Φέτος έπεσα στο νερό μόνος μου, ξεκίνησα μόνος μου το ταξίδι των διακοπών, όχι όπως άλλες χρονιές που πάντα ξεκινούσαμε 3 - 4 σκάφη μαζί.

Με σύμμαχο τον πολύ καλό καιρό ξεκίνησα με την οικογένεια μου με πρώτο προορισμό τα Λουτρά της Κύθνου να σμίξουμε με άλλα δύο φιλικά σκάφη, όπου θα συνεχίζαμε μαζί το ταξίδι έως τον τελικό μας προορισμό, την Δονούσα (100ν.μ. από την Ανάβυσσο).

Εφόσον τα μοτέρ μου είχαν ζεσταθεί (2X200 SUZUKI DF-200) και ξεκινήσαμε τον πλου, έκανα στην σκέψη μου τον κλασσικό έλεγχο : αν όλη η προετοιμασία του σκάφους (GREAT WHITE 9.30) είχε γίνει σωστά, συνειδητοποίησα πόσο σωστή ήταν η απόφαση μας να μην ξεκινήσουμε το προηγούμενο απόγευμα με τους φίλους μας το ταξίδι των διακοπών με μία διανυκτέρευση - στάση στην Κύθνο, γιατί θα γινόντουσαν όλα υπό πίεση κάτι που πρέπει να αποφεύγεται σε ένα μακρινό ταξίδι, το οποίο θα έχει μακρά διάρκεια τουλάχιστον είκοσι ημερών.

Μπορεί να χάσαμε μία βραδιά στα Λουτρά με καλή παρέα, άλλα ήρεμα εφοδιάσαμε με βενζίνη το σκάφος, από το συνεπή βενζινάδικο της BP στην λεωφόρο Καραμανλή στην Ανάβυσσο δίπλα από την εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων, γεμίσαμε πάγο τα 2 ψυγεία μας (τον οποίο ερχόμενοι στην Ανάβυσσο πήραμε από το παγοποιείο στο Μαρκόπουλο σε πολύ καλή συσκευασία και πολύ καλή τιμή), τα ταμπούκια μας με κάποια σνακ για τα παιδιά, χυμούς, ποτά και κάποια επιλεκτικά μπουκάλια κρασί για τις ξεχωριστές στιγμές.

Έπειτα ορίσαμε το πρωινό ραντεβού μας με τον Νίκο τον οδηγό στο boat club που είναι πάντα συνεπής για να μας ρίξει στο νερό.

Ήταν δεν ήταν 9:30 πμ όταν φθάσαμε έξω από το λιμάνι των Λουτρών και αποφασίσαμε να μην μπούμε να δέσουμε μέσα, αλλά να ρίξουμε μια βουτιά στη θάλασσα περιμένοντας τους φίλους να βγουν αυτοί και να συνεχίσουμε, διότι είχε πολύ κόσμο το λιμάνι αλλά και επειδή η ζέστη ήταν ήδη έντονη εφόσον η πρόβλεψη επαληθεύονταν πως ξεκινάει ο καύσωνας όπως αναμενόταν στα τέλη του Ιουλίου.

Πριν καλά – καλά στεγνώσουμε από την βουτιά μας, βγήκανε τα φιλικά μας σκάφη από το λιμάνι, το “ΙΩΑΝΝΑ” ένα GREAT WHITE 9,30 M ME 2X200 YAMAHA του Δημήτρη Μωραίτη και το “ΝΕΜΟ” ένα Bolton 33 του Γιώργου Νικολόπουλου, ο οποίος εκτός από φίλος είναι και πρόεδρος του ομίλου μας του ΝΑΥΤΙΛΟΥ.

Μετά το σχετικό καλημέρισμα ξεκινήσαμε για τον προορισμό μας, χωρίζοντας όμως από έναν πολύ καλό μας φίλο και μέλος του ομίλου που ήταν το βράδυ μαζί με τους Δημήτρη και Γιώργο στα Λουτρά, τον Παναγιώτη Βούβουνα, ο οποίος χάραξε άλλη πορεία αφού για ιδίους λόγους φέτος δεν μπορούσε να ακολουθήσει το πρόγραμμα μας, τουλάχιστον στο πρώτο του σκέλος.

