Γεννήθηκα στον Πειραιά οι προγονοί μου από την μεριά της μητέρας μου ήταν νησιώτες. Σαντορινιός ο παππούς, Υδραία η γιαγιά. Από μικρό παιδί είχα πάθος με την θάλασσα. Θυμάμαι να πηγαίνουμε με την μητέρα μου σχεδόν κάθε μέρα την καλοκαιρινή περίοδο στο ΕΔΕΜ διπλά στην τότε ανύπαρκτη μαρίνα του Αλίμου και αν δεν έπεφτε ο ήλιος δεν έβγαινα από το νερό. Μεγαλώνοντας, και φτάνοντας στην εφηβεία τα συναισθήματα μου γίνονταν πιο δυνατά. Με φίλους πηγαίναμε στην υπό κατασκευή μαρίνα και συναγωνιζόμασταν για το ποιος θα κάνει την καλύτερη βουτιά από τα μπλόκια στην μπούκα συνδυάζοντας και το ψάρεμα. Τα χρόνια περνούν οι φίλοι και γνωστοί εναλλάσσονται και στα δέκα πέντε μου πηγαίνουμε πλέον πιο οργανωμένα κάθε Κυριακή στον Φλοίσβο, όπου νοικιάζαμε βάρκα από τον κ. Πιτσίλακα. Είχε καμιά δεκαριά βάρκες με εσωλέμβιες μηχανές μικρές σε ιπποδύναμη ανοιγόμασταν στα 3 μίλια περίπου απόσταση μέχρι τον Άγιο Κοσμά από τις 6 πμ έως αργά το μεσημέρι. Ομολογώ ότι ψάρια μεγάλα, σπάνια βλέπαμε και όταν λέω μεγάλα εννοώ 200 - 300 γρ. Μόνο με κάτι χάνους και γύλους, γεμίζαμε το καλάθι και όμως αυτή η θαλασσινή ταλαιπωρία ήταν και είναι κάτι το ξεχωριστό στην ψυχή μου.
Την δεκαετία του ‘80 το ψάρεμα και οι βόλτες με σκάφη φίλων είναι τακτικότερες και το σαράκι για αγορά σκάφους μεγαλώνει. Αρχές τις δεκαετίας του 90’ παίρνω μαθήματα ιστιοπλοΐας στην σχολή του Τάκη Κουλιγκά. Η αγορά του πρώτου σκάφους είναι πλέον γεγονός, ένα μικρό ιστιοπλοϊκό 28 πόδια το Little Pan. Η χαρά απερίγραπτη, αποδράσεις, σχεδόν κάθε ΠΣΚ. Όμως υπήρχε ένα «αλλά». Ο ΧΡΟΝΟΣ. Υποχρεώσεις στην επιχείρηση δεν με αφήναν για γρήγορα μακρινά ταξίδια. Έτσι το 1997 έρχεται το πρώτο μου φουσκωτό σκάφος ιταλικής σχολής και πλεύσης, ένα SOLEMAR 6,5 με μια εξωλέμβια EVIΝRUDE 175 FICHT ότι είχαν τότε κυκλοφορήσει. Οι αποστάσεις έχουν πλέον μικρύνει. Οι μικρές Κυκλάδες έχουν γίνει η φυγή μου. Στις θαλασσινές περιπέτειες γνωρίζω τον Σταύρο, φίλος και γνώστης των φουσκωτών σκαφών. Μαζί του μαθαίνω αρκετά γύρω από την ταχύτητα καθώς και το τιμόνεμα του σκάφους. Με φέρνει σε επαφή με φίλους από τη λέσχη του Ιάσωνα. Η οικογενειακή θαλπωρή, άνθρωποι με το ίδιο πάθος για τη θάλασσα, αμέσως με κέρδισαν. Τότε η λέσχη είχε την έδρα σε ένα υπόγειο στην Καλλιθέα. Η εβδομαδιαία παρουσίαση τους χειμερινούς μήνες ήταν (απαραίτητη) για ανταλλαγή απόψεων γύρω από ναυτικά θέματα και μετά σε κάποιο κοντινό ταβερνάκι, έτσι έκλεινε η βραδιά, ότι δηλαδή γίνεται και σήμερα.
