Περιοδικό Σκάφος : Πριόβολος Σπύρος

Κάθε νησί έχει τις ιδιαίτερες ομορφιές του. Τόσα όμως πολλά χαρίσματα σε ένα τόσο μικρό νησί δύσκολα βρίσκει κανείς. Γι αυτό σύμφωνα με τη μυθολογία, το δημιούργησε ο θεός Ποσειδώνας αποκόπτοντας με την τρίαινά του το νότιο τμήμα της Κέρκυρας, θέλοντας να δημιουργήσει ένα απόμερο από τους άλλους θεούς νησί για να χαίρεται τον έρωτά του με την Αμφιτρίτη. Έχασε όμως την τρίαινα και αργότερα οι Παξινοί την ανέσυραν από τον βυθό της θάλασσας και έκτοτε το νησί έχει ως έμβλημά του την τρίαινα του Ποσειδώνα. Μπορεί να είναι ο Βενιαμίν των Επτανήσων, αλλά η παροιμία που θέλει το ακριβό άρωμα να τοποθετείται σε μικρό μπουκάλι, βρίσκει την εφαρμογή της στους Παξούς. Λιμάνι σαν το φιόρδ που σχηματίζεται στον Γάιο, δεν συναντάμε άλλο στην Ελλάδα. Δύσκολα συναντά κανείς το τυρκουάζ χρώμα της θάλασσας, τις απίστευτες ακρογιαλιές και τις θαλάσσιες σπηλιές, με τα κυπαρίσσια και τις ελιές, να φτάνουν ως τη θάλασσα στις δαντελωτές ακτές.

Η Κάλυμνος είναι ένα νησί των Δωδεκανήσων, χωρίς εύφορη γη αλλά γεμάτο βράχια. Η μορφολογία ανάγκασε τους κατοίκους να πέσουν στη θάλασσα για να βρουν δουλειά, είτε μαζεύοντας σφουγγάρια, είτε ψαρεύοντας. Τούτα τα βράχια τα τελευταία χρόνια, ανέβασαν ψηλά την τουριστική ανάπτυξη, έχοντας πλέον κάνει το νησί διεθνή προορισμό για αναρριχητές, μιας και συνδυάζει βουνό και θάλασσα. Ένα νησί με πολλές ομορφιές που κάθε φορά που βρίσκομαι στην περιοχή το επισκέπτομαι. Σας προσκαλώ στο ΝΑΥΣΙΠΟΡΟ μου, για να ξεφυλλίσουμε το ναυτικό μου ημερολόγιο και να ταξιδέψουμε για μια ακόμα φορά μαζί, ανακαλύπτοντας τις ομορφιές της Καλύμνου.

Μια μικρή βεντάλια δώδεκα νησιών και βραχονησίδων, στέκουν σαν πέτρινοι φρουροί ανατολικά της Πάτμου, δημιουργώντας υπήνεμους κόλπους και λιμανάκια, αλλά και μοναδικό χρώμα στο νερό της θάλασσας, με κορύφωση τα γνωστά Τηγανάκια. Δύο από τα νησιά αυτά κατοικούνται και μη φανταστείτε από πολλούς κατοίκους. Οι Αρκιοί που είναι το μεγαλύτερο με καμμιά 30 μόνιμους και ένα μαθητή στο δημοτικό σχολείο και το Μαράθι κατοικείται μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες. Στις βραχονησίδες που περικυκλώνουν αυτά τα νησάκια, βρίσκουν καταφύγιο χιλιάδες κορμοράνοι, αιγαιόγλαροι, αετογερακίνες και άλλα πουλιά, καθιστώντας την περιοχή οικολογικό πάρκο.

Μια αχτίδα ήλιου που τρύπωσε από την τέντα του φουσκωτού μου σε συνδυασμό με τον χαρακτηριστικό ήχο από την ντιζελομηχανή μιας ψαρόβαρκας και το λίκνισμα, με ξύπνησαν από το βαθύ ύπνο. Πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα ώσπου να συνειδητοποιήσω που βρισκόμουν. Ανοίγω το φερμουάρ και το μάτι μου στέκεται σε πεντακάθαρα τυρκουάζ νερά και πίσω πολύχρωμες πόρτες, από αποθήκες λαξεμένες στα βράχια της θάλασσας. Λίγο πιο πέρα τα βράχια σμιλεμένα από τα κύματα έχουν σχηματίσει τη μορφή ελέφαντα. Σηκώνω πιο ψηλά το κεφάλι μου και ξεχωρίζω ψηλά στο λόφο τον οικισμό με τον εντυπωσιακό γαλάζιο τρούλο να δεσπόζει.

Όταν μια αποστολή οικολογικού ενδιαφέροντος συνδυάζεται με χίλια μίλια, χειμωνιάτικου ταξιδιού με φουσκωτό στις Κυκλάδες και τα Δωδεκάνησα, προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον για όσους αποζητούν την περιπέτεια. Φυσικά προκαλεί και «ζήλεια» σε όσους δεν μπορούν, είτε από έλλειψη χρόνου είτε γιατί δεν αντέχουν τις κακουχίες. Όπως είναι φυσικό, μια αποστολή διαφέρει από ένα ταξίδι αναψυχής, γιατί ο σκοπός είναι συγκεκριμένος με συγκεκριμένες ημερομηνίες που σημαίνει ότι σχεδόν ανεξαρτήτως καιρού, πρέπει η ομάδα να βρίσκεται στον προορισμό της.