Έτσι, ο Παναγιώτης με την οικογένεια του και το “ΑΘΗΝΑ” ένα ολοκαίνουργιο COMMΑNDER 33 με 2 ολοκαίνουργια VERADO 2X300 έπλευσε προς Τήνο για αρχή, όπου θα συναντούσε άλλον ένα φίλο και μέλος του Ναυτίλου τον Μάκη Μανουσιάδη με το “ΗΕΤΙΩΝ” ένα MARVEL 9,60 όπου θα συνέχιζαν μαζί τις καλοκαιρινές τους διακοπές με προορισμό την Σάμο.

Ο καιρός συνεχίστηκε καλός όπως το meteo είχε προβλέψει ενώ το 4άρι Β –ΒΔ (και ίσως 5 αρι) που έδειχνε από την ΝΑΞΟ και πέρα (για τα τελευταία 16νμ) εμφανίστηκε, χωρίς όμως να φέρει κάποιο πρόβλημα αφού η κατεύθυνση του ανέμου ήταν τέτοια, που δεν δημιουργούσε κυματισμό άξιο λόγου.

Αντικρίζοντας αμυδρά την Δονούσα ένιωσα ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπο μου, κάτι που οφείλονταν στις ωραίες αναμνήσεις που έχω από το νησί, σε 2 ακόμα επισκέψεις που είχα κάνει με τον όμιλο μας τον ΝΑΥΤΙΛΟ στις 2 ιατρικές μας αποστολές.

Η πρώτη είχε πραγματοποιηθεί τον Νοέμβρη του 2018 και η επόμενη τον Μάιο του 2019, με μεγάλη επιτυχία και οι δύο εφόσον η ανταπόκριση των κατοίκων στις ιατρικές μας υπηρεσίες ήταν μεγάλη, υπήρχε πολύ ζεστό κλίμα απέναντι μας με αποτέλεσμα οι γιατροί μας, αλλά και τα μέλη του Ναυτίλου να νιώσουμε πολύ όμορφα, που η προσπάθεια μας είχε τόσο μεγάλη απήχηση.

Δέσαμε στο ντόκο μπροστά, μπαίνοντας στο νησί, ακριβώς κάτω από το γνωστό παντοπωλείο του Παναγιώτη, εφόσον το μικρό λιμανάκι στα αριστερά δεν είχε θέσεις. Ως γνωστό δύσκολα θα βρείς θέση στον μικρό λιμένα, όπου μπορεί να φιλοξενεί μικρά βαρκάκια στο βάθος, ενώ κάποιες θέσεις καλύτερες είναι σχεδόν πάντα πιασμένες από τα επαγγελματικά ψαράδικα ή ακόμα από 2-3 τουριστικά ημερόπλοια, που βρίσκονταν εκεί λόγω εποχής.

Ωστόσο οι θέσεις μας και γενικότερα οι θέσεις στο ντοκάκι αυτό, έχουν πολύ μεγάλο πλεονέκτημα έναντι των θέσεων στο μικρό λιμανάκι στο βάθος αριστερά, το ότι βουτάς κατευθείαν από το σκάφος και κολυμπάς στα καταπράσινα πεντακάθαρα νερά, χωρίς να χρειάζεται να περπατήσεις καθόλου ή να βγεις από το σκάφος. Ουσιαστικά πετυχαίνεις θα μπορούσαμε να πούμε δέσιμο σε λιμάνι – με όλα τα πλεονεκτήματα που σημαίνει αυτό, πρόσβαση σε ταβέρνες, σε ψώνια, σε νερό ακόμα και ρεύμα- ενώ ταυτόχρονα χαίρεσαι πλεονεκτήματα δεσίματος αρόδου, όπως κατευθείαν βουτιά στο νερό με το ξύπνημα και επιλογή να πιείς καφέ έξω ή στην βάρκα σου όπως και καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας μπορείς να απολαμβάνεις ότι επιλέξεις, μπάνιο, φαγητό μέσα ή έξω, βόλτα η ποτό στο σκάφος, χωρίς να χρειάζεται να λύσεις ή να πρέπει να αλλάξεις μέρος! Βέβαια όλα αυτά όταν ο καιρός δεν είναι Νοτιάς ή ο βοριάς δεν ξεπερνά τα 5 μποφόρ, γιατί στην πρώτη περίπτωση τον βάζει μέσα καρφί στον ντόκο, ενώ στην δεύτερη το αντιμάμαλο που δημιουργείται προκαλεί ενοχλητική ρεστία.