Μέσα από συζητήσεις και θαλασσινές βόλτες με διαφόρους τύπους σκαφών μια μάρκα στο μυαλό μου ξεχώριζε. Το EAGLE 6,5 είναι το δεύτερο open σκάφος μου πάλι με μηχανή Evinrude 200 HP. Η κατασκευάστρια εταιρεία το 1999 ετοίμαζε ένα νέο project. Το 7,85 cabin και ζητούσε χρηματοδότη. Αμέσως ανταποκρίθηκα. Η ιδέα της καμπίνας με είχε συνεπάρει. Το σκάφος βγήκε στην παραγωγή σε προκαθορισμένο χρόνο με πολλά θετικά σχόλια βάζοντας μηχανή Εσω-Έξω 5,7 Mercruiser και ποδι Bravo tree. Επί τέσσερα χρόνια μου χάρισε απίστευτες χαρές. Το 2004 αναγκάστηκα να το δώσω και να μείνω για δυο χρόνια εκτός. Από το 2006 μέχρι και σήμερα έχουν γίνει δυο εναλλαγές με την ίδια μάρκα σε μεταχειρισμένα, πρώτα ένα 6,5 open και εν συνεχεία 7,85 cabin το πέμπτο της τότε παραγωγής EAGLE και πάλι με μηχανή Εσω-Έξω. Πιστεύω ότι είναι μια «τίμια» μάρκα σε σχέση ποιότητας και τιμής. Και ο λόγος που ξανά πήρα σκάφος με καμπίνα είναι η υποτυπώδης άνεση που προσφέρει έναντι του open. Άλλωστε τα χρόνια περνούν και θέλουμε μεγαλύτερη άνεση.
Το 2000 αναλαμβάνω την προεδρία της λέσχης του ΙΑΣΩΝΑ μετά από απόφαση της ΓΣ. Αποφασίζουμε την μεταφορά της έδρας στον Άγιο Δημήτριο στην τοποθεσία που είχα υποδείξει, όπου μέχρι και σήμερα βρίσκεται το εντευκτήριο και είναι σημείο αναφοράς. Μέσα από την λέσχη πήρα πολλά ναυτικά μαθήματα. Με την πάροδο των ετών διοργανώσαμε πολλά ταξίδια στην στεριά την λεγόμενη (τζιπάδα) και πολλές θαλασσινές εξορμήσεις καθώς και τις ετήσιες πενθήμερες. Μα πάνω απ’ όλα έκανα πολλούς φίλους που μέχρι και σήμερα είμαστε μαζί. Για τον λόγο αυτό προτείνω στους φίλους που έχουν φουσκωτό σκάφος ανεξαρτήτως μήκους να μην φοβάστε, να ενταχτείτε σε κάποια λέσχη, όποια θέλετε. Πιστεύω ότι τα θετικά που έχετε να πάρετε, είναι πολλά περισσότερα από τα τυχόν αρνητικά.
Στην θαλασσινή μου πορεία είναι λίγες οι στιγμές, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι φορές που αισθάνθηκα όχι φόβο αλλά ανασφάλεια, δεν είναι της παρούσης, αλλά αν μου ξαναδοθεί ευκαιρία να γράψω στο περιοδικό, θα σας καταθέσω την ταπεινή μου εμπειρία, μέσα από αναμνήσεις των ταξιδιών μου. Πάντα το έχω σαν αρχή να σέβομαι την θάλασσα και το εκάστοτε πλήρωμα που είναι μαζί μου.
Το νυχτερινό ταξίδι συνήθως το αποφεύγω, πρώτον απαγορεύεται και δεύτερον για πολλούς λόγους, που έχουν να κάνουν με την ασφάλεια. Οι κίνδυνοι την νύχτα καραδοκούν, ζήτημα να το έχω κάνει δέκα φορές. Είπαμε και πριν όχι φόβο και πανικό, η θάλασσα θέλει σεβασμό.
Συνήθως ταξιδεύω με παρέα, αλλά αυτό δεν με εμπόδισε πάρα πολλές φορές να ξεκινήσω μόνος και να πάω να τους συναντήσω. Τυχόν αβαρία πλέον δεν με προβληματίζει, διότι φοράω στο σκάφος ισχυρή βοηθητική, ναι μεν είναι λίγο βαριά είναι αλλά αποτελεσματική, αν χρειαστεί. Έχω μια Yamaha 40HP auto lube δίχρονη. Η φιλοσοφία μου, καλύτερα ένα μοτέρ λίγο βαρύτερο και αποτελεσματικό στον καιρό, παρά κάτι το διακοσμητικό, δηλαδή να με πηγαίνει στα πρίμα 3-4 κόμβους στην λαδιά. Αυτό ουσιαστικά δεν σε πάει πουθενά με λίγο καιρό. Διότι η εμπειρία μου λέει ότι στον καιρό συνήθως παθαίνουμε τις αβαρίες...
