Η αποστολή του οργανισμού ALL FOR BLUE της Κατερίνας Τοπούζογλου, είχε ξεκινήσει στις 6 Μαρτίου από τη Σύρο με προορισμό τα Δωδεκάνησα και τις Κυκλάδες. Σκοπός της αποστολής που είχε οργανωθεί σε συνεργασία με την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου με την ονομασία «KEEP AEGEAN BLUE», ήταν σεμινάρια σε Λύκεια, με θέμα την «προστασία του θαλάσσιου οικοσυστήματος – Shark Aware» και στη συνέχεια βιωματική δράση με παράκτιο καθαρισμό παραλιών από του μαθητές και υποβρύχιο καθαρισμό από δυο μέλη της αποστολής, σε συνεργασία με πιστοποιημένους δύτες με ελεύθερη και αυτόνομη κατάδυση. Σκοπός της αποστολής είναι η ευαισθητοποίηση των κυττάρων της κοινωνίας προκειμένου να σώσουμε τις θάλασσες που σύμφωνα με έρευνες το 2048 τα σκουπίδια θα είναι περισσότερα από τα ψάρια.

Ας συνεχίσουμε όμως το ταξίδι μας, απ όπου το αφήσαμε στο προηγούμενο τεύχος.

Στη Ρόδο

Στη Ρόδο, την πρωτεύουσα της περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου βρεθήκαμε στην παρέλαση της 25^ης Μαρτίου, μια ηλιόλουστη μέρα. Έχοντας ελεύθερο χρόνο μας δόθηκε η ευκαιρία για μια ακόμα φορά να περπατήσουμε στην παλιά πόλη της Ρόδου πριν ακόμα κατακλυστεί από χιλιάδες επισκέπτες. Στο νησί που καθιέρωσε στην Ελλάδα τα πρότυπα του ποιοτικού τουρισμού με τις όμορφες παραλίες και τα χιλιάδες ενοικιαζόμενα δωμάτια, τις δυο επόμενες μέρες, ο οργανισμός έκανε σεμινάριο σε παιδιά σχολείων

Η άνοιξη είναι πιο όμορφη εποχή να περιπλανηθεί κανείς στην Ρόδο. ​

Από τη Ρόδο στη Σύμη

Τα προγνωστικά του καιρού δεν ήταν καλά για τις επόμενες μέρες και το πρόγραμμα έπρεπε να τηρηθεί. Ως τη Σύμη που απέχει γύρω στα 30 μίλια, είχαμε ένα τεσαράκι κόντρα μαΐστρο, ότι έπρεπε για να προπονηθούμε για το «ξύλο» που θα ακολουθούσε. Μπήκαμε απόγευμα στο λιμάνι της γραφικής Σύμης. Παρόλη τη συννεφιά η εικόνα ήταν εντυπωσιακή για όσους επισκέπτονταν για πρώτη φορά το νησί.

Οι Συμιακοί φημίζονταν από παλιά σαν ναυτικοί και καπετάνιοι. Με τα πλοία τους ταξίδευαν στα πέρατα της μεσογείου μεταφέροντας προϊόντα αλλά και εισπράττοντας πολιτισμό και κουλτούρα από άλλους λαούς. Το νησί τους πολύ όμορφο αλλά γεμάτο πέτρα. Είπαν λοιπόν να στολίσουν τα σπίτια τους, ζωγραφίζοντας τα εξωτερικά με έντονα χρώματα και φέρνοντας πολύτιμα έπιπλα και σκεύη για την εσωτερική διακόσμηση.

Σήμερα η Σύμη έχει γίνει σημείο αναφοράς τόσο για τους Έλληνες όσο και για τους αλλοδαπούς και ιδιαίτερα Τούρκους που κατακλύζουν πολλούς μήνες το χρόνο το νησί τους με πλοία της γραμμής, αλλά και με χιλιάδες σκάφη.

Έρχονται φυσικά για την ομορφιά του οικισμού, αλλά και για να χαρούν τις πανέμορφες παραλίες. Οι μετοχές του νησιού θα έπεφταν αν οι επισκέπτες έρχονταν αντιμέτωποι με σκουπίδια προηγουμένων επισκεπτών. Εμβρόντητοι άκουγαν οι μαθητές την ποσοστική αύξηση του αριθμού σκουπιδιών στη θάλασσα σε σχέση με τα ψάρια και όταν βρέθηκαν στην παραλία για καθαρισμό μαζί με τον Δήμαρχό και τους καθηγητές τους, είδα με πόσο ζήλο και άμιλλα προσπαθούσαν να μαζέψει ο καθένας τα περισσότερα σκουπίδια. Γέμισαν δυο μικρά απορριμματοφόρα του δήμου με σκουπίδια που ξέθαβαν τα παιδιά μέσα από τα βότσαλα αλλά και οι δύτες μέσα από τη θάλασσα.