Μετά το γρήγορο και ασφαλή δέσιμο των 3 σκαφών, μια βουτιά στο νερό ήταν ότι χρειαζόμασταν όλοι. Πολύ εύκολα κολυμπώντας πλησίαζες την παραλία του νησιού με την πανέμορφη χρυσή ψιλή άμμο και τα καταπράσινα νερά, η οποία ήταν ότι καλύτερο για να απολύσεις τον ήλιο, εάν ήθελες να παίξεις ρακέτες ή να περπατήσεις κατά μήκος της χαλαρά, ανάμεσα στους λουόμενους σε ένα όμορφο φυσικό περιβάλλον όπου κρατιέται αναλλοίωτο αφού η παραλία παραμένει ανοργάνωτη, χωρίς beach bar ξαπλώστρες και ομπρέλες.

Με μια-δυο βουτιές και λίγο χαλάρωμα στο deck δεν άργησε να έρθει το δειλινό, που μας βρήκε όλους πεινασμένους και ορεξάτους για το πρώτο μας δείπνο στην Δονούσα.

Η επιλογή ταβέρνας έγινε από εμένα - πήρα την πρωτοβουλία αυτή διότι ήθελα να γιορτάσω τα γενέθλια της γυναίκας μου( που ήταν την προηγούμενη ημέρα) με τους φίλους μας, οπότε επέλεξα για το γιορτινό δείπνο το «Ηλιοβασίλεμα» του οποίου η τοποθεσία ήταν εξαιρετική –Απέναντι ακριβώς από τον ντόκο που ήμασταν, στο τελείωμα του κόλπου υπερυψωμένο με άπλετη ορατότητα προ όλο τον κόλπο μέχρι τις Πόρτες (τις βραχονησίδες απέναντι) αλλά και ως την Νάξο.

Απολαμβάνοντας την θέα αυτή, οι πορτοκαλοκόκκινες πινελιές από τις αχτίδες του ήλιου που λαμπίριζαν επάνω στην θάλασσα κατά την δύση του, ολοκλήρωναν αυτόν τον φυσικό πίνακα ζωγραφικής με την τελική μορφή του να διαμορφώνεται κατά την ολική βουτιά του ήλιου στην θάλασσα…

Με αυτή την εικόνα ξεκινήσαμε το δείπνο μας, που εξελίχθηκε πολύ καλό, μια και το ένα πιάτο που διαδέχονταν το άλλο, συγκέντρωναν υψηλή βαθμολογία από όλους μας, που είχαμε πλέον ρόλους κριτών από το masterchef...

Κατά κοινή ομολογία νικητής ήταν το κατσικάκι το λεμονάτο που πραγματικά όμοιό του δεν φάγαμε όχι μόνο στην Δονούσα, αλλά τελικά και σε όλες μας τις διακοπές στις υπόλοιπες Κυκλάδες. Άξιο αναφοράς ήταν και το γλυκό μας η τούρτα γενεθλίων που προμηθευτήκαμε από τον φούρνο και μοναδικό ζαχαροπλαστείο του νησιού, που όπως αποδείχτηκε ξεπερνούσε γευστικά πολλά Αθηναϊκά ζαχαροπλαστεία.

 Το επόμενο πρωινό μου ξεκίνησε με βουτιά με το ξύπνημα στο δροσερό καταπράσινο νερό και συνεχίστηκε αφού στέγνωσα, με ένα εσπρέσο στον “Σκαντζόχοιρο”.

Η απολαυστική θέα από εκεί σε συνδυασμό με τον καλής ποιότητας εσπρέσο που μου σερβίρανε τα παιδιά, ολοκλήρωσε το εξαίσιο ξύπνημα μου χωρίς και χωρίς να έχω λόγο να παραπονιέμαι για κάτι, συνέχισα την ανάγνωση του βιβλίου μου μέχρι να εμφανιστεί κάποιος από την παρέα...

Στα επόμενα 30 λεπτά είχαμε συγκεντρωθεί όλοι πλέον και απολαμβάναμε τον πρωινό μας καφέ, με όμορφη διάθεση και αναφορές στην χθεσινή βραδιά, αλλά και με σχέδια για την μέρα που μόλις είχε αρχίσει..