Μέσα στη πάροδο των ετών έχω κάνει πολλά ταξίδια με αποτέλεσμα να μην μπορώ να ξεχωρίσω αγαπημένο προορισμό τι να πω και για ποιό νησί να μιλήσω, χωρίς να αδικήσω κάποιο άλλο. Τα Ιόνια νησιά, τις Σποράδες, το ανατολικό Αιγαίο, τα Δωδεκάνησα τις Κυκλάδες κ.α. Όλα είναι Ελλάδα. Όλα είναι μαγεία!
Το πιό μακρινό ταξίδι από το 1998 μέχρι και σήμερα είναι το ταξίδι με το φουσκωτό ΠΕΙΡΑΙΑΣ – ΚΥΠΡΟΣ (ΛΕΜΕΣΟΣ) 570 μίλια. Εμπειρία ανεπανάληπτη. Θα ήθελα να σας καταθέσω την περιπέτεια μου στο ταξίδι αυτό. Αν και έχουν περάσει 22 χρόνια οι αναμνήσεις μένουν ακόμα έντονα χαραγμένες στο μυαλό μου.
Αν με ρωτούσατε αν θα το ξανά έκανα θα σας έλεγα ΝΑΙ.
Ήδη έχω ένα χρόνο το φουσκωτό και ο καλός μου τότε φίλος (έχω χάσει πλέον τα ίχνη του) Σταύρος μου προτείνει να συμπλεύσω μαζί με άλλους έξι κυβερνήτες φουσκωτών σκαφών σε ένα ταξίδι με απώτερο σκοπό να μεταφέρουμε σε συγκεκριμένη ημερομηνία μια ομάδα Ελλήνων εφέδρων οπλιτών και αξιωματικών Ε.Α. Η επιστροφή θα γινόταν με το πλοίο της γραμμής Κύπρος – Ελλάδα. Επέλεξαν τον τρόπο αυτό (πλεύση με φουσκωτά) να τιμήσουν ειρηνικά την μνήμη ενός Ηρώα της Κύπρου. Τα καύσιμα ήταν χορηγία του Ε.Σ. (δεν θα αναφερθώ σε ονόματα και μάρκες σκαφών - μηχανών για ευνόητους λόγους). Η πορεία μας ήταν από την μαρίνα Φλοίσβου στο Φάληρο, με ενδιάμεσους σταθμούς προς Κύπρο (Πάφο και στην συνεχεία για Λεμεσό). Στο άκουσμα του ταξιδίου αυτού ένοιωσα ένα δέος μαζί με κάποιο φόβο προς στιγμή και χωρίς δεύτερη σκέψη έδωσα την συγκατάθεσή μου. Ορίζεται ημερομηνία συγκέντρωσης κυβερνητών και έλεγχος μηχανών, σκάφους, σωστικών, και γενικά ότι χρειαζόταν για το ταξίδι αυτό. Τότε εκφράζει την επιθυμία του ο καλός μου φίλος και δάσκαλος χειριστών ταχυπλόων σκαφών πολύ γνωστός, Φώντας Σιδέρης να έρθει μαζί μου στο σκάφος. Με μεγάλη μου χαρά τον υποδέχτηκα και ήταν φυσικό να του παραχωρήσω το τιμόνεμα, και η περιπέτεια ξεκινά...