Στη σαγηνεύτρα Σύμη έφτασε η αποστολή μετά τη Ρόδο.​

Από τη Σύμη Στην Τήλο

Τελειώνοντας το μεσημέρι τη δράση, ο καιρός είχε καταλαγιάσει και ετοιμαζόταν για το γύρισμα. Αισθανθήκαμε τις πρώτες ψιχάλες σαν περάσαμε το νησάκι Νίμος, βόρεια της Σύμης. Μέχρι να φτάσουμε στα Λιβάδια της Τήλου, που απέχει άλλα 30 μίλια, είχε ξεκινήσει η καταιγίδα. Χειμωνιάτικη η εικόνα της Τήλου παρόλο που ήταν κοντά στα τέλη του Μάρτη.

Η Τήλος θεωρείται ως το νησί του εναλλακτικού τουρισμού, το νησί που επένδυσε στη φυσική του ομορφιά, κέρδισε την άγρια χλωρίδα και πανίδα αλλά και τον τουρισμό δημιουργώντας μια κιβωτό του Νώε στην περιοχή. Ως γνωστόν τα Δωδεκάνησα, δεν μοιάζουν με τις Κυκλάδες αλλά ούτε και μεταξύ τους. Η Τήλος, παρόλο που βρίσκεται ανάμεσα στη Ρόδο, την Κω τη Σύμη τη Χάλκη και τη Νίσυρο, δεν μοιάζει σε κανένα. Η Τήλος, το άγνωστο σε πολλούς νησί των Δωδεκανήσων, έγινε γνωστό στο πανελλήνιο το 2008, για τον πρώτο γάμο των ομοφυλόφιλων στην Ελλάδα, στο όνομα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», χωρίς φυσικά να έχει σχέση με ομοφυλόφιλους. Ένα ακόμα νησί που βρίσκεται στην καρδιά μου γιατί το θεωρώ πρότυπο εναλλακτικής τουριστικής ανάπτυξης, σεβόμενο το περιβάλλον. Το μοναδικό νησί της Μεσογείου που είναι ολόκληρο ενταγμένο στο δίκτυο NATURA 2000.

Ένα νησί που διατηρώντας την φυσιογνωμία του παρελθόντος, έχει πολλά να προσφέρει στον ψαγμένο ταξιδιώτη. Παρθένες παραλίες, βυζαντινά κάστρα και μοναστήρι, Βουνά που στις απόκρημνες χαράδρες φιλοξενούν πάνω από εκατό είδη πτηνών, εκ των οποίων αρκετά είναι σπάνια. Πλούσια χλωρίδα και με παραδοσιακές καλλιέργειες. Πάνω απ όλα όμως, οι περίπου 600 κάτοικοι είναι αυτοί που κάνουν τη διαφορά με τα άλλα νησιά με την μοναδική ανθρωπιά και φιλοξενία που προσφέρουν απλόχερα στον επισκέπτη.

Στην Τήλο, η ομάδα παντός καιρού, κάτω από βροχή, ετοιμαζόμαστε για το πέρασμα στην Ανάφη.​

Από την Τήλο στην Ανάφη, το πιο δύσκολο μπράτσο της αποστολής

Η βροχή έπεφτε καταρρακτωδώς στην Τήλο. Η επόμενη δράση της ομάδας ήταν στη Σαντορίνη και τα προγνωστικά έδιναν ισχυρές βροχές και θυελλώδεις ανέμους, ιδιαίτερα στις Κυκλάδες και τα Δωδεκάνησα.
Για να είμαστε συνεπείς στον προγραμματισμό μας, έπρεπε να φύγουμε όσο ήταν καιρός, για να περάσουμε το βόρειο Καρπάθιο και να πλησιάσουμε τη Σαντορίνη. Ασφαλίζουμε τα πράγματα στα ταμπούκια, φοράμε τα σωσίβια και στις 16:30 κατεβάζουμε μανέτα με ρότα βόρεια από τη Σύρνα, το νησάκι που βρίσκεται ανάμεσα της Αστυπάλαιας και της Καρπάθου, με προορισμό την Ανάφη που απέχει γύρω στα 90 μίλια. Η βροχή μαστίγωνε το ελάχιστο κενό που υπήρχε, γύρω από τα μάτια. Όσο πλησιάζαμε τη Σύρνα ο καιρός φόρτωνε ακόμα πιο πολύ και άρχισαν να έρχονται τα πρώτα μπουγέλα. Τον κυματισμό τον είχαμε δευτερόπρυμνα και με τη μαεστρία στο τιμόνεμα του κάπτεν Ζαννίκου, σερφάραμε στα κύματα που ολοένα και μεγάλωναν. Στη Σύρνα είχαμε κάνει σχεδόν τη μισή διαδρομή. Άρχισε να νυχτώνει και είχαμε ακόμα πολύ δρόμο ως την Ανάφη. Η νιτσεράδα μας με τα 3+1 επίπεδα αδιαβροχοποίησης, αποδείχτηκε απόλυτα στεγανή παρόλο το νερό που έπεφτε πάνω μας τόσο από τη βροχή όσο και από τα κύματα.