Μετά από μία ώρα περίπου κατά τις 11 δηλαδή χορτασμένοι από τον καφέ μας, είχαμε πάρει την απόφαση μας, να λύσουμε και να πάμε στην παραλία της Καλοταρίτισσας.

Έτσι και έγινε, στις 12 μμ είχαμε φθάσει αφού περάσαμε τον Κέδρο και το Λειβάδι, δύο πανέμορφες παραλίες που βρίσκονται στον δρόμο για την Καλοταρίτισσα, της οποίας η θέση είναι στο βόρειο κομμάτι του νησιού απομακρυσμένη, μόνη της, μέσα σε ένα όμορφο φυσικό κόλπο που την προστατεύει από τον βοριά έχοντας απέναντι της ένα νησάκι το Σκυλονήσι.

Πλησιάζοντας και μπαίνοντας μέσα στον κόλπο, ένιωθες την ηρεμία της θάλασσας κάτι που στην διαδρομή δεν υπήρχε λόγω του 5 έως 6 μποφόρ έντασης βοριά, που είχε ως που να φθάσουμε, χωρίς ψηλό κυματισμό αλλά με ισχυρές ριπές αέρα. Ο συνδυασμός της ηρεμίας της θάλασσας, με την θέα της ήσυχης παρθένας ακόμα αυτής παραλίας, σε παρέπεμπε σε ένα απόκοσμο περιβάλλον δίνοντας την αίσθηση πως είχες ταξιδέψει πολύ μακριά για να φθάσεις εκεί, για να φθάσεις στην γαλήνη... το συναίσθημα αυτό βουβά ολοκληρώνονταν με την πρώτη βουτιά στο νερό, βλέποντας πραγματικά ένα άλλο μπλε στα νερά και νιώθοντας ένα γλυκό μούδιασμα ένα γλυκό μυρμήγκιασμα στην ραχοκοκαλιά από τα πιο κρύα νερά του Αιγαίου...

Έπειτα από αρκετή ώρα κολύμπι και εξερεύνησης της παραλίας με το τέντερ του Γιώργου Νικολόπουλου, αποφασίσαμε να μην βγούμε έξω για φαγητό στην μοναδική ταβέρνα, για ευχαριστηθούμε περισσότερο την θάλασσα όπως είχαμε αγκυροβολήσει στον κόλπο και με πρυμοδέτηση στα βράχια.

Έτσι τσιμπήσαμε κάτι από τα μεζεδάκια που είχαμε μαζί μας πίνοντας 1-2 τσίπουρα στο deck του Bolton απολαμβάνοντας τον ήλιο και την θέα της Καλοταρίτισσας. Στην συνέχεια μια μικρή σιέστα επιβαλλόταν πριν την επιστροφή και κατά την διάρκεια αυτής στον Φαέθων (το σκάφος μου) μνημόνευσα κάποιες στιγμές στην Καλοταρίτισσα 2 χρόνια πριν όταν επισκεφθήκαμε οδικώς την μοναδική κάτοικο του χωριού, την κυρά Μαρία, με κάποια μέλη της αποστολής του Ναυτίλου και τον ορθοπεδικό μας γιατρό από την Πάτρα τον Ανδρεά Παπαδόπουλο για να την εξετάσει και να της κάνει κάποια θεραπεία στο πόδι της, όπου είχε επιδεινωθεί το πρόβλημα της και δεν μπορούσε να περπατήσει.

Η μνήμη έφθασε ακόμα πιο πίσω – θυμήθηκα τον φίλο μου και θαλασσινό τον Αντώνη Στίνη, που μου ανέφερε την παραμονή του για 15 ημέρες σε σκηνή στην Καλοταρίτισσα το 1996, φθάνοντας εκεί με την γυναίκα του με λάντζα από το λιμάνι, γιατί δρόμος ακόμα δεν υπήρχε. Υπήρχε εκεί τότε μόνο ένα μικρό ταβερνάκι που τους μαγείρευε τα άφθονα ψάρια που έβρισκε καθημερινά με το ψαροντούφεκο... Η επιστροφή του στο λιμάνι έγινε με ένα γαϊδουράκι - λόγω κακοκαιρίας δεν ερχόταν η Λάντζα - και κατά την διαδρομή έπεφταν φουρνέλα για να ανοίξει τότε ο δρόμος!