Αναχωρούμε στις 6 Οκτωβρίου 1998 επτά σκάφη με τριμελή έως και πενταμελή πληρώματα απογευματινή ώρα, με πρώτη στάση αν μπορούσαμε την Νάξο. Θέλαμε να πάρουμε τον καιρό δευτερόπρυμα. Ο καιρός βόρειος 5 και τοπικά 6 μποφώρ, με δυσμενείς καιρικές συνθήκες για τις επόμενες ημέρες. Με το που περνάμε το βόρειο άκρο τις Κύθνου και μετά από 3-4 μίλια έρχεται η πρώτη μηχανική αβαρία από ένα σκάφος της ομάδας. Ο καιρός έχει φορτώσει και όλη η ομάδα κάνει «κράτει» τις μηχανές. Αποφασίζουν οι πιο έμπειροι να γίνει ρυμούλκηση μέχρι τον Φοίνικα της Σύρου. Όλοι μαζί πλέον ταξιδεύουμε σε κοντινή απόσταση με χαμηλή ταχύτητα αφήνοντας χώρο στο ρυμουλκό σκάφος να έχει τον πρώτο λόγο. Φανταστείτε πόσο μεγάλο κυματισμό είχαμε, που όταν ένας πολύ έμπειρος κυβερνήτης και κατασκευαστής με σκάφος τότε καμπινάτο με έσω- έξω μηχανή, πλέοντας μεταξύ του ρυμουλκού και του ρυμουλκημένου από την αριστερή πλευρά, έφαγε την λεγόμενη «φάτσα» από το κύμα και πέρασε ανάμεσα τους, ΠΑΝΩ, από το σχοινί ρυμούλκησης, χωρίς να το πιάσει το πόδι και η προπέλα...
Διανυκτέρευση στον Φοίνικα και προσωρινή επισκευή του. Το πρωί ο κυβερνήτης του σκάφους με την αβαρία, αποφασίζει ότι το όνειρο για αυτόν τελειώνει εδώ και ότι θα προσπαθούσε πλέοντας νοτιοανατολικά να φτάσει στο κεντρικό λιμάνι της Σύρου. Η ομάδα αποφασίζει ότι ένα σκάφος θα το πήγαινε συνοδεία μέχρι το λιμάνι και στην συνεχεία θα έβαζε πορεία για το λιμάνι της Νάξου, ώστε να γίνει ανασύνταξη της αποστολής. Τα 5 σκάφη ξεκίνησαν μεταξύ 0:90 – 10:00 πμ με πορεία προς την Νάξο. Ο καιρός είχε αρχίσει να δείχνει τα δόντια του και τον είχαμε βέβαια πρίμα, αλλά το τιμόνεμα ήθελε προσοχή ώστε να αποφύγουμε τυχόν κάρφωμα πλώρης. Εν τω μεταξύ ο εθελοντής συνοδός που είχε προσφερθεί για συνοδεία του σκάφους με την αβαρία μιλώντας στο VHF επιστρέφει και εντάσσεται μαζί μας, αλλά παρά τις επίμονες προσπάθειες μέσω ασυρμάτου να χαμηλώσει λίγο ταχύτητα ώστε να μην καρφώσει δυστυχώς δεν το απόφυγε, με αποτέλεσμα να ξεκολλήσουν τα μπαλόνια στην πλώρη και να έχει μικρή εισροή υδάτων.
Δεύτερο πλήγμα στην ομάδα. Τέλος ταξιδίου και για το σκάφος αυτό. Μας ανέφερε ότι μπορούσε να γυρίσει και μονός του πίσω (...πληγωμένη υπεροψία, διότι δεν άκουγε για μείωση ταχύτητας) μιας και η Σύρος ήταν πιο κοντά. Προχωρήσαμε, η ομάδα έχει κοπεί στα δυο, ήδη δυο σκάφη έχουν φύγει μπροστά και έχουν φτάσει στο λιμάνι της Νάξου και τρία κρατάμε σχηματισμό, (είχαμε καθυστερήσει με το δεύτερο σκάφος του «υπερόπτη» κυβερνήτη). Λίγο πριν την Παροναξιά ένα νέο ηλεκτρολογικό πρόβλημα παρουσιάζεται σε σκάφος, είχε βραχυκυκλώσει η πλεξούδα ανάμεσα από τον καθρέπτη του σκάφους μέχρι την μηχανή. Ο λόγος μάθαμε εκ των υστέρων ότι είχε γίνει μάτισει καλωδίων με μονωτική ταινία...
Μία ημέρα πριν την αναχώρηση, ο μηχανικός του δεν προλάβαινε να του τοποθέτηση μακρότερη πλεξούδα, διότι ο κυβερνήτης έβαλε power lift.