Είχε πέσει απόλυτο σκοτάδι και δεν βλέπαμε πλέον την κατεύθυνση των κυμάτων. Κατεβάζουμε ταχύτητα, καλύπτουμε φώτα GPS αλλά και οργάνων για να μην εμποδίζουν την όραση και τα μάτια όλων καρφωμένα μπροστά με όλες τις αισθήσεις σε επιφυλακή. Ταξιδεύαμε όχι βλέποντας τα κύματα, αλλά αισθανόμενοι στις πατούσες το ανεβοκατέβασμα των κυμάτων. Βλέπαμε δίπλα μας μεγάλες ολόλευκες λεκάνες από κύματα που έσκαζαν και το φουσκωτό ανεβοκατέβαινε στα κύματα. Τόσες ώρες ταξίδι και ούτε ένα πλεούμενο στον ορίζοντα, έστω για συντροφιά. Ο βοριάς που είχε αρχίσει να το γυρίζει είχε φέρει ήδη την πρώτη αίσθηση ψύχους σε συνδυασμό με την πολύωρη ακινησία, αλλά και το νερό που έπεφτε συνεχώς επάνω μας. Για σωματική ανάγκη έστω και ψιλού ούτε συζήτηση. Κάποια στιγμή αισθανόμαστε να ανεβαίνουμε για περισσότερη ώρα από τη συνηθισμένη. Φτάνοντας στην κορυφή πιάσαμε κατηφόρα και βρεθήκαμε σε μια τεράστια ολόλευκη κοιλάδα από ένα τεράστιο κύμα που είχε σκάσει. Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας για να επιβεβαιώσουμε αν ίσχυε αυτό που βλέπαμε ή ήταν παραίσθηση. Μια κρύα ανατριχίλα διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά μας και χιλιάδες σκέψεις πέρασαν ακαριαία από το μυαλό μας. Συνεχίσαμε με ακόμα πιο μειωμένη ταχύτητα μέχρι που κάποια στιγμή μετά από ώρες πορεία, διακρίνουμε αχνά μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, τον μαύρο όγκο του Γιβραλτάρ του Αιγαίου, όπως αποκαλούν τον ανατολικό βράχο της Ανάφης. Αρχίζουμε να χαλαρώνουμε λίγο, ιδιαίτερα όταν άρχισε να φαίνεται το αντιφέγγισμα από τα φώτα της Χώρας . Φτάνουμε στο λιμάνι της στις 20:30 μετά από 4 ώρες ταξίδι. Μας περίμεναν στην προβλήτα οι φίλοι μας ο Αντώνης Νεοφώτιστος και ο Μαθιός Νικολής. Ο αέρας φυσούσε δαιμονισμένα, συνδυασμένος με δυνατή βροχή. Πάνω από μισή ώρα κάναμε για να ασφαλίσουμε το φουσκωτό στο ανύπαρκτο ουσιαστικά λιμάνι της Ανάφης με πλαγιοδέτηση και άγκυρα στο πλάι για να μας κρατά σταθερούς. «Που πάτε βρε παλαβοί», ήταν οι πρώτες κουβέντες που μας είπαν οι φίλοι μας, σαν μπορέσαμε να τους χαιρετίσουμε.

Το πιο δύσκολο μπράτσο της διαδρομής ήταν το πέρασμα από Τήλο στην Ανάφη με το Ικάριο να συναντιέται με το βόρειο Καρπάθιο ​

Μπαίνουμε μουσκεμένοι στην καρότσα ενός επαγγελματικού για να ανεβούμε στη Χώρα, όπου βρέθηκε το μοναδικό ανοιχτό ενοικιαζόμενο, για να μας κοιμίσει. Μετά από ώρες ταξίδι και ταλαιπωρία το στομάχι διαμαρτυρόταν. Όλα τα φαγάδικα κλειστά. Μόνο το μπαράκι Καταφύγιο ήταν ανοιχτό, που φρόντισε να μας βρει κάτι να βάλουμε στο στόμα μας. Λίγο το ποτό, λίγο η καλή παρέα με τα κολλητάρια μας, χαλαρώσαμε. Ήρθε η ώρα για τη λύρα από τον Αντώνη Νεοφώτιστο, τον επαγγελματία λυράρη, που για τα μάτια της όμορφης Νικολέτας, της φουρνάρισσας στην Ανάφη, παράτησε τις μεγάλες πίστες και ήρθε μόνιμα στο νησί. Οι μελωδικοί ήχοι της λύρας, με τις μαντινάδες, συνδυαζόταν αρμονικά με τη βρόχα που έπεφτε δυνατά, αλλά και τον δυνατό αέρα που στριφογύρναγε στα καλντερίμια της Ανάφης. Στιγμές μοναδικές, μέσα από τις οποίες βλέπεις πραγματικά τη ζωή στα μικρά και απόμερα αυτά νησιά το χειμώνα. Αργούτσικα φύγαμε για να συνεχίσουμε πρωί - πρωί τη ρότα μας για τη Σαντορίνη.

Αναλογιζόμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι ότι ίσως ήταν λανθασμένη η απόφαση να φύγουμε από Τήλο, ένα μόνο φουσκωτό και μάλιστα μονομήχανο, γιατί με τέτοιο καιρό η βοηθητική δεν θα πρόσφερε τίποτα. Σίγουρα δεν συνιστώ σε κανέναν κάτω από τέτοιες συνθήκες και μάλιστα να μας έχει πιάσει και νύχτα τέτοιο ταξίδι.

Ο λυράρης Αντώνης Νεοφώτιστος μας χαλάρωσε με τις γλυκιές του νότες στη χώρα της Ανάφης​

Από την Ανάφη, στη Σαντορίνη

Όλο το βράδυ λυσσομανούσε ο παγωμένος βοριάς, συνοδευόμενος από δυνατή βροχή στην Ανάφη, προσπαθώντας να τρυπώσει μέσα από τις χαραμάδες της πόρτας και του παραθύρου, στο δωμάτιο που μέναμε. Δεν μπορέσαμε να χαλαρώσουμε, με το νου μας στη βάρκα, παρόλο που την είχαμε δέσει πολύ καλά. Βογκούσε το air condition προσπαθώντας να ανεβάσει τη θερμοκρασία μέσα στο δωμάτιο και να διώξει την υγρασία και να στεγώσει λίγο τα ρούχα μας. Όπως μας είπε η σπιτονοικοκυρά, εμείς ήμασταν αυτοί που κλείσαμε τη σεζόν του 2018, στα τέλη Οκτώβρη και εμείς οι πρώτοι που την ανοίξαμε το 2019. Ξυπνήσαμε μετά από ελάχιστες ώρες ανήσυχου ύπνου και ο φίλος μας ο Αντώνης, μας περίμενε για να μας μεταφέρει από τη χώρα στο λιμάνι. Η βροχή συνδυασμένη με δυνατό παγωμένο αέρα έδινε μία άλλη εικόνα στο σκηνικό της χειμωνιάτικης χώρας της Ανάφης. Στις 8 το πρωί είχαμε λύσει κάβους, αποχαιρετώντας το φιλαράκι μας. Ο ορεινός όγκος του νησιού, με πλάτη στον βοριά, προστάτευε το λιμάνι από τον κυματισμό. Γνωρίζαμε όμως ότι θα τον βρούμε μπροστά μας, μιας και ο μετεωρολογικός σταθμός της Σαντορίνης κατέγραφε εκείνη την ώρα 7αρια και 8αρια. Η απόσταση που είχαμε να διανύσουμε ήταν γύρω στα 20 μίλια μέχρι το μοναδικό λιμάνι της Σαντορίνης τη Βλυχάδα, που βρίσκεται νότια του νησιού.

Κατεβάζουμε μανέτα και η γάστρα του φουσκωτού έσκιζε γλυκά τη θάλασσα, με κυματισμό όχι πάνω από 3-4Β, όσο προστατευόμαστε από το νησί. Πιο πολύ έπρεπε να προφυλαχθούμε από τη δυνατή βροχή που την στριφογύρναγε ο αέρας, παρά από τα κύματα. Όσο απομακρυνόμαστε από την Ανάφη τόσο ανέβαινε ο καιρός και το κύμα δεύτεροπρυμα. Η καλή γάστρα σε συνδυασμό με τις ικανότητες του κάπτεν Ζαννίκου μας ταξίδευαν γλυκά στις χαράδρες και τις πλαγιές των μεγάλων κυμάτων. Άλλο πράγμα η πλεύση τη μέρα, βλέπαμε πολύ καθαρά τα κύματα και μπορούσαμε να σερφάρουμε ανάμεσά τους με την μανέτα να ανεβοκατεβαίνει και τον καπετάνιο να προσπαθεί να προβλέψει μη βρεθούμε στο σκάσιμο κύματος ή σε κατέβασμα για κάρφωμα, εκεί που μπορεί να χαθεί ο έλεγχος του σκάφους. Στα μέσα της διαδρομής είχε ένα γεμάτο πλέον 7αρι.