Κατά τις 18:30 μαζέψαμε και ξεκινήσαμε για πίσω, βρίσκοντας ισχυρό βοριά χωρίς ιδιαίτερο κυματισμό πάλι με ένα απρόσμενο επισκέπτη στην βάρκα μου, ένα ιπτάμενο καλαμάρι σε αποστολή αυτοκτονίας! Μικρά πολλά κοφτά κύματα και σπρέυ από δυνατό βοριά προφανώς συντέλεσαν στον απρόσμενο επισκέπτη όπου έβλεπε η Κρίστη – η γυναίκα μου να ίπταται και να πλησιάζει, χωρίς να μπορεί να προσδιορίσει τι είναι μέχρι την στιγμή που εισέβαλε στο σκάφος και που για καλή της τύχη δεν έπεσε επάνω της, αλλά χτύπησε πρώτα στο πλαϊνό της τέντας πλεύσης.

Γυρίζοντας (αφού ρίξαμε πάλι το καλαμάρι στο νερό ) δέσαμε πάλι στις ίδιες θέσεις και έπειτα από ένα ντους, ετοιμαστήκαμε για το δεύτερο δείπνο μας.

Αυτή την φορά πήγαμε στον Πράσινο ( βέβαια έτσι λέγονται σχεδόν οι μισοί στο νησί), αλλά η ταβέρνα είναι χαρακτηριστική - ένας μόνο Πράσινος έχει ταβέρνα.

Πολύ καλό φαγητό και εδώ, βραβείο από την επιτροπή μας αυτή τη φορά πήραν τα ψητά μπιφτέκια, ενώ ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην “ψημένη” (την ρακή που παρασκευάζεται με αυτό τον ιδιαίτερο τρόπο) την οποία μας κεράσανε και μας δώσανε και από ένα μικρό μπουκάλι για να πάρουμε μαζί μας στο υπόλοιπο ταξίδι.

Έπειτα από το δείπνο μας συνεχίσαμε με γλυκό και ποτό στο, «ΚΥΜΑ» ακριβώς πάνω από τα σκάφη μας, στο ντόκο, που το βράδυ μεταμορφώνονταν σε πασαρέλα εφόσον ήταν το κέντρο της βραδινής ζωής του νησιού.

Η βραδιά συνεχίστηκε ευχάριστα έως ότου κατεβήκαμε στα σκάφη για ύπνο που συνοδευόταν με τις μουσικές μελωδίες από τον “Σκαντζόχοιρο” έως τις πρώτες πρωινές ώρες…

Την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να μην λύσουμε καθόλου, να ευχαριστηθούμε το νησί χωρίς καμιά μετακίνηση. Μετά την βουτιά και το πρωινό καφεδάκι, ήσυχα ήσυχα ξεκινήσαμε, παίρνοντας από ένα σακίδιο στην πλάτη, να πάμε στον Κέδρο.

Είναι η πρώτη φορά που θα πήγαινα, τον έβλεπα 2 χρόνια από ψηλά, από το εκκλησάκι της Παναγιάς και τον ζήλευα, ενώ τον είχα δει και από την θάλασσα πηγαίνοντας για την Καλοταρίτισσα.

Διασχίζοντας την παραλία, περνώντας έξω από το ηλιοβασίλεμα, έκανες την στροφή του νησιού αριστερά και έπειτα από 2χλμ περίπου ανηφόρας τον αντίκριζες …αμφιθεατρικά δεξιά σου απλώνονταν και όσο κατηφόριζες τόσο διέκρινες την χρυσή άμμο και τον βυθό από τα γαλαζοπράσινα νερά που σε άφηνα να δεις και το παραμικρό από κάτω τους…

Ήταν όπως τον είχα φανταστεί ή όπως φαίνονταν από μακριά : ήσυχος, καθαρός, κυκλαδίτικος στο χρώμα, στην διαύγεια, στη θερμοκρασία… δροσερός!

Η μεγάλη μου έκπληξη (γιατί η παραλία ήταν ακριβώς όπως την είχα φανταστεί ή όπως φαίνονταν όπως ξαναείπα) ήταν το εστιατόριο - μπαρ Κέδρος που υπήρχε πάνω από την παραλία, χωμένο μέσα στα αλμυρίκια, σε μια πυκνή συστάδα δέντρων θα έλεγα ασυνήθιστη, που όμως εναρμονίζονταν απόλυτα με την παραλία, μια και η αίσθηση της πραότητας, της γαλήνης, της απλότητας και της αταραξίας της παραλίας μεταφέρονταν απαράλλαχτη εκεί.

