Η κάθοδος των 270 ναυτικών μιλίων!

1η μέρα

Ένα χαμογελαστό τετραήμερο ξεκινά στις 6 το πρωί, πλέω ήδη σε πελάγη ευτυχίας, πριν μπω στο σκάφος. Όταν για 40 χρόνια ζεις το χειμώνα, ετοιμάζοντας τα μεγάλα θαλάσσια ταξίδια του καλοκαιριού, που τα τελευταία χρόνια είναι πλέον λίγα, αιθάνεσαι ότι γυρνάς στο σπίτι σου...
Όταν μάλιστα υπάχει η προοπτική επίσκεψης στη πατρίδα της γιαγιάς σου στις αρχοντικές και πολυαγαπημένες Σπέτσες, τόπο των φοιτητικών σου διακοπών, τότε η ευτυχία πολλαπλασιάζεται.
Τσεκάρισμα πριν τον απόπλου, το “Ονειρόπλασμα” άψογο, έτοιμο για τη μάχη.
Τα πάντα στη θέση τους, καύσιμα, εξοπλισμός και ιδίως η διάθεση στα ύψη, όπως και σε κάθε μεγάλο θαλασσινό ταξίδι που έχει προετοιμαστεί σε όλες του τις λεπτομέρειες.
Ο καπετάν Δήμος και η καπετάνισσά του η Νατάσα, έχουν εξελιχθεί σε εξαιρετικούς θαλασσινούς, άψογοι και καλοδιάθετοι όπως πάντα, το δε πλήρωμα η Αμυγδαλιένια και η Εύα, θαυμάσια κορίτσια καλοί ναύτες, που είμαι σίγουρος ότι με την αγάπη που έχουν για τη θάλασσα και με τη φιλομάθειά τους, θα μας ξεπεράσουν.

Αναχώρηση

Ξεκινάμε από την μαρίνα του Πλαταμώνα στην Πιερία με θαυμάσιο καιρό, περιπλέουμε το γραφικό Πήλιο, Χορευτό, Νταμούχαρη όπου κλαίμε τη μοίρα μας, διότι στο γραφικό λιμανάκι που έχει θέση για να δένει (στην ουσία για να τραβά πάνω στα βράχια) το σκάφος του ο γιατρός από το Βόλο, πήγαν οι βάρβαροι που γυρίσαν το Mama Mia και έκαναν ωραιότατες ράμπες και εμείς οι πολιτισμένοι τους τρέχαμε για να τις χαλάσουν αμέσως μετά το πέρας του γυρίσματος. Μπράβο μας όπως πάντα επενδύουμε στο θαλάσσιο τουρισμό…

Κατηγιώργης, βόρεια Εύβοια και βεβαίως στάση για μπάνιο που αλλού στα Λιχαδονήσια όπου μας περίμενε ο αδελφός και συνταξιδιώτης μας Χρήστος Κυτίνος. Είδαμε πόσο ένας όμορφος χώρος, όπως αυτός που δημιούργησαν πέρσι μπορεί να γίνει ακόμη ομορφότερος, έτοιμος να δεχθεί τους επισκέπτες σε ένα οικογενειακό περιβάλλον Μπράβο τους. (Πλήροφορίες για τον τρόπο που μπορείτε να φθάσετε από Καμμένα Βούρλα ή βόρεια Εύβοια στο 6944733198 ).
Μπανάκι ουζάκι και... ουπς είδα και πάλι την οικογένεια με τις φιλικές φώκιες που μένουν στα Λιχαδονήσια, φέτος από ότι μου είπε ο Χρήστος έγιναν τα μέλη επτά... τέλεια!
Συνεχίζουνε στον βόρειο Ευβοϊκό, Πευκί, Αιδηψό, Χαλκίδα όπου περάσαμε κάτω από την παλιά γέφυρα, προσεκτικά, κεντραρισμένοι - ας είναι καλά το Bow thruster - και ιδίως
η καπετάνισσα, η οποία όρθια στο ντεκ τσεκάριζε συνεχώς το ύψος.
Περάσαμε στο πόντο κάτω από την γέφυρα με το ισχυρό ρεύμα, διότι το radar από το “Ονειρόπλασμα” απέχει μόνο 30 εκαταστά από τη βάση τη γέφυρας (με κατεβασμένες βεβαίως τις κεραίες από το VHF).
Καύσιμα αμέσως μετά τη νέα γέφυρα απέναντι από το νησάκι ΠΑΣΙΑΣ, όπου υπάρχει ένα από τα λίγα βενζινάδικα που έχει τη μάνικα στο ντόκο (τηλ. 22210 84216)
Νότιος Ευβοικός με 4αρη... για να μη ξεχνιόμαστε και καβατζάρονας το Σούνιο λαδιά.
Τα τελευταία 55 μίλια στο Σαρωνικό μέχρι να φθάσουμε στις Σπέτσες στις 8 το βράδυ, ήταν τα πλεόν ευχάριστα μίλια, αναμονής για το αγαπημένο λιμάνι της.
Δέσαμε στο Παλιό λιμάνι και μετά βόλτα στην πανέμορφη και ατελείωτη (λόγω πείνας...) παραλία, μέχρι να φθάσουμε στη Ντάπια. Τόσο ατελείωτη που στα τελευταία 2 χιλιόμετρα πήραμε αμαξάκι.