Μετά από σχεδόν μια ώρα πλεύσης, μπήκαμε στη μπούκα, προσέχοντας τις επικίνδυνες ξέρες στην είσοδο του λιμανιού. Μπορεί να μην είχε κυματισμό μέσα στο λιμάνι, αλλά ο αέρας και βροχή λυσσομανούσαν. Το λιμάνι γεμάτο και δεν υπήρχε ψυχή για να ρωτήσουμε αν περιμένουν κάποιο ψαράδικο σε μια κενή θέση που βρήκαμε. Κάποια στιγμή βλέπουμε ένα επαγγελματικό βανάκι να έρχεται προς το μέρος μας. Οι άνθρωποι, μας είδαν από ψηλά να ταξιδεύουμε, και κατέβηκαν να δουν από κοντά ποια είναι αυτά τα περίεργα πλάσματα που έρχονται από τη θάλασσα. Ευγενικά μας ρώτησαν από πού ερχόμαστε, θεωρώντας δεδομένο ότι ερχόμαστε από άλλο σημείο του νησιού. Όταν άκουσαν ότι ερχόμαστε από Τήλο με μια στάση στην Ανάφη σταυροκοπήθηκαν, λέγοντας χαρακτηριστικά «… με αυτό το πράγμα και με τέτοιο καιρό κάνατε όλο αυτό το ταξίδι...». Τους ρωτάμε αν προβλέπεται να δέσει κανένας ψαράς. Μας απαντάνε αφοπλιστικά «κανένας παλαβός δεν έχει βγει με τέτοιο καιρό, ξέρετε ότι όλη μέρα είχαν ακυρωθεί όλες οι πτήσεις και υπήρχε και απαγορευτικό απόπλου; Βρέχει καταρρακτωδώς ένα 24ωρο και έγιναν πολλές ζημιές από πλημμύρες και πτώσεις αντικειμένων από τον αέρα σε όλο το νησί.». Μέχρι να κανονιστεί η διαμονή μας έπρεπε να βρούμε ένα στέκι να πιούμε ένα ζεστό ρόφημα. Προθυμοποιούνται να μας μεταφέρουν στην καρότσα στο κοντινό χωριό. Όταν κατεβήκαμε και βγάζω την κουκούλα, βλέπουν τα άσπρα μου μαλλιά και γένια και με κοιτάνε περίεργα. Μεταξύ σοβαρού και αστείου μας ρωτάνε «…σας έχει δει τελευταία ψυχίατρος;», τι να τους απαντήσουμε, με προβλημάτισαν βέβαια και ίσως πρέπει να το σκεφτώ σοβαρά...
Μετά από κανένα δίωρο, το καυτό νερό του μπάνιου έπαιρνε την κούραση και τράβαγε το κρύο από τα κόκαλά μας. 
Η ομάδα παντός καιρού της All For Blue, είχε φτάσει στον προορισμό της, και ήταν έτοιμη για την δράση της Δευτέρας στη Σαντορίνη.

Η Σαντορίνη θεωρείται από τους παγκόσμιους τουριστικούς οδηγούς, ως η τουριστική Μέκκα. Όλος ο πλανήτης έχει δει τις φωτογραφίες με τα ολόλευκα σπίτια της Οίας και των Φηρών να κρέμονται στην πλαγιά της καλντέρας. Δεν γινόταν παρόλο που φυσούσε δαιμονισμένα παγωμένος βοριάς, να μην περπατήσω λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα στην καλντέρα. Για τρεις ώρες ανεβοκατέβαινα τα σκαλοπάτια ανάμεσα στις γαντζωμένες και χωμένες στην πλαγιά του ηφαιστείου, πολυτελείς σουίτες με τις ατομικές πισίνες και τα μπαράκια. Η απόλυτη αντίθεση των ολόλευκων κτισμάτων με το σκουρόχρωμο ηφαιστειωειδές χώμα και το γαλάζιο της θάλασσας. Στην δυτική αγκαλιά της Σαντορίνης το νησί Καμένη με το ενεργό ηφαίστειο και πιο βόρεια η φτωχή συγγενής η Θηρασιά, που όλοι την αγναντεύουν, αλλά λίγοι την επισκέπτονται. Τέλος Μάρτη και όλα σχεδόν είναι κλειστά, με δεκάδες αλλοδαπούς να εργάζονται για τη συντήρησή τους. Άλλωστε αρχές Απρίλη ξεκινά η σεζόν στο νησί και έπρεπε να αποκατασταθούν οι φθορές από τον δύσκολο φετινό χειμώνα. Προς το παρόν οι μόνοι τουρίστες, εκατοντάδες Κινέζοι με ομοιόμορφα μπουφάν που ξεκινούν όπως έμαθα, από αρχές Γενάρη την επίσκεψή τους στη Σαντορίνη. Δυστυχώς αυτή τη φορά δεν μπόρεσα να χαρώ το καθαρό ηλιοβασίλεμα γιατί η δύση ήταν γεμάτη σύννεφα. Παρά ταύτα ο ήλιος προσπαθούσε απεγνωσμένα να ξετρυπώσει μέσα από τα σύννεφα, δίνοντας άλλες εικόνες, για να ικανοποιήσει όσους ακόμα και αυτή την εποχή στέκονταν για να απολαύσουν το ερωτικό ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης

Θεωρείται αδιανόητο οι υψηλού οικονομικού επιπέδου αλλά και οι επώνυμοι που επισκέπτονται το νησί να μην το βλέπουν να λαμποκοπά από καθαριότητα. Ο δήμος αλλά και τα καταστήματα φροντίζουν για το χώρο τους. Το νησί όμως ολόκληρο και ιδιαίτερα οι παραλίες που κατακλύζονται από επισκέπτες, δεν ελέγχονται και πρέπει θεματοφύλακες να είναι οι κάτοικοι. Δυστυχώς η μεγαλύτερη ηλικιακά γενιά δεν είχε τέτοιου είδους ευαισθησίες. Ελπίδα είναι τα κύτταρα της νέας γενιάς, οι μαθητές. Η περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, επέλεξε τους μαθητές του Επαγγελματικού Λυκείου Σαντορίνης για το σεμινάριο, αλλά και για τη βιωματική καθαριότητα της πολυσύχναστης παραλίας στην Περίσσα. Τα παιδιά που επέλεξαν να ακολουθήσουν σπουδές για άμεση ουσιαστικά επαγγελματική αποκατάσταση στο πλούσιο νησί τους. Παιδιά που σπουδάζουν γεωπονία, τουριστικά επαγγέλματα και άλλα συναφή που μπορούν να αναδείξουν τις καθαρές ακτές. Με ζήλο έψαχναν κάθε σημείο της παραλίας για να ανακαλύψουν θαμμένα πλαστικά και σκουπίδια.

Απαγκιάσαμε στο μοναδικό ουσιαστικά λιμάνι της Σαντορίνης, στη Βλυχάδα.

Από την Σαντορίνη στη Μήλο

Στις 9 το πρωί, ο ομάδα παντός καιρού της All For Blue organization, έλυσε τους κάβους του φουσκωτού από τη Βλυχάδα της Σαντορίνης με ρότα τη Μήλο, απόσταση γύρω στα 75 μίλια. Τα προγνωστικά έδιναν 5 με 6 βορειοανατολικό. Δυτικά της Θηρασιάς ο καιρός ήταν κόντρα βορειοδυτικός με ένταση 4-5 και κάποιες στιγμές το κύμα επειδή δούλευε πολλές μέρες το 7-8άρι ήταν αρκετά μεγάλο. Για να βάλουμε τον καιρό στη μάσκα αναγκαζόμαστε να τραβερσάρουμε, με τον καπετάν Ζαννίκο να δουλεύει τιμόνι και μανέτα με τη μαεστρία που παίζει τα κρουστά. Εκ των πραγμάτων φάγαμε αρκετό σπρέι και κάποια χαστούκια από τα κύματα στη μπάντα, με την ταχύτητα να κυμαίνεται από 18-22 κόμβους

Η Μήλος, είναι ξακουστή σαν το νησί της Αφροδίτης, που μέσα από το λάγνο της βλέμμα της στο μουσείο του Λούβρου, προσκαλεί κάθε χρόνο, χιλιάδες επισκέπτες στο νησί για να ανακαλύψουν τις αναρίθμητες φυσικές της ομορφιές. Χάρη στην ηφαιστιογενή της φύση έχει φυσικές ομορφιές, που προσφέρουν εικόνες σαν το Κλέφτικο με πετρώματα σε παράξενα σχήματα πάνω σε τυρκουάζ νερά ή το Κλήμα με τα ποικιλόχρωμα «σύρματα» ή το Σαρακίνικο, αλλά και δεκάδες παραλίες σαν της παραλίας στο Παλιοχώρι με τη χοντρή καυτή άμμο ή τις κατακόμβες των πρωτοχριστιανικών χρόνων ή τις βαθιές ρωγμές των βράχων στου Παπαφράγκα.

