατα, διοχετεύεται όμως και στη θάλασσα, έχοντας δημιουργήσει ένα παραδεισένιο αμμώδη κόλπο με τυρκουάζ νερά. Στεκόμαστε μπροστά στον Αγιο Αντώνιο, μια βραχονησίδα στην αγκαλιά στο Γυαλί. Εδώ είναι το ερωτικό μου καταφύγιο με διανυκτέρευση, κάθε φορά που περνάω από την περιοχή. Είχε αρχίσει να χαλάει ο καιρός και η συννεφιά δεν άφηνε να προβληθούν οι ομορφιές του τοπίου.

Μια δρασκελιά δίπλα η Νίσυρος. Τα χρυσαφένια χρώματα από το Γυαλί, μετατρέπονται σε σκούρα από τη λάβα του ηφαιστείου της Νισύρου. Το μοναδικό καταφύγιο τουριστικών σκαφών, βρίσκεται στους Πάλους, το ασφαλέστατο πλέον μετά από την αλλαγή στη θέση της μπούκας καταφύγιο τουριστικών σκαφών. Ακόμα και η παραλία δίπλα στο λιμάνι έχει μαύρες πέτρες. Καθαρά φθινοπωρινοχειμωνιάτικος καιρός που έδινε μια άλλη όψη στο νησί. Νοικιάζουμε αυτοκίνητο για μια επίσκεψη στο ενεργό ηφαίστειο. Κόντευε να νυχτώσει όταν κατεβήκαμε προσεκτικά μέσα στον κρατήρα του Στεφάνου. Στα σημεία που ξεφυσούσε ο κρατήρας είχαν το χρώμα του θειαφιού. Είναι συγκλονιστικό να βιώνεις τον οργασμό από τα έγκατα της γής. Να ακούς μέσα από τις οπές που έβγαινε ο καυτό ατμός που μύριζε θειάφι, ένα θόρυβο σαν να τρέχει ένα υπόγειο ποτάμι. Σηκώνω τα μάτια μου ψηλά και μέσα από σύννεφα και αντάρα ξεπρόβαλλε ένα ολόγιομο φεγγάρι, πάνω από τα Νικιά, τον γραφικό οικισμό που βρίσκεται ψηλά με θέα την καλντέρα. Είχε νυχτώσει όταν επιστρέψαμε στους Πάλους και η ομάδα δεν είχε όρεξη για νυχτοπερπατήματα στο Μανδράκι. Έτσι μείναμε στο λιμάνι, για να ανασυγκροτήσουμε το φωτογραφικό υλικό και να κάνουμε μια αναδρομή στο μέχρι τότε ταξίδι μας. Η ομάδα είχε δέσει απόλυτα, με τον καθένα να βάζει τη δική του πινελιά. Συναντώ τον ασπρομάλλη παππά και ανατρέχω 18 χρόνια πίσω όταν τον είχαν φωτογραφίσει νεαρό με κατάμαυρα μαλλιά, στην αποστολή που είχα οργανώσει με τέσσερα φουσκωτά «Ιωνίας Περίπλους». Θα μου πείτε «δεν βλέπεις τα χάλια σου;». Δεν με νοιάζει γιατί από μικρός είχα άσπρα μαλλιά.

Σάββατο πρωί, αφήνουμε τους Πάλους με ρότα τον Πανορμίτη στη Σύμη. Φεύγοντας πλέουμε δίπλα σε ένα τεράστιο πέτρινο κτηριακό συγκρότημα, που ήταν παλιά ιαματικά λουτρά με μαρμάρινες εσωτερικά ατομικές πισίνες. Περνάμε δίπλα στα μικρασιατικά παράλια και με ένα 3-4αρη, μπαίνουμε στον κόλπο του Πανορμίτη ΝΔ της Σύμης. Σε έναν απόλυτα προστατευμένο κόλπο, βρίσκεται ένα τεράστιο οικοδομικό συγκρότημα που στο μέσον δεσπόζει το μοναστήρι του Πανορμίτη, με το εντυπωσιακό πολύχρωμο σκαλιστό καμπαναριό. Ένα ξακουστό μοναστήρι σε όλο το νοτιοανατολικό Αιγαίο που η επέλεξε ως σταθμό η Κατερίνα προκειμένου να πει ένα «ευχαριστώ» στον αρχάγγελο Μιχαήλ.