Ανοίγοντας τον κατάλογο του εστιατορίου - καντίνας ολοκληρώνονταν η ευχάριστη έκπληξη, συνειδητοποιώντας το επιτυχημένο πάντρεμα των σχεδόν gourmet πιάτων σε μια παραλία που σίγουρα δεν σε προδιέθετε για κάτι τέτοιο με την εικόνα της, την εικόνα την ζηλευτή, την παρθενική, την αναλλοίωτη κυκλαδίτικη που αντιστέκεται σθεναρά στην βίαιη και μαζική επέλαση του Ράιχ του τουρισμού…

Ήθελα να πατήσω το pause – να παγώσω την ζωή μου, την στιγμή μου εκεί για δύο 24ώρα τουλάχιστον…

Με διέκοψε όμως ο σερβιτόρος για να παραγγείλουμε και το γεγονός πως η μπύρα ήταν ζεστή και πως η ομελέτα που ζήτησε ο γιός μου δεν μπορούσε να σερβιριστεί γιατί είχε πάει η ώρα 13:00 και θα έπρεπε να την είχε παραγγείλει έως τις 12:00 άρχισε να μου θυμίζει τα προεόρτια άλλων νήσων και με έκανε να πω Δονούσα βάστα όσο μπορείς…

Επιστρέφοντας, συνεχίσαμε το μπάνιο μας στην βάση μας στην παραλία μας και με βουτιές από το σκάφος. Είχαμε ένα χαλαρό δειλινό και είχαμε αποφασίσει να συνεχίσουμε με αυτόν τον τρόπο, κάτι που ολοκληρώθηκε με δείπνο στα σκάφη, φέρνοντας τα παιδιά σουβλάκια από το μοναδικό σουβλατζίδικο του νησιού, τα οποία και φάγαμε με πολύ όρεξη και που τους δώσαμε ικανοποιητική βαθμολογία.

Τα πλάνα της συνέχειας των διακοπών μας εκτυλίχθηκαν στον πρωινό καφέ, που αλλού στον Σκαντζόχοιρο.

Περιλάμβαναν την Αμοργό, τα Κουφονήσια, την Ίο, την Σχοινούσα, την Σίκινο, την Σίφνο.

Δυσκολευόμασταν στην ιδέα να φύγουμε από το νησί με τις τόσες αρετές, στο οποίο να σημειωθεί πως περάσαμε αλώβητοι τον ισχυρότατο καύσωνα(31/7-4/8/2021) από τον οποίο βάλλονταν έντονα όλη η χώρα!

Βέβαια όταν ταξιδεύεις Αύγουστο στις Kυκλάδες προτεραιότητα έχει ο καιρός, αυτός καθορίζει το πρόγραμμα σου και φέτος φαινόταν να είναι με το μέρος μας.

Οπότε θέλοντας να εκμεταλλευτούμε το 5άρι βοριά που έδινε για αύριο, μια και θα το είχαμε πίσω μας, πρίμα, για να μετακινηθούμε προς τα κάτω προς την Αμοργό, η οποία απείχε 17νμ και ο καιρός τις επόμενες μέρες θα χειροτέρευε.

Έτσι κι έγινε. Περάσαμε την τελευταία μας ημέρα με το ίδιο χαλαρό μοτίβο, μπάνιο φαγητό καλό στο «Αμπελάκι» χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο, γλυκό στο κύμα και ποτό στον «Σκατζόχοιρο».

Το πρωί σηκωθήκαμε σχετικά νωρίς, αργότερα φόρτωνε ο καιρός και θέλαμε την ημέρα μπροστά μας. Ήπιαμε τον καφέ μας, μαζέψαμε τις τέντες, λύσαμε και ξεκινήσαμε την πορεία μας για την Αμοργό…

Βγαίνοντας από το λιμάνι και λίγο πριν πλανάρουμε, έριξα μια ματιά πίσω μου, την κοίταξα και αφού της υποσχέθηκα πως θα την ξαναδώ με την πρώτη ευκαιρία μέσα μου ψιθύρισα: γεια σου Δονούσα Μάγισσα!

Συνεχίζεται...