Οι μαθητές του Γυμνασίου στην Μήλο επελέγησαν για να παρακολουθήσουν το σεμινάριο για το θαλάσσιο περιβάλλον και στη συνέχεια να ακολουθήσει βιωματική καθαριότητα σε παραλία του Αδάμαντα. Δεν θα ξεχάσω τα λόγια της μαθήτριας Αντωνίας, όταν βρέθηκε μπροστά στα συγκεντρωμένα σκουπίδια της παραλίας. «Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσα σκουπίδια βρέθηκαν μισοθαμένα στην πεντακάθαρη οπτικά παραλία»

Αρχές άνοιξης και η Μήλος ετοιμαζόταν να βάλει την καλοκαιρινή της φορεσιά

Από την Μήλο στη Νάξο

Στις 3:00 το μεσημέρι η θαλασσινή ομάδα της από το λιμάνι της Μήλου με ρότα τη Νάξο, μια απόσταση γύρω στα 65 μίλια. Βγαίνοντας από τον κόλπο του Αδάμαντα, συναντάμε ένα πεντάρι κόντρα που για να το αντιμετωπίσουμε αναγκαζόμαστε σε μικρές τραβέρσες. Βγαίνοντας από τον κόλπο, στρίβουμε ανατολικά με ρότα το στενό Μήλου - Κιμώλου και τον καιρό στη μάσκα με αρκετό παγωμένο σπρέι. Μπαίνουμε στο στενό με τον καιρό να κόβει. Σαν βγαίνοντας στο μπουγάζι νότια τη Σίφνο και βόρεια της Φολεγάνδρου ο καιρός ήταν ένα 4-5άρι με ακατάστατο κυματισμό. Ο κάπτεν Ζαννίκος δούλευε το αριστερό του χέρι στο τιμόνι και το δεξί στη μανέτα, προσπαθώντας να αποφύγει τα δεκάδες χιλιάδες κύματα που συναντούσαμε μεταξύ κόντρα και μάσκας. Ελάχιστα τα κοπανήματα και αυτά όχι στεγνά αλλά ήπια. Φτάνουμε κάτω Δεσποτικό με τον καιρό να έχει πέσει αρκετά ξέραμε όμως ότι η αχλάδα έχει πίσω την ουρά. Δεν ήξερε όμως η αχλάδα ότι εμείς γνωρίζαμε ότι το στενό Παροναξίας είναι δύσκολο με βοριά. Περάσαμε λοιπόν το νοτιά της Πάρου ξυστά και στη συνέχεια γλύφαμε τις ανατολικές παραλίες της Πάρου μέχρι το ύψος της πρωτεύουσας του νησιού της Νάξου. Τότε μπήκε η ώρα της πλαγιοδρομίας με ένα απίστευτο κρεσέντο, ανάμεσα στα μεγάλα κύματα που κατέβαιναν στο πέρασμα που εκείνη τη στιγμή ήταν ένα εξάρι. Με το ένα σπρέι να διαδέχεται το άλλο, μπήκαμε στο λιμάνι της Νάξου μετά από δύο ώρες και 45 λεπτά, γρήγορης πλεύσης, με τις νιτσεράδες εξωτερικά γεμάτες αλάτι. Κάποιοι ψαράδες που ήταν στην προβλήτα όταν είδαν ότι μπήκαμε με το φουσκωτό δεν πίστευαν ότι με τέτοιο καιρό ταξιδεύαμε. Δέσαμε με ασφάλεια στο λιμάνι και είμαστε έτοιμοι για την αυριανή μας δράση στην παραλία της Αγίας Άννας στη Νάξο.

Η Νάξος είναι το πιο πράσινο νησί των Κυκλάδων, με ιστορία χιλιάδων ετών και πολλές φυσικές ομορφιές. Κατακλύζονται οι χρυσαφένιες αμμώδεις παραλίες της κάθε χρόνο από δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες. Όσο και να καθαριστούν οι ακτές από το Δήμο, τα μελτέμια συνεχώς ξεβράζουν πλαστικά στις πανέμορφες ακρογιαλιές. Η ευαισθητοποίηση των κατοίκων και ιδιαίτερα της νέας γενιάς μπορεί να συμβάλει στη διατήρηση των καθαρών ακτών, είτε με ατομικές είτε με συλλογικές δράσεις. Μετά το σεμινάριο που το παρακολούθησαν γύρω στους πεντακόσιους μαθητές, ακολούθησε ο βιωματικός καθαρισμός της παραλίας της Αγίας Άννας. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα με την άμμο να χρυσαφίζει και να κυλά ως βαθιά τη θάλασσα, με τις ανταύγειες να παιχνιδίζουν στα κρυστάλλινα νερά της θάλασσας. Αρχικά έβλεπα τόσο εγώ όσο και οι μαθητές ότι μάλλον άδικα επελέγη αυτή η πεντακάθαρη οπτικά παραλία για καθαρισμό. Σαν απλώθηκαν οι μαθητές στην παραλία, άρχισαν να αποκαλύπτονται τα πρώτα πλαστικά, που επιμελώς κρύβονταν στην άμμο. Από την άλλη μεριά ο υποθαλάσσιος καθαρισμός έβγαζε άλλα μαργαριτάρια από τη θάλασσα.