Εκτός προγράμματος η Κατερίνα με τον Γιάννη έπεσαν στη θάλασσα μπροστά στο μοναστήρι για να ανασύρουν από το βυθό δεκάδες πλαστικά και άλλα αντικείμενα. Παρακολουθούσα την επίπονη προσπάθεια του Γιάννη και της Κατερίνας, που με μια ανάσα προσπαθούσαν μέσα από τη λάσπη να ξεκολλήσουν αντικείμενα ή πλαστικές σακούλες γεμάτες λάσπη. Ανέβαιναν για αναπνοή και η ικανοποίηση ήταν εμφανής στο πρόσωπό τους. Ο πολυάριθμοι επισκέπτες του μοναστηριού που είχαν έρθει με το ημερόπλοιο, έβλεπαν τα αντικείμενα που έβγαιναν από τη θάλασσα και δεν πίστευαν στα μάτια τους. Αρκετοί ήταν αυτοί που προβληματίστηκαν και πρόσεχαν πλέον, μην τους πάρει ο αέρας τα κουτιά από τα αναψυκτικά και τα ρίξει στη θάλασσα. Ακολούθησε μια ξενάγηση από τον αρχοντάρη, στο εσωτερικό του μοναστηριού, τόσο στην εκκλησία, όσο και στα μουσεία με πολύ ενδιαφέροντα εκθέματα. Είναι ένας κόλπος που πάντα διανυκτερεύω όταν πηγαίνω στη Σύμη.

Ρόδος

Τα προγνωστικά έδιναν να χαλάει πολύ ο καιρός και έτσι ακυρώθηκε η διαμονή μας στο λιμάνι της Σύμης, οπότε δεν θα αντάμωνα με τους φίλους μου. Με ένα φορτωμένο 4αρη φτάσαμε στον βόρειο κάβο της Ρόδου για να μας υποδεχθούν τα «ελάφια», που στέκουν πάνω σε κολώνες στην είσοδο του λιμανιού της Ρόδου, στο Μανδράκι. Εξωτερικά το επιβλητικό στρογγυλό ενετικό κάστρο, που προστάτευε την είσοδο στο λιμάνι.

Άλλη ομορφιά έχει το νυχτοπερπάτημα ετούτη την εποχή με λιγοστούς τουρίστες στην παλιά πόλη της Ρόδου. Κάναμε ένα ταξίδι στο χρόνο, περπατώντας πάνω στα πλακόστρωτα σοκάκια ανάμεσα σε εντυπωσιακά φωταγωγημένα πέτρινα κτίρια, φτιαγμένα από τους Ιωαννίτες.

Την Δευτέρα η δράση έγινε σε λύκειο στον Αρχάγγελο και καθαρισμός στην παραλία Στεγνά. Την επομένη η δράση αφορούσε μαθητές των Βενετόκλειου και Καζούλειου λυκείων, στο κέντρο της πόλης.

Ανάφη

Τρίτη μεσημέρι είχαν ολοκληρωθεί οι δράσεις και θα παίρναμε το δρόμο της επιστροφής. Η Κατερίνα μας, θα μας εγκατέλειπε μιας και είχε υποχρεώσεις για σεμινάρια στην Αθήνα. Έτσι χωρίς την «ξανθιά» μας πλέον άφησα τους «νεαρούς» να βγάλουν πρόγραμμα. Πολλές ήταν οι προτάσεις που έπεσαν στο τραπέζι. Από Καστελόριζο έως και Κάρπαθο, Κάσο. Ο Ποσειδώνας όμως ζηλεύοντας, συνωμότησε με τον Αίολο και αποφάσισαν να βγάλουν στη θάλασσα «φίδια». Έτσι Τρίτη μεσημέρι, σε ένα σκηνικό χειμωνιάτικο με ομίχλη και βροχή, κατεβάζουμε μανέτες με ρότα δυτική. Περνάμε νότια την Τήλο και κροσάρουμε στο Καρπάθιο. Οι δυο θεοί του Ολύμπου, βλέποντας ότι λογικευόμαστε στις αποφάσεις, συγκράτησαν λίγο το θυμό τους και ήταν η πρώτη μου φορά που πέρασα με τόσο καλή θάλασσα το Καρπάθιο, μια από τις πιο δύσκολες θάλασσες που έχω συναντήσει.

Περνάμε βόρεια από τη βραχονησίδα Σύρνα και μετά από 140 μίλια, φτάνουμε στο Γιβραλτάρ του Αιγαίου, στην Ανάφη. Πάνω από τα κάθετα και εντυπωσιακά βράχια στην ανατολική πλευρά, βλέπουμε μέσα στα σύννεφα να προβάλει το μοναστήρι της Καλαμιώτισσας. Πολλές θύμισες ήρθαν στο μυαλό μου από την ανάβασή μου από το μονοπάτι στο μοναστήρι, την ώρα που χάραζε ο ήλιος. Προκαλεί δέος η θέα από την κορυφή του βράχου. Αισθάνεσαι κάτι σαν τους θεούς του Ολύμπου, μόνο που εδώ βλέπεις κάτω από τα πόδια σου το γαλάζιο της θάλασσας.

Η Ανάφη χαρακτηρίζεται ως «αλίμενο» νησί, μιας και δεν έχει λιμάνι και γι αυτό οι ψαράδες είναι λιγοστοί και με μικρά σκάφη για να μπορούν να τα βγάζουν έξω. Μια μεγάλη προβλήτα φτιάχτηκε στον Άγιο Νικόλαο τελευταία, για να δένει το πλοίο της γραμμής. Δέσαμε σε ένα απάγκιο και στην προβλήτα μας περίμενε ο φίλος μας λυράρης Αντώνης Νεοφώτιστος. Ο Αντώνης τον τελευταίο καιρό, για τα μάτια της Νικολέττας, της φουρνάρισσας από την Ανάφη, εγκατέλειψε τα μεγάλα νυχτερινά κέντρα, και εγκαταστάθηκε μόνιμα στο νησί.