Ξανά το ίδιο τροπάριο, ξανά ρυμούλκηση, και εμείς να είμαστε συνοδεία. Ο κυματισμός είναι μεγάλος ο ήλιος στο αποκορύφωμα του, το νερό με το τουλούμι και εμείς με ταχύτητα 3-4 κόμβων να προσπαθούμε πλαγιοδρομία να καβατζάρουμε το βόρειο ακρωτήρι της Πάρου. Τότε έρχεται το μεγάλο χτύπημα, Το ρυμουλκό ΜΕΝΕΙ από μηχανική βλάβη και καλούμαι εγώ με το 6,50 να αγαντάρω στον καιρό τα δύο μεγάλα, ένα κάβο στο ένα και ένα κάβο στο άλλο! Το άγχος μεγάλο, το ταξίδι εξελίσσεται σε δράμα. Πλησιάζαμε επικίνδυνα τα βράχια σε απόσταση σκάρτο ¾ του μιλίου. Είχαμε συνεχή επαφή στο VHF με τα άλλα δύο σκάφη που ήταν δεμένα στο λιμάνι. Έπρεπε κάτι να γίνει άμεσα, η αποστολή όδευε σε ναυάγιο. Στο κάλεσμα σε ένα εκ των δυο σκαφών ξεκίνησε το μεγαλύτερο, με πλήρωμα τον κυβερνήτη και ένα άτομο ακόμα, μετά από κάμποση ώρα δεν θυμάμαι ακριβώς και μέσα από την αφρισμένη θάλασσα και βάσει τον συντεταγμένων του GPS μας βρήκε και έτσι έφυγε το ένα βάρος της ρυμούλκας από πάνω μου. Αργά το απόγευμα δέσαμε με ασφάλεια στο λιμάνι μετρώντας τις πληγές μας, ήταν ώρα για ένα καλό φαγητό, ξεκούραση, ανασύνταξη. Ο Σταύρος προσπαθούσε μέχρι αργά το βράδυ να διορθώσει τα μηχανικά προβλήματα των σκαφών. Η δικιά μας αβαρία δυο σπασμένα κοτσανέλα από το σκορτσάρισμα όταν αγαντάραμε τα σκάφη (μικρό το κακό αφού μπορέσαμε και κρατήσαμε δύο σκάφη με δεκαμελές πλήρωμα συνολικά) ένα μικρό πρόβλημα στα ηλεκτρολογικά της κονσόλας λύθηκε και αυτό.
Στο περίπτερο του "ΙΑΣΩΝΑ" σε συμμετοχή σε έκθεση
Σύσκεψη όλων των κυβερνητών καθώς και των έφεδρων αξιωματικών, για το τι μέλλει γενέσθαι από δω και μπρος. Ο χρόνος άρχιζε πλέον να πιέζει. Κάνουμε σεβαστή την απόφαση δυο κυβερνητών από τους πέντε να επιστρέψουν, (ο ένας δικαίως είχε καμένη πλεξούδα) ο άλλος χωρίς πρόβλημα δεν άντεξε την ταλαιπωρία. Οι έφεδροι από όλα τα σκάφη που εγκατέλειψαν πήραν το δρόμο της επιστροφής. Το ταξίδι συνεχίζεται με τρία σκάφη, έπρεπε να φτάσουμε στην Ρόδο. Μας περίμεναν οι τοπικοί φορείς.
Ξεκινήσαμε χαράματα με λίγο ύπνο, ο βοριάς δεν είχε δυναμώσει ακόμη, αποχαιρετήσαμε φίλους και γνωστούς και πορεία για Ρόδο. Ο καιρός 5 και τοπικά 6. Φτάσαμε αργά το απόγευμα όταν είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και οι τοπικοί άρχοντες μας υποδέχτηκαν στο κεντρικό λιμάνι της Ρόδου χωρίς τυμπανοκρουσίες. Ολιγόωρη στάση για ανεφοδιασμό σε καύσιμα, καφέ και ένα γρήγορο φαγητό, έπρεπε να φτάσουμε στο Καστελλόριζο.