Η Νάξος από ψηλά

Από την Νάξο στη Σύρο

Στη Σύρο απ όπου αναχωρήσαμε αρχές Μάρτη, θα ολοκληρωνόταν το δεύτερο σκέλος της δράσης μετά από ένα περίπου μήνα και τα 30 μίλια πλεύσης με ένα παγωμένο ήλιο, έγιναν με ένα 3-4αρι στη μάσκα. Υποδοχή μας επεφύλασσαν οι φίλοι μας στο λιμάνι της Ερμούπολης.

Η αρμονική συνύπαρξη δυο δογμάτων είναι πρώτη εικόνα που αντικρίζει κανείς μπαίνοντας στο λιμάνι της Ερμούπολης. Στους δυο λόφους που βρίσκονται σφιχταγκαλιασμένοι, πίσω από το λιμάνι, βρίσκεται ο ορθόδοξος ναός της Ανάστασης ανατολικά και η καθολική εκκλησία του Αγίου Γεωργίου δυτικά, δυο δόγματα, κοινή ζωή. Ένα νησί, που η ιστορία του ξεκινά ουσιαστικά μετά το 1822, μετά την καταστροφή των Ψαρών, της Χίου και της Κάσου. Το νησί που αποτέλεσε κέντρο Βιομηχανικής, Βιοτεχνικής, Ναυτιλιακής και Εμπορικής ανάπτυξης της νεότερης Ελλάδας και έγινε το πρώτο εμπορικό λιμάνι στη χώρα μας. Και βέβαια με την πρώτη ματιά τα βλέπει ο επισκέπτης φθάνοντας στο νησί. Δρόμοι και πεζούλες με μάρμαρα, πολλά αρχοντικά και ασφαλώς το μοναδικό δημαρχείο, και τελωνείο, έργα του αρχιτέκτονα Τσίλερ. Εδώ χτίστηκε και το πρώτο θέατρο στη χώρα μας, το θέατρο Απόλλων, (1864), μικρογραφία της σκάλας του Μιλάνου.

Δεν είναι τυχαίο που η Σύρος, η αρχόντισσα των Κυκλάδων, έχει γίνει προορισμός χιλιάδων επισκεπτών πλέον κάθε χρόνο και όλες τις εποχές. O επισκέπτης αισθάνεται δέος περπατώντας στους μαρμαροστρωμένους δρόμους της Ερμούπολης ανάμεσα κτίσματα σε μοναδικής αρχιτεκτονικής για να φτάσουμε ως τα πολυφωτογραφημένα Βαπόρια. Ακολουθώντας μέρη από τους στοίχους του Βαμβακάρη, να επισκεφτεί οικισμούς με κτίσματα μοναδικής αρχιτεκτονικής σαν τον Γαλησσά, τη Ντερλαγκράτσια ή την Παρακοπή.

Λάφυρο μια μοτοσυκλέτα μεγάλου κυβισμού ανέσυρε από το βυθό της Σύρου η ομάδα τη All For Blue​

Φυσικά η Σύρος δεν φημίζεται μόνο για την αρχιτεκτονική της, αλλά και για τις παραλίες της που όλοι τις θέλουν πεντακάθαρες.

Στα πλαίσια του προγράμματος KEEP AEGEAN BLUE, η βιωματική δράση καθαρισμού ακτής της All For Blue, έγινε στην παραλία του Λαδόπουλου, που βρίσκεται μέσα στην λεκάνη του λιμανιού. Μετά το σεμινάριο που πραγματοποιήθηκε στο αμφιθέατρο του σχολικού συγκροτήματος, ξεκίνησε ο καθαρισμός της παραλίας από του μαθητές, αλλά και υποθαλάσσιος από δύτες και αυτοδύτες της οργάνωσης αλλά και εθελοντών. Εμβρόντητοι έμειναν όλοι αλλά κυρίως οι μαθητές, από το θέαμα των συγκεντρωμένων σκουπιδιών που ξεπέρασαν τους δύο τόνους. Την παράσταση έκλεψε μια μοτοσυκλέτα μεγάλου κυβισμού, χωμένη στην άμμο, που με δυσκολία ανασύρθηκε από τη θάλασσα.

Ολοκληρώνοντας τη συμμετοχή μου στην δράση που ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 2018 και συνεχίστηκε από τις αρχές Μαρτίου του 2019 με τερματισμό τη Σύρο, απ όπου ξεκίνησε η ομάδα, θεωρώ ότι έβαλα και εγώ ένα λιθαράκι στην ευαισθητοποίηση των παιδιών, όσον αφορά την προστασία του θαλασσίου περιβάλλοντος. Εικόνες από τις δράσεις, ταξίδεψαν σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, μεταφέροντας το μήνυμα της προστασίας του θαλασσίου περιβάλλοντος.

Στην συνάντηση με τον περιφερειάρχη.

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Α' ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