2η μέρα 150 ν.μ

Πορεία: Ύδρα, Πόρος, Ισθμός, Ευπάλιο, Ναύπακτος.

Ξυπνάμε το πρωί στο Παλιό Λιμάνι στο Σπετσών από ένα party που κάνουν οι γάτες.
Είναι χιλιάδες... τις ταϊζουν από τα σκάφη και περιμένουν οι φουκαριάρες και κάτι από το δικό μας. Ατύχησαν όμως γιατί επέσαν σε σκάφος που βρίσκεται σε κατάσταση διαίτης. Οι επιβαίνοντες όχι το σκάφος, το οποίο ας σημειωθεί ότι και αυτό δεν είναι λαίμαργο σε πετρέλαιο…
Μία βόλτα στο καρνάγια δίπλα από τις τρείς υδροφόρες που σε συνδυασμό με τις στέρνες που έχουν τα σπίτια - με τα «οικόσιτα» χέλια, για να τις καθαρίζουν - αποτελούν ακόμη και σήμερα τις πηγές νερού του νησιού και στον παριαλικό δρόμο που γυρίστηκε η περίφημη ταινία του κατά συνθήκη γάμου (Καρέζη - Μπάρκουλης) για λόγους πολιτικούς. Επίκαιρη ακόμη και σήμερα.
Ένα «σεμνό πρωϊνό» και λύνουμε για τον περίπλου του νησιού. Μπροστά μας η Σπετσοπούλα, το νησί του Νιάρχου, η σημαδούρα δεσίματος που είναι πολλά μέτρα μακριά από το ντόκο μας θυμίζει τους περίφημους ανταγωνισμούς στη δεκαετία του 1960 των δύο μεγάλων εφοπλιστών σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Λέω στο Δήμο «πάντα στη θάλασσα μας λείπει ένα μέτρο...., εμείς έχουμε 12μ σκάφος και θέλουμε 13, ο Νιάρχος έχει 125 και θέλει 126....»
Σε όλο το νησί οι παραλίες είναι πολλές, υπέροχες και για κάθε γούστο. Προτιμάμε τους Αγίου Αναργύρους, όπου η θάλασσα είναι 26,5 βαθμούς, θαυμάσια γι’ αυτή την εποχή. Περιπλέοντας στα Ανατολικά του νησιού στάση στην Αναργύριο και Κοργιαλένειο σχολή.
Αχ γιαγιά μου Θωμαή, τελικά δεν κατάφερες να με στείλεις όπως ήθελες, δεν πειράζει όμως, μπορεί το Γυμνάσιο του Σουφλίου και το 5ο Αρρένων Θεσσαλονίκης να μην ήταν «το σχολείο των βασιλειάδων και των πρωθυπουργών», αλλά - ειδικά το 2ο - ήταν το σχολείο των Υπουργών, των Δημάρχων και των συνθετών, άντε και των εκπαιδευτικών...
Είσοδος στη πολυσύχναστη Ντάπια και αμέσως μετά πορεία για την ξεχασμένη, λόγω της διάσημης Ύδρας νησίδας ΔΟΚΟ. Έχει ένα όμορφο κόλπο στα Δυτικά στον οποίο μπαίνοντας στο στίγμα 37ο 20’ 24’’, 23ο 18΄36’’ υπάρχει μία μικρή τέλεια παραλίτσα που τη συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Μπαίνοντας στο λιμάνι της Ύδρας βλέπω πάντα με νοσταλγία τη σχολή Εμποροπλοιάρχων, όταν είπα στη μάνα μου ότι δεν θα πάω στο μαθηματικό αλλά ότι θα πάω στην Ύδρα για να γίνω καπετάνιος, είχαμε σκηνές από Ρένα Βλαχοπούλου στην ταινία “η Χαρτοπαίχτρα” με 100 καρδιακές προσβολές κατά παραγγελία…