Η ώρα περασμένες 22:00 μμ οι μηχανές παίρνουν μπρος τα πληρώματα σε ετοιμότητα, το πρόσταγμα δίνεται, φεύγουμε. Ο καιρός γεμάτο 4αρι. Πλέουμε σε σχηματισμό σχετικά κοντά στα Μικρασιατικά παράλια, αλλά πάντα στα Ελληνικά ύδατα. Ένα μικρό συμβάν σε ένα από τα τρία σκάφη κατά την διάρκεια τις πλεύσης προς στιγμήν ακούγοντας τον κυβερνήτη στο VHF ανησυχήσαμε, αλλά τελικά δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Η ώρα μεταξύ 1-2 πμ εξουθενωμένοι μετά από 75 μίλια νυχτερινής πλεύσεις φτάνουμε στο Καστελλόριζο. Βλέποντας το για πρώτη φορά από κοντά νιώθω ένα δέος, αν και βράδυ τα χρώματα που λαμπίριζαν στο νερό από τα φώτα του λιμανιού, έδιναν μια μαγική εικόνα. Δένουμε στο λιμάνι, όλα είναι ήσυχα, ψυχή δεν κυκλοφορεί μόνο δυο - τρεις φαντάροι μας περίμεναν για ανεφοδιασμό, δεν θα γεμίζαμε απλά τα ρεζερβουάρ, αλλά θα παίρναμε και επιλέον βενζίνη σε μπιτόνια.
Το πέρασμα είναι μεγάλο, 175 μίλια ανοιχτής θαλάσσης. Καστελλόριζο - Κύπρος. Δεν θυμάμαι ακριβώς πόση ώρα μας πήρε ο ανεφοδιασμός, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι μου παραχώρησε ένα φαντάρος το κατάλυμα του και κοιμήθηκα για δυο - τρεις ώρες. Ακόμη δεν είχε καλά καλά ξημερώσει όταν κατέβηκα στο λιμάνι. Τα φώτα από τα απέναντι παράλια τρεμόπαιζαν, στον ντόκο ορισμένοι πρώην έφεδροι είχαν ξαπλώσει κατά γης, ώσπου να ετοιμαστούμε κυβερνήτες και πλήρωμα είχε ξημερώσει και ο ήλιος άρχιζε να φωτίζει τις προσόψεις των σπιτιών σε μια πανδαισία χρωμάτων. Φοράμε όλοι τις νιτσεράδες μας βάζουμε μπρος τις μηχανές και βγαίνουμε από το λιμάνι με ένα μακρύ συριγμό θέλοντας έτσι να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας στους κατοίκους του ακριτικού μας νησιού. Η Γαλανόλευκη κυμάτιζε επιβλητικά επάνω στα σκάφη μας, το τελευταίο και μακρύτερο σκέλος μόλις είχε ξεκινήσει...
Βγαίνοντας στο ανοιχτό πέλαγος μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη η θάλασσα ήταν εντελώς γαλήνια. Οι μανέτες κάτω και οι κόμβοι αυξήθηκαν. Κάπου στην μέση της διαδρομής ένα κοπάδι από σουπιές άρχισε να πετάγεται στον αέρα με αποτέλεσμα ορισμένες να προσγειωθούν μέσα στα σκάφη και το μελάνι να γεμίζει το ντεκ σταματήσαμε για καφέ και τσιγάρο, και φυσικά να ξεπλύνουμε τα σκάφη. Τα αστεία διαδέχονταν το ένα το άλλο. Αργά το μεσημέρι αντικρίσαμε τα βουνά της Κύπρου και φτάσαμε στο λιμάνι της Πάφου. Έμενε ένα πολύ μικρό μέρος ταξιδιού ακόμα. Μας καλωσόρισαν και πάλι οι αρχές και αφού έγιναν οι απαραίτητες διατυπώσεις στο τελωνείο ενημερωθήκαμε ότι η εκδήλωση τελικά θα γινόταν στην Λεμεσό. Ξεκινήσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη, 45 περίπου μίλια, παραπλέαμε σχετικά κοντά στον γιαλό πάντα σε απόσταση ασφαλείας από τις ακτές και γύρω στις 7μμ μπαίνουμε στο λιμάνι της Λεμεσού. Είχαμε φτάσει στο παρά πέντε τις εκδήλωσης. ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΕΞΕΤΕΛΕΣΘΗ!
Θα ήθελα να εκφράσω μέσω του περιοδικού, μιας και μου δίνεται αυτή την ευκαιρία, ένα ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλους όσους συμμετείχαν λίγο ή πολύ στην αποστολή. Καθώς και σε ένα πρώην έφεδρο αξιωματικό για ένα τιμητικό δώρο που μου χάρισε και με συντροφεύει μέχρι και σήμερα στο σκάφος. Η σημαία που κυματίζει ανελλιπώς στο μπαλκόνι μου 22 χρόνια θα μου κρατά νωπές τις αναμνήσεις από το ταξίδι αυτό...