Το χειμωνιάτικο σκηνικό με ψιλόβροχο, δεν με απέτρεψε από το να περπατήσω στον γραφικό οικισμό με τα ολόλευκα σπίτια γαντζωμένα γύρω από ένα βράχο που στην κορυφή του είναι το ερειπωμένο βενετσάνικο κάστρο. Περπατώ ανάμεσα σε κτίσματα με θολωτές που εναλλάσσονται με επίπεδες στέγες. Ανάμεσα στα σπίτια προβάλλουν καμπαναριά από εκκλησιές και δίπλα σε κάθε σπίτι, ο φούρνος που χαρακτηρίζεται από το μεγάλο του μέγεθος σε σχέση με τα σπίτια. Είχε νυχτώσει και η βροχή δυνάμωνε όταν μπήκα στο ταβερνάκι να ανταμώσω την παρέα μου.

Κουφονήσια

Ο άσχημος καιρός ερχόταν έστω και καθυστερημένα και έπρεπε να βρούμε καλό καταφύγιο. Η επίσκεψη στην κυρά Ειρήνη στην Κίναρο που μας περίμενε, αναβλήθηκε γιατί με 8άρια δεν στέκεσαι με ασφάλεια στο κολπάκι. Έτσι η σκηνή και οι υπνόσακοι που κουβαλάγαμε για να διανυκτερεύσουμε, δεν θα είχαν χρήση. Μόνη λύση ήταν τα Κουφονήσια στα 50 περίπου μίλια.

Με τον Αντώνη να μας αποχαιρετά μουσικά με τη λύρα του με μαντινάδες, κατεβάζουμε μανέτα με βόρεια πορεία. Βγαίνοντας από την υπήνεμη πλευρά της Ανάφης, ο κυματισμός συνεχώς μεγάλωνε και τον είχαμε όρτσα. Τη βραχονησίδα Άνυδρο την περάσαμε με ένα γεμάτο κόντρα 6αρη, με πολλά κοπανήματα και μπόλικο βρέξιμο. Δεν γινόταν να συνεχίσουμε ευθεία και αλλάζουμε ρότα, με πιο δυτική πορεία για να έχουμε το κύμα δευτερόπλωρα. Περνάμε ανάμεσα στην Ηρακλειά και τη Σχοινούσα και βγαίνουμε νότια από το Κάτω Κουφονήσι για να μπούμε μετά από σχεδόν τρεις ώρες πλεύση, στην ασφαλή μαρίνα στο Κουφονήσι. Λιγοστά ήταν τα τουριστικά ιστιοπλοϊκά και πολλά τα καΐκια που μπήκαν για να προφυλαχτούν.

Πολλοί ήταν οι φίλοι που μας περίμεναν, σαν τον πρόεδρο τον Αντώνη, τον Νικήτα στον καφενέ, τον γραφικό καπετάν Κωνσταντή, το Γιώργη, τη Στέλλα και πολλούς ακόμα. Βρήκα την ευκαιρία μιας και λόγω αποστολής δεν μπόρεσα να παραβρεθώ στο γάμο της φίλης μου Τασούλας με τον Αυγερινό να πω από κοντά τις ευχές λίγες μέρες αργότερα. Απίστευτη η φιλοξενία και τα τσιμπούσια τις δυο μέρες που καθίσαμε. Μπορεί να ήταν έρημο από τουρίστες το νησί, αλλά είχε άλλη ομορφιά. Περπατήσαμε ως τις σπηλιές του Ξυλομπάτη ΒΑ του νησιού στην παραλία Πορί με τον πάνω από 8Β βορειά να σκάει με μανία στα βράχια και μην μας αφήνει να σταθούμε όρθιοι. Αξέχαστα και τα φθινοπωρινά ηλιοβασιλέματα από το μύλο και το εκκλησάκι επάνω από το καρνάγιο.

Επιστροφή στη Σύρο

Καλοσύνευε ο καιρός αλλά θα γυρνούσε γρήγορα νοτιάς, έτσι η κυρά Ειρήνη στην Κίναρο δεν θα μας έβλεπε, έπρεπε να επιστρέψουμε στη Σύρο, απ’ όπου ξεκινήσαμε. Η διαδρομή μας βρήκε χορτασμένους από θαλασσινά μίλια, μπόλικη αρμύρα, χαμόγελα, πειράγματα, όμορφες εικόνες αλλά και έντονα συναισθήματα. Σαν μια ομάδα που δέσαμε πολύ καλά πλέον, επιστρέψαμε κάνοντας όνειρα για την επόμενή μας απόδραση.