Προσπαθούμε να δέσουμε στο πλέον δύσκολο (από πλευράς διαθεσιμότητας) λιμάνι και καταλαβαίνω ότι θα πέσει η κυβέρνηση. Βέβαια αυτή την εποχή δεν είναι τόσο δύσκολο να κάνει κάποιος μία τέτοια πρόβλεψη...
Αντί για καβγάδες και διαπραγματεύσεις για μία θεσούλα έστω και τριπλοδεσίματος μετά από συναμιλία μας με το Λιμεναρχείο, ήρθε λιμενικός, μας έδειξε που θα δέσουμε και μας καλωσόρισε. Ξέρω τώρα οι φίλοι καπεταναίοι τρίβουν τα αυτιά τους... και όμως είναι αλήθεια. Κανείς δεν τόλμησε να πει τίποτε, κανείς καλοθελητής δεν μας έδιωξε. Απλά οι περίφημοι βουτηχτές που ξεμπερδεύουν τις αγκυροσαλάτες (είναι οι ακριβότερες βουτιές στον κόσμο) περίμεναν μπας και μπλέξουμε την άγκυρα μας.
“Σώθηκαν” αν περιμένουν από εμάς μεροκάματο γιατί μπλέξαμε την άγκυρα, θα γίνουν κλέφτες. Θυμίζω ότι ποτέ ειδικά σε τέτοια λιμάνια δεν τραβάμε την άγκυρα, πάμε slow το σκάφος με τις μηχανές, μαζεύουμε “γλυκά” τα μπόσικα της αλυσίδας και όταν φθάσουμε κάθετα πάνω από την άγκυρα την μαζεύουμε όλη. Σε ακόμη πιο δύσκολες περιπτώσεις και πολύ προσεκτικά, αν δεν μας φωνάζουν οι τοπικοί, βάζουμε ένα καλαθούρι από το ΩΜΕΓΑ της άγκυρας και μαζεύουμε το καλαθούρι για να μας τη φέρει ανάποδα. Αυτό εφαρμόζεται σε λιμάνι όπως η Σκόπελος όπου ειδικά οι άγκυρες bruce μπορεί να μπλέξουν στην καδένα που είναι παράλληλη με το ντόκο.
Κάναμε την βόλτα μας στα γραφικά σοκάκια της Ύδρας σε ένα νησί που δεν υπάρχει κανένα όχημα, ούτε καν τα μηχανάκια (στις Σπέτσες δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα, έχει όμως δίκυκλα), τα πάντα μεταφέρονται με τα μουλάρια.
Τέλεια, ησυχία, γραφικότητα σαν να ζεις σε ένα άλλο κόσμο.
Τί λέτε φίλοι μας να το προτείνουμε και στο Δήμαρχο Κασσάνδρειας Χαλκιδικής ή θα με πάρουν για τρελούς. Δεν θα προτείνουμε βέβαια να μην κυκλοφορούν οχήματα, αλλά κάποια άλλα "ριζικά μέτρα", όπως να μην υπάρχουν οι πινακίδες ΝΕΟΝ που προσβάλλουν την αισθητική μας, να μην παίζουν τα κλαμπ μουσική στα 50.000 watt, να κλείνουν μετά τις 3 έστω το πρωί και άλλες τέτοιες «ουτοπιστικές» προτάσεις που εφαρμόζονται με ευλάβεια και περιφρούρηση ακόμη και απο τους κατοίκους, στην Ύδρα και στις Σπέτσες.

Γελοίοι, για να μη πω κάτι βαρύτερο, καταντήσατε τη Χαλκδική ένα απέραντο μπιτσόμπαρο.

Πίσω όμως στην πορείας μας. Έχουμε την διέλευση από τα στενά του γραφικού Πόρου, κάνουμε μια σύντομη στάση στην Αίγινα και φθάνουμε στα Ίσθμια. Εκεί με συντονισμένα τηλέφωνα εκμεταλευτήκαμε πλήρως το χρόνο της αναμονής μας. Ο Δήμος τακτοποίησε τα χαρτιά για τη τσουχτερή διέλευση (130€ για δωδεκάμετρο σκάφος), και εγώ γέμισα καύσιμα, (βλ. τηλέφωνο βυτίου στις φωτογραφίες).

Τελικά ο χρόνος αναμονής ήταν ελάχιστος και ευχάριστος, διότι περιμέναμε να περάσει ένα πανέμορφο ξύλινο σκάφος. Όταν δείτε στις φωτογραφίες θα καταλάβετε γιατί οι Άγγλοι χρησιμοποιούν πάντα θηλυκό πρόσωπο όταν αναφέρονται σε σκάφη. Η ομορφία, όσο και να διαφωνούν κάποιοι, είναι γένους θηλυκού. 
Τα 5 χιλιόμετρα της διώρυγας ήταν υπέροχα, είναι η πρώτη φορά που μας έκαναν παρατήρηση γιατί πηγαίναμε σιγά (5 knots αντί για 7). Μπορεί να φανεί πολύ πεζό, αλλά ενώ όλοι χαιρόμασταν τη διέλευση η καπετάνισσα τηγάνιζε τα ψάρια. Ήταν όμως αναγκαίο, διότι με τους 30+ knots που ταξιδεύουμε συνεχώς για να βγουν τα πολλά μίλια, ήταν η μόνη ευκαιρία να τηγανιστούν τα ψάρια που είχαμε ήδη 2 ημέρες και θα χαλούσαν.

Στη συνέχεια πορεία 60 ναυτικών μιλίων για την Ναύπακτο. Εδώ θέλω να κάνω μία καταγγελία, στους χάρτες του συγκεκριμένου GPS του σκάφους μας, υπάρχουν 2 σημεία με αυτό το όνομα, όταν βάλεις το 1ο στίγμα μόλις φθάσεις διαπιστώνεις ότι δεν είναι η Ναύπακτος αλλά το ΕΥΠΑΛΙΟ έχω πληροφορίες ότι κάποιος ευφυής Ευπαλιώτης έκανε αυτή την παρέμβαση στα διεθνή συστήματα χαρτογράφησης, για να μάθει ο κόσμος και το Ευπάλιο ψάχνοντας τη Ναύπακτο!

Μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε; Ξέρετε κανένα από το ΕΥΠΑΛΙΟ που να ασχολείται με τη θάλασσα - και να γράφει μάλιστα στο περιοδικό - (για όσους δεν γνωρίζουν είναι ο τόπος καταγωγής του Σπύρου Πριόβολου);
Τελικά λίγα μίλια μετά δέσαμε μέσα στο κάστρο, με ρεύμα και νερό. Απίστευτο, πανέμορφα όλα, ας είναι καλά οι τοπικοί πελάτες του Δήμου, οι οποίοι στη συνέχεια μας περιποιήθηκαν άψογα και μας πήγαν για φαγητό.

Γειά σας φίλοι μας, στο επόμενο “ΣΚΑΦΟΣ” η συνέχεια του ταξιδιού στο Ιόνιο. Μέχρι τότε καλό καλοκαίρι!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ.